17 januari , 2021

Snijkolder

Vanmörgen was t mitschik nog aarger as gusteroavend. Snijkolder. Mit de lichte, witte vlokken, dij oet locht dwarrelden en dij n centimetersdikke snijloag op grond toverd haren, was t ons honden kompleet in de kop sloagen.
Wat snij mit daaier, mor zeker ook mit mìnsen dut, zagst leste doagen al op FB. Allendeg berichten, datter snij verwacht wuir, dee t kind in ons haart en onze hazzens al ontwoaken.
Vanmörgen was t nog vroug, dou ik kolde blokhut inglee. Min ain, zee mien weerstation. Boeten. Binnen was t n stok waarmer. Twij komma drij. Baaide honden runden op dat mement as twij haalfmalen over t grasveld achter mekoar aan. Joa, ook ons old wiefke. Famke wait, dat snij geliek staait aan speulen, snijschoeven, snijhappen en die weltern in frizze snijdunen. Wietske het n olde òfwaskwaste aargenswoar opdoken en moakt òfwizzelnd as n circusartiest de maist mirakuleuze salto’s en glidt vervolgens as n buukschoever over witte grasbedekken. t Is n feest om der noar te kieken.
Intussen schep ik de leste aaske van t kaggelreuster en loop mit lege holtblokkenmand noar holtstek. ‘Oeregaai, wat is t kold,’ pippern mien vingers, ‘haarst nait beter handschounen aandoun kind?’
Zai worden wel weer waarm van t holtkloven. Docht ik. Dus nait. Kolde bielestele voult as n iesstaange en omdat t echte holthakkersgevoul in vingertoppen toch ontbrekt, mout ik goud oppazen. Nog beter kuren. n Misslag kin k mie op zo’n mooie zundagsnijmörgen nait veroorloven.
As k mit holtbakke terogge noar blokhut loop, zai k onze eerste toenvogels binnenkommen. Swaarte kraai is d’eerste. Hoantje Veurmaaier. Hom is gain koare aan hakken bonden. Juchternde honden en n hakkende man in holthakkersvest weerholden hom nait noar vouerstee te vlaigen. Hai het pech. t Eerappelbakje, dat ik zo schier op n olde vogelhokjestandoard timmerd heb, zit vol snij. Even perbaaiert e zien laange swaarte snoavel in tiencentimersdikke snijloage te steken. Hai is gain struusvogel. As ook klaaine zangvogeltjes binnen kommen vlaigen, stop ik even mit tikken. t Lopt intussentied noar de twaalf groaden in blokhut. Tien groaden waarmer. Lekker waarm, mor eerst mout ik even noar boeten. Vogels helpen. t Eerappelbakje is zo leeg schept. Net as t blikken plantenbakje op toentoavel, spesioal doar hìnzet veur lutje zangvogeltjes. k Zai heur netjes op n riegie in dakgeut bie buurman zitten.
‘Slikken zai zok nou om bekje?’ vroag ik mie òf.
k Wait nait ains of vogels wel n tonge hebben.
Baaide bakjes binnen snel vuld.
Honden binnen aans as vogeltjes oetflotterd. Famke ligt al n zetje op baank te dreumen. Wietske het zok op t grote, rode kussen noast kaggel laankoet oetstrekt.
Ik heb zin in kovvie. Aans as aans begun ik aan mien eerste kop. t Is gebrukelk om op Arineke te wachten, mor dij het t, volgens zeggen, drok mit broodbakken. Stiekom drok ik eerste kovviepad in t apperoat en net as leste broene drupppels in t kopke valen, zai ik Arineke vezichies over toenpad aan kommen schoeveln.
‘Hou kon k t roaden, hè, dast doe zin haarst in kovvie,’ zeg ik filain.
t Eerste bakje smoakt aaltied t lekkerst.
Mit zicht op toene , woar grote en klaaine vogels aan- en òfvlaigen, zegt Arineke:
‘Dat vond ons mam ook aaltied zo mooi.’
As n roodborstje vlak veur ons ogen op raante van t blikken bakje zitten gaait en kraaien heurboar n eersterangsstee op t eerappelbakje bevechten, goan ons gedachten as vanzulf terogge noar vrouger tieden.
Zörgsoamhaid zit in mìnsen.
Klaaine druppeltjes op t roam vertellen ons persies t zulfde as t weerstation. Temperatuur is t nulpunt al verschaaiden tienden veurbie.
t Feest is veurbie. Snij is nou nog snij, mor hou laank zol t duren, veurdat witte tapijt overgaait in vieze prut. Snijschoever staait nou nog tegen mure te wachten, mor t is nait zeker of e ons dizze winter nog es n moal van nut wezen mout.
Arineke het noa ain kop kovvie genog had en let ons drijent in steek. As zai terogge sloft noar hoes, denk ik:
‘Gelok duurt maisttied mor even, loaten we doarom van dij spoarsoame mementen mor dubbel genieten.’
20210117

∼ Continue Reading ∼

• • •

15 januari , 2021

Nacht- en ontieden

Wel optimoal van zien nachtrust genieten wil, kin zok soavends beter kuin holden. Leste uurtje veur bèregang is noamelk bepoalend veur n gezonde, rustege sloap. Kaizen lu der veur, om bevubbeld noa n spannende film votdoadelk achter bedstee-deuren te kroepen, den mouten zai nait roar opkieken as herbelevensfactor groot is. Televiziekieken is topsport en net as bie sporten is òfkoelensperiode noa n grote inspannen essentieel.
‘k Neem vlak veur t sloapen goan aaltied nog n klaain sloapmutske,’ heur k sommegen al zeggen.
Nait doun lu. Ie goan noa zo’n borreltje wel makkelk onder zaail, mor alcohol versteurt t sloaptritme. t Gevolg is nait ondenkboar, dat je noa n onrustege nacht muider wakker worden as dou je op bère gingen.
Of ik n sloapexpert bin?
Nee, netuurlek nait. Ik kin mie ook best veurstellen, dat je denken, wie hebben t in dizze tieden al zo swoar. n Tied, woarbie zo waineg mag en zoveul verboden is. Zollen we nou ook nog ons borreltje op advies van zo’n verhoaltjesschriever stoan loaten mouten. Trek joe niks van mie aan, mìnsen. k Haar allendeg mor n inlaaiden neudeg veur t kommende verhoal. t Verhoal van n onrustege nacht. Van òflopen nacht.
n Nacht, dij zoals zo voak rondom n uur of elven begon. Gain betere moat as regelmoat. Voak bin ik degene, dij as leste de kovver indoekt. n Kolde kovver, dij aan ain kaante al n beetje opwaarmd is, mor nooit aan mien zied.
Gusteroavend was t nait aans. Noa n drokke dag köst t mie nooit veul muite om langsoamaan in sloap te sukkeln. Dat eerste sloap n lichte sloap is, bleek al gaauw. Gerommel van n rollende container boetendeure muik mie inainen kloarwakker.
‘Ik bin container vergeten boetendeure te zetten,’ schoot mie verschrikt deur de kop.
Kloarwakker van dij gedachte, sluig ik dekbère aan zied, bainen boeten bère en knipte leeslampke aan.
‘Wat dust nou,’ heurde ik n sloapdronken vraauw noast mie zeggen, ‘gaaist nou al van bère òf?’
Omdat oetgebraaide verhoalen op zokse mementen overbodeg binnen, zee k:
‘Container vergeten.’
Haalverwegens trappe was zai bliekboar ook weer volledeg bie zinnen, want ik heurde heur dudelk roupen:
‘Vergetst de kersboom nait?’
Oeregaai, dat was ook ja zo:
‘t Is mörgen kerstboom-ophoaldag.’
As k keukendeure opendoan heb, stoan twij honden mie, kloarwakker, bie deure al op te wachten en kikt katte mie mit grote ogen aan.
‘Dat wordt dammeet n optocht,’ wait ik. Wakkere honden holdst nait in heur mand.
De container is n makkelke raaisgenoot. De kerstboom – nog aal in stander – geft meer problemen. Ik krieg hom der mit gain meugelkhaid oet. t Is net of boom en stander zok in makkelke pen-in-gat konstruktie in vaar weke zo aan mekoar vastzogen hebben, dat lösloaten gain optie meer is. Rieten, scheuren en wurgen geft gain oplözzen en om dure kerstbomenstander soamen mit òfdankte kerstboom bie de weg te zetten, gaait mie net even te vèr. Net as de körte overdenken om Arineke den mor oet heur warme hooltje te hoalen. Mit rubberen stroatleggershoamer en veul nachtelk burengerucht wait ik onze dure stander van n ontiedeg òfschaaid te redden.
As k verkleumd en saggerijneg even loater weer in hoes goa, zai k dat baaide honden al rusteg in n hörntje van heur sloapkiste kropen binnen. Zai kieken mie mit lodderogen aan en k lees in heur ogen:
‘Nou, dat het n zet duurd.’
Dat katte nait in heur mand ligt, verboast mie. Zol dij in de konsternoatsie noar boeten vlucht wezen. Z’is in elk geval nait in keuken. Ik zet t katten-hondenloekje in biekeuken op ‘in’, mor k wait nou al, dat Saartje noa ontiedege, nachtelke onderbreken nait zo mor weer t pad noar hoes terogge vindt.
Dat Arineke ligt te lezen, verboast mie niks. Heur vertellen, dat ik mit licht aan nait sloapen kin, blift bie n overwegen. Sloap wil zo-wie-zo nait kommen.
‘k Heb kerstboom gewoon bie ons in oprit legd,’ dail k veur de volledeghaid nog even mit.
Zai draait zok op aander zied, kikt mie verboasd aan en zegt den:
‘Den moust der mörgenvroug al wied veur haalf achte oet, want kerstbomenauto nemt allendeg kerstbomen aan rechterkaante van weg mit.’
k Leuf heur nait, mor mien ongeleuf komt twij uur loater, as alles in hoes in daipe rust is, alsnog weer terogge.
‘Wat as Arineke geliek het. Wat as kerstbomengrieper allendeg mor noar rechts griepen kin?’
t Is al noa drijen, as ik vannijs weer in de klaaier schait. Arineke slept dit moal deur, net as de honden.
k Zai dat katte nait in heur mand ligt en k wait, dat mie twij dingen te doun stoan. Kerstboom verploatsen en katte mit veul laive woorden en nog meer snoepkes aan nachtelke vraislochten onttrekken. Dat leste is t stoerste kewaai. Zai het minder last van kolde as ik en vertikt t om weer in hoes te kommen.
t Lopt tegen vaar uur as der n vrachtwoagen over de Wieke dendert. Ik zit den al n zetje op raant van bère, mit as ainegst gezelschop de rode lichies van wentelwieken langs N33. Ik tel schoapachteg de keren, dat t rode licht onderbroken wordt, mor krieg de sloap der nait mit terogge.
Wat ik aans nooit zol doun, heb k òflopen nacht wel doan. k Zet NSG, de nijste ploat van Nick en Simon op mien oordopkes. Nait te haard, want ik wil Arineke nait veur twijde moal wakker moaken. Zaachte, melodieuze meziek brengt mie in slumer-woaktoustand en ook al jeuken sloaploeskes, de echte sloap blift ver vot. As k mien anti-jeukzaalve oet loatje van nachtkastje hoal en dopke der òf draaid heb, ontglipt mie t ronde dopke. Bie t licht van mien nachtlampke zuik ik op knijen de vlouer òf. Eerst steut ik mien heufd tegen onderkaant bère en even loater mien lutje toontje tegen bèrepoot.
Zuiktocht noar katte is nait meer neudeg, want om kwart over vare kom ik tot de konkluzie, dat zai aaier veur heur geld kozen het en rusteg ligt te sloapen in heur mandje.
Vanmörgen bie lichten heb k lutje draaidopke ook terogge vonden.
t Is nou vrijdag de vieftiende jannewoarie, drij menuten veur elven. Tied om mit hondjes aan de wandel te goan.
Kerstboom is vot en grieze container leeg. Net zo leeg as ik mie nou voul noa n deurwoakte nacht.
20210115

∼ Continue Reading ∼

• • •

11 januari , 2021

Obstoakel

Bie duustern lopt der in de regel nait veul deegs bie pad en weg. Ook in t twijduustern is t voak nog kiele-kiele. t Is aaltied mor òfwachten, wat en wel die in de muide komt. t Is n gevoul. Onzekerhaid? Denk nou asjeblieft nait, dat ik baange bin in duustern. En ook nait, dat ik baange bin om mìnsen tegen te kommen. As winterse noamiddoagen op t ìnde lopen, mouten hondjes der nog wel even oet. t Laifst dus bie lichten, omdat kombinoatsie, mìns én daaier, t veur mie soms best wel stoer moakt. Ervoaren het noamelk leerd, nait elke hond is n goud speulkammeroadje.
‘Doe kist mie wat,’ heur k sommege lu al denken, ‘dust net of t zo aangenoam is om dij joekels van die tegen te kommen.’
Meschain hebben zai wel n beetje geliek. n Beetje mor.
Loaten we kerke doarom mor in t midden van t dörp loaten, ook al staait e bie ons den aan raante, en elk zienent geven. Ik loop laiver nait tegen onverwachte tegenliggers aan. Da’s de reden, dat ik op winterse noamiddoagen bie lichten nog even aan de loop goa.
Ons pad voert maisttied langs t mooiste plekje op de Wieke. Over t smale poadje tussen snelweg en Lutje Bos. Woar aan rechterkaant de auto’s roazen en racen van oost noar west, is t aan ons linkerhaand maisttied stil, mìnsenstil. Gain van ons drijent het problemen mit de stilte van t Lutje Bos. Hondjes kinnen even lös en ik koier rusteg mit heur mit.
Van de weke was t achter op Vegterweg al ho. n Opstoppen, n peerdebarrage. Twij peerden stonden in wege.
‘Wat hebben peerden nou op n hondenoetloatstee te moaken,’ docht ik.
Onterecht netuurlek. Dij baisten stoan nait meer in t waailaand en binnen noa n dag oet roam van stal kieken heur aanblik ook wel beu. Dij willen zok ook wel even vertreden en de hoeven strekken.
Woarom zai op t wandelpoadje aal op ain stee stoan bleven, wuir mie noa n körte blik al snel dudelk. Begelaaidsters, twij jonge frizze wichter, haren de teugels slap hangen loaten om n sjekkie te roken.
Wietske, dij stilstand nooit recht accepteren kin, hong nait aan n slappe liene. Dij trok en dee en snapde der niks van. Woarom luip boas nou nait deur. Van vranterghaid luit zai heur schrille stem heuren. Even heb k der aan docht, om weer noar hoes terogge te keren of n aander weg in te sloagen. Onneudeg. Veur baaide smooksters was t blaflewaai van Wietske weschienlek n taiken, dat zai verder lopen mozzen. Barrage opheven.
Ondanks t peerdenkleppergeluud op stroatstainen ging t op zien elvendattegsten. Omdat Wietske schietensbenaauwd is veur peerden, heb ik dou toch mor kozen om n aander weg te nemen. Linksòf, rechtsòf en dou over de bulten van t Lutje Bos.
Zunder dat ik der aarg in haar, schoten mien gedachten noar eertieds. Noar de tied van laankleden, dou wie elke zummer, elk weekìnde noar camping Alinghoek in Drouwen gingen. Noar t stee, woar n belangriek dail van mien jeugd zok òfspeuld het.
Reden woarom ik doar op t hoogste punt in t Lutje Bos zo vèr in de tied terogge schoten wuir, haar te moaken mit heuveltjesbospoaden. t Bospad recht tegenvoer camping, dat noar de grote Drouwense zandvlakte voerde, is noamelk ook zo’n heuvelpad. t Bos, dat zo veul en zo voak ons speulterrain was en woar wie hoast kind aan hoes waren. En dat ik, zo vlak bie hoes, n zulfde soort heuveltjespad haar, von k best wel biezunder.
Wietske was de keunegin te riek. Dij gierde van boven noar beneden en weerom, muik slaloms om bomen as n volleerde ski-artiest en keek mie onder t raauzen òf en tou even aan, net of ze zeggen wol:
‘Woarom hest ons hier nog nooit eerder mit noar tounomen.’
Veur Famke, dij toch al n dikke 12 joar t Lutje Bos as passant veurbiekommen zugt, was t ook nijloatje.
k Wos nait hou ik dizze ongewone omweg aan baaide honden oetleggen mos. Woarom ik dit prachtege hondenoetloatstee aaltied links liggen loaten heb. Wel de deursteek noar nijbaauw nomen heb, mor nog nooit over de bulten kommen bin.
As k even veur t echte donker weer thoes kom en voele hondenbaisten in de mand leg, vertel k Arineke van onze belevenizzen van dij middag. Van peerde-obstoakels, rokende vraauwlu en nij ontdekte wandelpoadjes. Mit:
‘Zollen we op n schiere dag es n moal honden mitnemen en in Drouwener bos goan wandeln?’ sloet ik mien verhoal òf.
Woarom Arineke zo van dizze doodgewone opmaarken opkikt, snap ik dus nait.
20210111

∼ Continue Reading ∼

• • •

7 januari , 2021

Autowasbeurt

Zai heuren langsoamaan bie n oetstaarvend ras. Lu, dij groag even de maauwen opstropen om mit n emmer schoemend wotter, sponze en zemenleren lappe heur auto n flinke schoonmoakbeurt te geven. De autopoetser, of is autowasser n betere noam, is ongemaarkt oet t stroatbeeld verdwenen. De noadrok ligt bie veurege zin op t woord stroatbeeld. Autopoetsers binnen der nog aaltied, z’hebben allendeg n aander stee kozen. n Aandere stroat wel te verstoan. De autowasstroat.
Van de weke kwam k zo’n olderwetse autowasser tegen. Laange toenslang in oprit dee al vermouden, dat zok hier wat biezunders veurdee. Veur toene besproeien was t de tied nait en n vraauw mit n kopstubber of roamentrekker was in gain velden of wegen te bekennen. Dou k mit hondjes deurlopen wol, kwam inains man mit kop boven achterkaant auto teveurschien.
Op zo’n mement kist nait gaauw deurlopen, dus stak ik van wal en zee:
‘Zo, ie hebben t drok.’
t Was in- en aanlaaiden tot n aangenoam gesprek. Nait over neudzoak om n auto te poetsen, want dij wordt toch binnen de körtste keren ja weer voel. Onderwaarp van gesprek wuir verploatst noar vrouger.
‘Dou haar autopoetsen meer as allendeg n kosmetisch doul,’ zee mien gesprekspartner.
Hij haar geliek. Dou konst aan boetenkaante al zain hou t mit auto-carrosserie steld was. Dat n wekelkse poetsbeurt rost nait tegenholden kon, heb k mien pabbe nooit aan t verstand proaten kind.
‘t Is n behold veur d’auto,’ zee hai den.
As der dou n anti-autopoetsers-bewegen west was, haar ik mie doar vervast bie aansloten. Wat haar ik n hekel aan dij wekelkse zotterdoagse autowasbeurt, mor pabbe haar t bevolen:
’t Mos.’
Tegenswoordeg rosten auto’s nait meer. As veurbeeld showt de man zeuns auto.
‘Dij is van ’95,’ zegt e nait zunder trots.
Auto is nog hailemoal geve.
‘Gain spatje rost.’
Ik goa op zokse mementen as vanzulf terogge noar de eerste Simca 1000, dij k in ’75 van mien voader overnomen haar, omdat ik dou doaglieks noar Hoogezaand raaizen mos. Rammelkaast en rostbult. Bie aanschaf van volgende auto, docht ik beter veurberaaid te wezen. Jammer genog, was de Simca 1100 van t zulfde loaken n pak. Rappelde n stok minder, mor rostte net zo haard. Over de Lada Station duurf k aiglieks aal nait te proaten. Dij Russische rostbult vuil binnen t haalf joar al hoast van ellìnde oet nander.
k Wait nog dat mien voader in dij tied n nije auto aanschavde en spatborden, deuren en onderkaant hailemoal tectyleren luit. Zien auto was zien pronkjewail.
n Autowasbeurt köst leste joaren meschain n poar cìnt, mor dat heb ik der groag veur over. Woar k joaren leden nog n haalve zotterdag bezeg was om binnen- en boetenkaante weer schier te kriegen, doun wie t nou aans. Arineke is voak de aangever:
‘Zol t nait es tied worden om auto te wassen?’
t Mooiste is, wie doun t nou soamen en maisttied koppeln we n bodschopmörgen aan n autowasbeurt. Binnen we gezelleg n haalve mörgen op pad.
Guster bleek Arinekes achterbaand van fietse lek. Vanmörgen was t eerste telefoontje bestemd veur fietsenmoaker.
‘Wie binnen tot 18 jannewoarie sloten,’ zee t bandje.
‘En nou?’ zee Arineke.
‘Nou, ik goa die echt nait mit mien knovvelge vingers en bie dizze kolde n fietsbaand lappen,’ heb k heur votdoadelk waiten loaten.
‘Den bel k mobiele fietsmoaker, dij ook wel es bie buurman komt,’ zee zai vastbesloten.
Nee, heur is gain koare aan hakken bonden.
Vanmörgen kwam n uur noadat wie bèld haren, de mobiele fietsenmoaker al aan deur. Binnen t haalf uur haar e achterbinnenbaand vervongen.
‘Nee, lappen dat doun we nait,’ was t antwoord op mien vroag.
Maiste tied hebben fietsmoaker en ik stoan te kwedeln. Over vrouger, over judo, over de Grunneger toal, mor veural over Pekel.
t Zol mien pa n graauwel west wezen om n fietsenmoaker aan deur te bestellen. Zo’n baand lappen is ja n floitje van n cìnt. Hai as old bandenlapper bie Reint Spelde haarst nait aankomen mouten mit zokse moderne fratsen.
Mor tieden binnen veraanderd, pa. Dat geldt veur auto’s, mor ook veur fietsen.
Vandoage was e bie leven 94 joar worden.
Dou k vanmörgen mit fietsenmoaker ston te proaten, heb k regelmoateg even om mie toukeken. t Kin netuurlek nait, mor toch voulde ik op ain of aander menaaier toch weer hail noadrokkelk zien aanwezeghaid.
20210107

∼ Continue Reading ∼

• • •

6 januari , 2021

Kraant as kunst

Verhoaltjes schrieven is n soort van avontuur, n ontdekkensraaize. Waist woarst aan begunst, t idee is der, hou t òflopen mout is maisttied n groot vroagtaiken.
Zo ongeveer, stel k mie veur, mout Bert Scholten zok bie t begun van t Pekelder kunstproject ook vould hebben.
n Kraant as kunstproject?
Watapatja.
Mos der wat vierd of herdocht worden, docht ik mie miezulf, dou k eerste berichten over n ‘nij soort Pekelder blad’ heurde. Nijsgiereg as aaltied, kon k via schoonzus nog n achteloos wegmieterd eksemploar oet oldpepierdeuze redden. Ainbladskraant op A-1 formoat het n dikke moand op oetvolden bie mie op de Wieke wachten mouten. Guster bin k begonnen te lezen. k Wos nait hou k der mit aanmos.
Of kunstenoar Bert Scholten n grappenmoaker of n echte kunstenoar is, is mie bie t begun van dit verhoaltje nog ondudelk. Schrieven is n zuiktocht en of ik aal schrievend oplözzen vind op vroag in veurege zin, is op dit stee nog ondudelk.
In inlaaaiden zegt Bert Scholten wat e van plan is:
‘Ik wilde mit n open blik t dörp in goan.’
Hai het n moand laank noar de Pekelders luusterd, het mit de mìnsen proat en t leven soamen mit dörpsbewoners beleefd.
‘Dou mor, tou mor, vort mor,’ zeden lu tegen hom.
Woorden, dij e as weerdevol ervoaren het, as n soort verbörgen kennis.
Wat t kraantje aan informoatsie aan lezers teroggegeft, is n bult kennis. Wat mie n bult kopschraberij opleverd het, is de vroag, of Bert dij kennis bie de Pekelders vonden het of dat t oet zien aigen bolkoker komt.
Dat hai t örgelconcert ‘Nat Karton’ veur twij draaiörgels op wielen componeerd het, is n muzikant as Scholten wel touvertraauwd. Of de laange en körte ponsjes in t zigzagkerton n echte melodie oplevern, vertelt kraante nait. Wel hou t oetvoerd worden mout. Groag zol k bie eerste oetvoeren aanwezeg wezen willen. t Synchroon draaien van twij örgels weerskanten daip kin hoast nait aans as n echte belevenis worden.
‘Bie örgelgeluden heurt ook n kermis,’ mout Bert Scholten docht hebben, ‘loat ik veur t plezaaier van Pekelders ook n eerlieks kermislaid aan mien Pekelder kraantje touvougen.
t Idee was priezensweerdeg, oetvoeren n stok stoerder. Woar vinden je zo ain, twij, drij n kermislaid. Zuiken is vervast zuiken noar de spreekwoordelke spèlle in de strobult west. In Pekel von e zokswat nait. Wel in Veendam. In t Veenkelonioal Museum. Doar haren ze nog n old, mor o zo actueel laidje op de plaanke liggen:
Nij kermislaid, mit de welsprekende tekst: ‘Haard gaait e!’
Denkst in eerste instantie aan n draai- of n zweefmeulen, mor tuttel is mislaaidend. Tekst gaait nait over n apperoat, mor over n aander soort kermisklant. n Heerschop, dij zien klanten n (reuzen)rad veur ogen draait en op n filaine menaaier van de cìnten òfhelpt. Meschain wel aan n faillissement helpt.
Bedrog is van alle tieden.
Ook al het Bert der wel wat moois van moakt, hai was nog nait oetverteld.
Wat bevubbeld te denken van de vreselke moord op Drewes. Drewes oet Nij Pekel. Troubadours en krantendrokkers hebben op moorddag al n laank epistel soamensteld. Je mouten toch op ain of aander menaaier aan de kost kommen.
‘Moord let zok makkelk lezen,’ mouten stokjesschrievers oet laankmanstied docht hebben.
Het Bert Scholten dit smeuïge verhoal tiedens rondgang in de Pekels opdoken. Nee, hai is n eerliekse gast en bekìnt dat e óók dit verhoal oet Veendammer Museum mitnomen het. t Zel Pekelder bevolken vast aan de kont roesten. Heufdpersoon is ja n Pekelder.
Zoals k in t begun al veurspèld heb, is schrieven n zuiktocht veur mie. n Zuiktocht noar woarhaidsvinden. Dat ik Bert hier, op dit punt, even veur de balie verschienen loat, nee nait veur de borst griep, het te moaken mit zien oproup aan Pekelders:
‘Kinnen ie nog meer van dit soort (moord)laidjes?’
‘Astoe zo groag meer van dit soort sappege verhoalen heuren wolst, haarst doe zulf den nait beter wat deurvroagen kind,’ vroag ik mie òf.
Bert kin weschienlek t best zulf antwoord geven op dij vroag.
Veur mien gevoul het e zok der n beetje mit n Jaantje van Laaiden òfmoakt. As je zoveul ‘@memes-adressen’ in t kraantje òfdrokken, mit de bedoulen om mìnsen te loaten reageren, den magst echt hopen op n goud rezeltoat.
Ik twievel.
Nog n persoonlek bericht, spesioal veur Bert bedould, op t ìnde:
Hou mooi ik t leste Pekelder Blad ook vind en houveul waarderen ik heb veur dien verbeeldenskracht, zolst toch wat meer oet t stro zetten mouten om n culturele revoluutsie in de Pekels te loaten ontbranden, of op zien minst t Pekelder Vuur aan te wakkern.
20200106

∼ Continue Reading ∼

• • •
1 2 3 … 94