28 maart , 2020

Sosioale ontholden

Zat ik gustermiddag even rusteg in mien zunneg toenhoeske, ging dij Wietske toch tekere. k Zag heur van de poort noar de keuken vlaigen en weerom en wol t laifst onder poort deur. Joa, n bèle hebben wie nait neudeg, want as Wietske aanslagt is der in negen van de tien gevallen wat bie veurdeure te doun. Meer om mien hond wat tot bedoaren te brengen dan oet nijsgiereghaid, bin ik goan kieken. Dou k poort opendee, zag k tot mien verboazen, dat Arineke mit twij vraauwlu van t koor, nee nait ston te zingen, t leek der eerder op, dat ze aan t vergoadern waren.
Kiek dat dut sosioale ontholden mit mìnsen. Psychologen woarschaauwen der al veur. Te laank in thoesquarantaine is den wel goud veur onze liggoamelke gezondhaid, t gemis aan sosioale ketakten kin wel geestelke problemen oplevern. Joa en wat kinnen je den beter doun. Tegen de muren opvlaigen, joen wederhelfte mit n mattenklopper op kop geven of gewoon n ìndje aan de sjaauw goan. Dat leste haren baaide koorvrundinnen besloten en zo kwam t dat drij vraauwlu, op respectoabele òfstand van n nander, even onderbroken deur n nijsgierege neuzewies, mekoar even bieproat hebben.
Grunnegers binnen gain heutje-meutjemìnsen. Wie goan zeker in dizze tied nait op n kloetje bie nander stoan. t Vaalt mie ook op, as k bie pad en weg bin, dat Grunnegers zo goud de òfstand bewoaren kinnen, soms tot op t gevoar van ondersteboven reden worden aan tou. Zo haar k guster sikkom n vraauw onder fietse, dij, om de anderhaalf meter òfstand tot heur kirrel te realiseren, aigenwies midden op t fietsspad lopen goan was. Dou k aan kwam rieden, docht ik nog: ‘k huif nait te bèllen, kin der makkelk langs’, dou zai inains n stap opzied dee en ik aal mien stuurmanskunst neudeg haar om nait in beukenhege te belanden. Zo’n vraauw speult toch mit heur aigen en aandermans leven.
Dou k honderd meter verder reden was, docht ik nog:
‘Zol zai net as ik ook zo aarg schrokken wezen,’ mor tougelieks vruig k mie òf:
’n Man en n vraauw kinnen toch gewoon noast nander lopen.’
Bie thoeskomst vertelde ik Arineke van t bienoa-ongelok en zai zee:
‘Meschain waren t nait ains man en vraauw.’
Kiek, dat haar ik dus nooit bedenken kind. Arineke is van de makkelke oplözzens. Ik nait, ik denk overal veuls te veul over noa en kwam doarom noa n zetje mit n hail aander probleem te zitten. As zai gain echtgenoten binnen, den loaten ze dat wel op n hail opzichtege menaaier aan de boetenwereld zain.
k Mag over mìnsenzoaken wel groag even deur filosoferen. Dizze crisis kin, aans as k in twijde alinea veronderstelde, ook de weg wiezen noar meer stabiliteit in de gezinnen. De vlucht noar kaffee, vrund of vrundin, omdat je t thoes nait recht of soms ook echt nait vinden kinnen, staait geliek aan n stap in t duustern. t Leven is ja n eernsachtege zoak en gain carnaval. Ook al het onze grote laaider gain specifieke aanwiezens veur gedragscodes binnen gezinnen geven, wie mouten t veur t mement doun mit wat we hebben.
‘Vluchten kin nait meer, k zol nait waiten hou en woar noar tou,’ zongen Frans Halsema en Jenny Arean in 1970 t haile Nederlandse volk tou. t Verske komt oet de musical ‘En nou op t nust’, vrij vertoald noar ‘En nu naar bed’.
t Laidje staait mie in t geheugen grift. Melodie en tekst. t Zit volgens mie in t collectieve geheugen van ons Nederlandse toalgebied. Allewel. Tekst is van Annie MG en wel hail aarg joaren zeuventeg, woarin zai ons woarschaauwt – was Annie MG zo moatschappelk betrokken, vroag k mie nou òf – veur de ondergang van de wereld. Om joe n idee te geven:
Hier in Holland staarft de leste vlinder op de allerleste bloem
En alle meziek dij overblift is de supersonische boem
Je schrikken as je zokse teksten lezen of heuren. Perbaaiert zai ons angst aan te proaten.
t Alternatief is gelokkeg nog n beetje hoopgevend, zodat we nait elke oavend mit angst in de pokkel tussen de loakens huiven te kroepen. k Dou t leste couplet derbie as bewies.
Vluchten kin nait meer, k zol nait waiten woar
Schoelen bie nander kin nog wel, hail dicht bie mekoar
Wie moaken ons aigen alternatiefje
Mit of zunder boterbriefje
Mien laiverd, mien laiverd, wat wilstoe nog meer
Vluchten kin nait meer
Zee k al nait, hail aarg joaren zeuventeg, mor wel mit n dudelke bodschop:
As lu op dizze menaaier deurgoan, gaait dijzulfde mìnsenwereld n onontkomboare ondergang tegemuite, ook al let de tekst mie bie herhoald lezen toch mit grote twievels achter. Binnen wie, is de wereld al veroordaild tot n volledege inainstörten? Is t ìnde definitief en ons löt al bezegeld? En omdat vluchten gain optie meer is, maggen wie leste troost bie mekoar zuiken. Mout ik t zo lezen?
t Joar 2020 het 50 joar noatied jammer genog nog minder te baiden, want goa mor noa:
As joe t ainegste alternatief, steun en troost bie nander zuiken ook nog ontholden wordt, den moust toch konkludaaiern dat t echt wel n kommervolle tied is.

∼ Continue Reading ∼

• • •

24 maart , 2020

Cirkel

Loagje ies op viever moakt mie vanmörgen dudelk, dat netuur zok nait laaiden let deur n mìnsenkalender.
‘Zoveul ies het vieverwotter dizze winter nog nait droagen,’ bedenk ik mie, as k mit Famke en Wietske in mörgentwijduustern over lichtbevroren witgruin gras in toene loop.
Dat wie vandoage al de vaarde dag van t veurjoar van 2020 aantaiken kinnen, is ook zo’n biezundere mìnsengewoonte. Wie klungeln en schoeven wat mit de tied, verzetten meert n dag noar achtern, omdat t nou ain moal n schrikkeljoar is, mor stoan der nait bie stil, dat de netuur doar gain bodschop aan het. Dij gaait zien aigen gang.
k Was vanmörgen vroug van bère. Haalf zeuven.
‘Wat bist ja vroug,’ heurde ik, dou k zo stil as klepperpantovvels mor wezen kin richten overloop slofde.
‘Heb k die wakker moakt?’ vruig k nog even zachies.
Antwoord bleef oet. k Haar t wel docht, dij knort nog rusteg n haalf uurtje verder. Veul tied haar k ook nait en braide diskuzzies opzetten zo vroug op de mörgen schut zien doul ook voak veurbie.
Gusteroavend heb k al besloten mien aigen gang te goan. Computer krigt vandoage gain gezelschop, blokhut blift leeg, t verstand gaait op nul. n Dag zunder verhoaltjesschrieverij liekt mie n schiere òfwizzeln van doagliekse sleur. 
Zo kin t beuren, dat ik om negen uur fietse onder kont schoef, verboasd kiekende hondjes beloof, dat ik op tied weer terogge wezen zel om n ìnde mit heur aan de sjaauw te goan, mor dat boas nou eerst zulf op pad gaait.
t Conflict van guster mit mien alter ego het mie òflopen nacht, onbewust weschienlek – ook in sloap waarken hazzens ja gewoon deur – weschienlek toch oardeg bezeg holden. Dou bie mie loekjes opengingen, was k nait allendeg op slag kloarwakker, mor kwam ook votdoadelk de gedachte noar boven drieven:
‘Doe moust dien brogwachtershoeske zuiken.’
Dat is den ook ainegste reden, dat ik, veur mien doun, al zo vroug bie pad en weg bin.
As k t vertraauwd kabbelnde wotter van t Heeresmeer aan mien linkerhaand heb en rechts lutje zangvogeltjes om t haardst in mien oortjes floiten, dat zai t zo drok hebben, schut mie t leste zinnetje van gusters verhoal te binnen.
k Stap binnenkört in n tiedmesien om in elk geval es wat rond te stappen in 2004.
Mor n raaize mit tiedmesien is gain technisch-stoere ondernemen, je kinnen dijzulfde tocht in de tied ook gewoon op fietse moaken. Da’s dus de reden, woarom ik op weg bin noar Pekel.
Ook al was ik in 2004, formeel bekeken, al laank gain Pekelder Roegbainder meer, as t om zokse lastege, gevoulege onderwaarpen gaait, as woar k t vandoage over hebben wil, den blift t wotter van t Pekelder Daip toch trekken. t Onbestemde gevoul, dast even thoeskommen moust, blift, mor wat vandoag overheerst is de trek noar t stee woar t brogwachtershoeske ston.
Laank kin t grieze hoeske doar bie Aalbionbatten nait stoan hebben. Woar schipper Bos in mien jongste joaren Aalbionbrogge òfdraaide, het aargens loater in de tied De Levie datzulfde waark doan. Om nait teveul òf te dwoalen, Bos mor ook nait De Levie binnen de personen, dij k oproupen wil en ook nait t brogwachtershoeske, dat aan daip ston.
Woar t om gaait is de konsentroatsie op dat aine punt. Dat alle wegen dij ik in mien leven bewandeld heb op dat aine stee bie nander kommen zollen, dat haar ik, dou n onbekìnde mie doar n dikke zesteg joar leden als Pekels grootste slobber portretteerde, nooit bedenken kind. Dast dien leven op aine vaarkante meter soamenvatten kist, leek mie biezunder genog om te vermelden.
‘Nou nait langer der om toudraaien, kom nou eindelks ais mit de feiten!’ heur k joe denken.
k Geef t tou, aanloop was te laank.
Geboren op Komnijsterwieke onder de rook van strokertonfebriek Aalbion, mos k doaglieks bie daip langs noar legere schoul. De wìns om loater dat mooie beroep van schoolmeester te kaizen is dou geboren. Of k n geboren schoolmeester was? Doar kwam k in 2004 pas goud achter. Nee dus. Of t aan kinder legen het of dat ik oorzoak in of bie miezulf zuiken mos, loat ik nou nog even in t midden. Dat ik twij joar neudeg haar om weer op de kloeten te kommen, vannijs weer geboren worden mos, liekt achteròf n laange tied. In dij periode heb k t brogwachtersmannetje omaarmd. Hai haar in mien ogen t ideoale beroep. Hai kon zok opsloeten in zien aigen wereld, in zien aigen lutje hoeske, kon desnoods op de klomp speulen goan en intussentied aal t ( mìnselk ) verkeer aan zok veurbie loaten goan. In sosioal opzicht wuir der ja niks van hom vroagd.
In 2008 kwam k weer volledeg terogge. Nait as brogwachter, ook nait in t onderwies, wel as leerplichtambtenoar. Of t touval was, wait ik nait, mor k wuir leerplichtambtenoar van Pekel. En woar k t maiste kwam, nee net nait deure plat luip, want lpa’s mozzen t platjelopen ja juust tegengoan, was op Dollard College aan Hindersstroat. Joa, op t zulfde stee as woar ooit Aalbion stoan haar.
Körtom, n mìnsenleven in n cirkel.

∼ Continue Reading ∼

• • •

23 maart , 2020

Waarme jaze

k Maark , dat mien waarme jaze vandoage gain overbodege luxe is, as k mit Wietske de ronde dou.
De stilte, dij k bie pad en weg op n klaain dörp as de Wieke ervoar mag gain nijs haiten. Boeten t lege vlaigverkeer rond zeuven uur smörgens en vief uur soavends noar febriek en kantoor en terogge noar hoes, mag k miezulf priezen, dat ik op zo’n rusteg dörp woon.
t Binnen rustege weken. Oetstelweken. Hoesagenda veur kommende weke is òfsproakleeg. Ain bladziede teroggebloadern is genog om te constateren, dat we niks aans doan hebben as strepen. Wegstrepen. In willekeurege volgorde: proatcafé, koor, verjoardag 2x, oppazen 3x, Jurrie …….
t Het wat fatalistisch, as t tenminnent oorzoak nait waist. Van de weke docht ik nog:
‘k Heb t gevoul, dat ik controle over t leven beetje bie beetje kwiet begun te roaken.’
Gusteroavend loat heb k veur zekerhaid nog even in agenda keken. De vaste, inslepen gewoonte om mie alvast geestelk veur te beraaiden op wat de kommende weke brengen zel, rakst nait makkelk kwiet. t Rezeltoat let zok roaden: zeuven vrije doagen. Zeuven doagen zunder òfsproak. Wat n laange leegte.
‘Dat holdt gain mìns vol.’
k Wait nou nait meer of k dat zinnetje zachies oetsproken heb, meschain heb k t wel docht, mor wat ik nog wel wizze wait binnen de beelden, dij mie te binnen schoten. Sosioale ontholden paast nait bie mìnsen. Lu mouten opgoan kinnnen in de grote koppel, dij moust nait opsloeten in hoes, dou k plöts roeg oet mien gedachtenwereld trokken wuir:
‘Plaze!!’
Ain woord, twij oetrouptaikens, ain grote konsternoatsie.
‘Veur t eerst van dien leven krigst kontrole over dien leven en nou dust net veurkommen of der n ramp beurd is.’
t Geft zo loat op oavend netuurlek gain pas om dikke roezie te moaken, mor t was der bienoa wel van kommen. Mien twijde ik het der n handje van om mie op onmeugelkste mementen mit de grootst meugelke problemen op te zoadeln.
‘Speulst ons n stokje veur, Bram Wiekens, want sosioale òfsloeten paast die as n waarme jaze in n kolde winter.’
Onzinproat vuil mie kold op dak en dat van aine, dij mie toch van hoaver tot görte kinnen mout. Roupen zo loat op oavend geft gain pas en zuiken – woar mos k traauwens zuiken – was bie veurboat nutteloos. Proatjesmoaker was verdwenen en vot en bleef vot.
‘Plaze? Toneelspeuler? Bin ik dat? Mout ik mie in dij woorden herkennen?’
t Het mie de haile nacht bezeg holden. Op dij menaaier doun psychologen t dus ook. Dij stellen n vroag of gooien die n probleem veur de vouten en trekken zok den terogge.
‘Is dat wat mie gusteroavend ook overkommen is?’
Speult mien daipere, betere ik n spelletje mit mie? Hai is der van t begun òf aan bie west, dus hom n ploat veurdraaien het gain zin. De vroag, dij mie de laange, donkere nacht bezegholden het en ook dizze stroalende zunovergoten moandag deur kop spoukt, is:
‘Perbaaiert ruiermoaker mie dudelk te moaken, dat ik laboreer aan sosioale desinteresse?’
k Bin toch de maist sosioale persoon, dij der bestaait? Woarom paast dizze Corona-crisis mie den as n waarme jaze. t Is toch psychologisch geneuzel om zokswat te veronderstellen.
Deurwoakte nacht het gain aander rezeltoat had as onoplösboare kopschraberijen en dikke kopzere. t Is vervast gain meedlieden west, mor vanmörgen het mien aigen Pietje Bell zok nog ain moal gelden loaten.
‘As t nou begunst mit prakkezaaiern in 2004, den ………’
Dat e noa dizze haalfbakken opmaarken stil vuil, von k best irritant.
‘Spreek die nou es oet, man,’ haar k hoast haardop roupen.
In de kolde van blokhut bin k vanmörgen begonnen mit prakkezaaiern. As de boudel den op de kop mout, den ook mor volledeg. As dat de menaaier is om miezulf net zo goud te loaten kennen as dat hai denkt mie te kennen, den pak ik t ook goud aan. Radikoal, gain omwegen, gain verzwiegens, recht deur zee.
Woarom vroagen ie? Vaalse beschuldegens huifst toch nait recht te braaien!
Joa, doar hebben ie geliek in. Nee, k zit nait in rechtbaanke. k Huif mie ja nait te verdedigen.
Mor meschain is dit wel n menaaier om van Pietjes eindeloos gezeur òf te kommen en es n moal vree van hom te hebben. Of vree mit miezulf.
k Schrief t wel op en nait omdat ik dat wìnd bin. Gedachten vlaigen ja zo makkelk vot, woorden kist vastleggen.
Joa, k bin t mie bewust, k raais n onzekere toukomst tegemuit. n Ontdekkensraaize noar …?
k Stap vandoag in n tiedmesien om in elk geval es wat rond te stappen in 2004.
Veur dij t nog nait wos, t joar dat der n ìnde kwam aan t schoolmeestersbestoan en t brugwachtersmannetje geboren is.
Kommentaar heb k nait meer had, dus t zel hom tot zo ver wel noar de zin wezen.

∼ Continue Reading ∼

• • •

18 maart , 2020

In tieden van oorlog

Op 6 meert haar ik mien verhoal veur t Pekelder Proatcafé kloar. Mooi op tied, roem veur de vastgestelde doatem van 17 meert. Mor datter in körte tied, binnen twij weke zoveul veraandern kon, haar ik dou nooit bedenken kind.
k Realiseerde mie dat, dou k gusteroavend tiedens tandenpoetsen mit miezulf in gesprek ging. k Dou dat wel voaker. Even mit ons twijbaaident, in de stilte van de badkoamer, de dag deurspreken. Wie kwamen guster tot de konkluzie, dat veurbiëe oavend wel n hail apaarte, onwerkelke invullen kregen haar.
Dat t nog mor vaar doage leden was, dat ik n bericht de wereld instuurd haar mit òflasten van t Proatcafé, leek ons n aiweghaid leden. Tiedens de menuut, dij t tandenpoetsen maisttied in beslag nemt, heb k t verhoal, alsnog, ook al was t veur n ainmanspubliek, veur t voutlicht brocht.
‘Wat de oorlog mit mie en mien femilie doan het.’
t Verhoal van n opgruiend kind van vlak noa de oorlog, de Twijde Wereldoorlog wel te verstoan. Om joe n indrok te geven, kopieer ik n klaain stokje van inlaaiden. k Heb noamelk al laankleden leerd, om luusteroars te interesseren veur dien onderwaarp moust begunnen mit n actueel stokje:
t Is mie toch wat mit dij Corona-virus nait? t Komt van ver en liekt n ver-van-mien-bère-show, mor lege schappen in drogisterijen zunder n blokje zaipe, zaippompkes en ontsmettensmiddeltjes vertellen n hail aander verhoal.
Inde citoat. Schreven mit de kennis en waitenschop veur – lees eerste zin nog mor ais – 6 meert. Wat de schriever zien publiek dudelk moaken wol, is, wat hai as lutje kirreltje aal te verduren had het. Mit n moeke, dij pakken Sunil waspoeder, Sunlight zaipe en puutjes mit poedershampoo hamsterd en opbörgen haar op zolder, in pabbes legerkiste. Mor mit noame, hou zai heur oorlogstrauma, ontstoan deur t ontbreken van elk stokje zaipe, bie elke zotterdoagse tobbebeurt weer op zien aarme kopke en teer hoetje òfreageerd haar.
Overainkomsten liggen veur t griepen. In tieden van oorlog mouten de mìnsen zok in eerste ploats aanpazen en op twijde ploats komt t besef, dat ze n overlevensstrategie ontwikkeln mouten. Of komt t tougelieks? Aanpazen aan n nije situoatsie is stoer. Elke aantasten van persoonleke vrijhaid ropt weerstand en verzet op. t Vaalt den ook op dat rebullie tot vandoage aan tou oetbleven is. Joa, hier en doar zugst, zo vertellen mìnsen, dij aans as ik zok nog wel òf en tou bie pad en weg bewegen, datter lu binnen, dij t soamenscholensverbod mit vouten treden.
‘Onveurzichteg?’
‘Dom?’
In elk geval onnoadenkend. Of juust nait. t Kin ja net zo goud, dat mìnsen, dij t sosioal ketakt koste wat t kost handhoaven willen en de twij-meter-grìns mor onzin vinden, zok bewust mit t virus infecteren willen om zodounde groepsimmuniteit versneld in te voeren.
Arineke en ik hebben vandoage sunt n weke ook weer ketakt had mit ain van onze kinder. Margreet ston vanmörgen inains veur ons neuze.
‘Hest kinder nait mitnomen?’ was t eerste wat Arineke vruig.
‘ Nee, mam, doe waist persies hou t gaait, as kinder joe zain, willen ze toch knuvveln.’
Zai mos noar Sietses school om wat leerbouken veur lutje jong op te hoalen. Zai het van de nood n deugd moakt en het ons n stiege aaier brocht. Nee, lu, wie hebben gain kovvie dronken en binnen ook nait in hoes west, mor wie hebben nander achter t hoes op n respectoabele òfstand van mekoar toch even gezelleg bieproat. Aaier as ekskuus, as sosioal bindmiddel.
Dou Margreet weer vertrokken was en ik achter mien computer kroop om dit stokje òf te moaken, wuir k overvalen deur n vörm van mistroosteghaid, dij k bie miezulf nog nait voak aantrovven heb.
t Schrieven stoekte, nait omdat de woorden nait kommen wollen, nee, eerder t tegendail, zai kwamen as n orkoan bie mie binnenwaaien.
Dat ik mien verhoal gusteroavend nait mit Pekelders dailen kon, heb k accepteerd. Wel wait kriegen we nog n herkansen om leste Proatcafé deur te loaten goan. t Gemis aan ketakt mit klaainkinder is noa Margreets vertrek wél dubbel haard aankommen. Woaroet bliekt, dat ondanks alle social media echte sosioale ketakten onmisboar binnen.
Persies 75 joar leden vlogen honderden vlaigtugen langs Oostgrunneger hemel noar t oosten, richten Duutsland. Mit t doul om t virus, dat zoveul noamen het, n leste definitieve slag tou te dainen.
t Coronavirus staait bie ons nog in kinderschounen en lu, dij der verstand van hebben woarschaauwen, dat wie mit nander nog n laange weg te goan hebben. Gelokkeg taiken zok aan zulfde hemel al klaaine zunnestroaltjes òf. Eerste aanzetten tot medisienen en vaccins kommen der aan. In tieden van oorlog kommen mìnsen as vanzulf in n aandere modus terechte. Worden creatief en inventief. Doar wor k dus echt bliede van.
Wat we ons wel realiseren mouten, virussen rakst nait kwiet.

∼ Continue Reading ∼

• • •

16 maart , 2020

Zuiktocht

’t Is net of k zo bie mien voader de gerazie binnenrie.’
Woorden vuilen mie as vanzulf oet de mond en k vloog onder t oetspreken van zin nog net nait oet stoule omhoog. k Zag Arineke den ook verboasd opzied kieken. Joa, t was n biezundere ervoaren, dij k wel geern mit joe dailen wil.
t Is zotterdagoavend, niks op televizie en netflixen is n leste middel om de vrouge oavend te redden. Op 173 zitten twij mìnsen rusteg in hoeskoamer noar n film te kieken, kriegen t zulfde beeld veurschuddeld, mor noar de reacties te oordailen, zain baaident toch wat verschillends.
Leste stokje van veurege zin is n interpertoatsie van mie. Wat Arineke zugt, kin gewoon niks aans wezen as wat ik zai, mout aiglieks persies t zulfde wezen as wat mien ogen registreren:
n Man ridt zien auto gerazie binnen en stopt op t mement dat tennisbale veurroete rakt.
Woarom ik doar aans op reageer as Arineke?
t Verschil zit in de focus, mor weschienlek nog meer in ervoarensverleden. Beelden dij je op joen netvlies kriegen, flitsen – zo heb k vrouger op school al leerd – noar onze bovenkoamer en lutje hazzencelletjes sturen bericht terogge om ons bewust te moaken wat t beeld betaikent. Dat perses van binnenhoalen, registreren, deursturen, verwaarken en bewust worden, wat wie in sproaktoal kieken nuimen, duurt, zo hebben nije onderzuiken bewezen 13 milliseconden. Wie binnen ons dat nait echt bewust, dattiendoezendste van ain tel, mor, dat is haile snel. Net as mien omhoogveren oet stoule.
In gerazie van mien pabbe hong gain tennisbale aan n lientje. Op dij plek zat bie ons n haalve wasknieper aan n stokje sollegoaren vastknupt. Gerazie was noamelk zo klaain en der mos zoveul instaauwd worden, dat t elke keer as lutje Simca 1000 derin reden wuir, t pazen en meten was. Waskniepertik op veurroet was n woarschaauwen:
‘Sjefeur, dit is t verste punt.’
Ree sjefeur wel verder den luip e risico dat én autobumper én n fietse in de kreukels kwamen te zitten. k Wait nait of taauw en wasknieper n oetvinden van hom zulf was, mor mien pabbe was n practisch ingestelde man.
Dat n poar joar loater, wie haren dou ons twijde Simca 1000, n GLS – oftewel grandluxe -, pabbe t in de kop kreeg om gerazie groter, nee hoger te moaken, paasde bie hom. Op n kolde noajoarsdag wuir mit man en macht de olde gerazie aan kaante schoven en haar oom Haarm n haile dag de tied om n stainen muurtje te baauwen. n Roodstainen muurtje van n haalf meter. Dou t cement dreuge was, hebben zulfde staarke manlu holten gerazie op zien nije funderen zet. Vanòf dat mement konst die mit aineg fesoun redelk in gerazie bewegen, zunder aingoal dien kop aan dakbaalken te steuten. t Was t ainegste veurdail, want echt meer roemte haren we nait kregen. Dou alles weer op stee ston, huifde pabbe allendeg t taauwchie nog te vervangen. Wasknieper was deur t omhoogbrengen van olde gerazie aargens in t luchtledege kommen te hangen en zol zunder ingriepen zien doul veurbieschaaiten.
Heb k nait al konstateerd, dat mien pabbe n practisch ingestelde man was. n Rechtlieneg denkende man. Gain avonturenzuiker. Gain man van grote stappen en doaden. Nee, den haar e aander wegen bewandeln mouten. t Kin ook wezen, dat e aan ain Indië-avontuur genog haar, mor doar het e zok nooit over oetsproken. Oetgesproken mainens haar e wel. Over politiek bevubbeld, ook al bleef e zien leven laank hoeskoamerpoliticus.
Of haar e angst om oet zien ‘comfort-zone’ te stappen.
Ondanks verbondenhaid en nait allendeg deur femilieband vind ik bie miezulf hail aander wezenskenmaarken. Ik bin juust aaltied op zuik noar wat aans, wat nijs en oetdoagends. Ik wil juust dij grote stappen wel moaken. Joa, plat zegd, mit t risico om plat op de bek te goan.
Binnen de femilie mouten ze der hoast wel aan wìnd wezen, dat ik, boeten miezulf, heur òf en tou ook even in etaloazie zet. Zeker in t begun kreeg k wel es t verwiet:
‘Moust dat nou schrieven?’ of wat mie ook wel es overkommen is:
‘k Vertel die ook niks weer.’
As k zeg, dat schrieven n perses is, dat van binnenoet stuurd wordt, heb k kans da’k oetlaagd word.
Toch is t zo.
Ondanks aal d’verhoalen, dij k in bouk, tiedschrift of verhoalenwinkel publiceerd heb, blief k mit ain probleem zitten. t Grote, echte verhoal zit nog aal in de koker en dat mout der oet.
Vandoage mos dit verhoaltje nog even schreven worden, mor k heb miezulf beloofd:
‘Mörgen neem ik de grote stap en begun k aan t echte verhoal.’

∼ Continue Reading ∼

• • •
1 2 3 … 80