14 oktober , 2019

Windmeulens 2

Paniek slagt in de vrouge zotterdagoavenduren tou as doktersdainst zok zunder aankondegen bie ons in hoeskoamer aandaint.
‘Veur noodalarmeren drok n nul,’ heuren wie dudelk n vraauwlustem deur d’koamer gaalmen.
Verdaipt in de stille wereld van weekìndekraant en spannend bouk hebben wie gain van baaident ook mor aineg idee, woar stem votkomt. Wie kieken nander even verboasd en besloeteloos aan, as Arineke vereg van baank wupt, kuzzen oet hörn van baank gooit om heur telefoon doaronder vot te grizzen. Mit ain drok op t klaaine schaarmke brengt zai stilte terogge in koamer. Nou stilte, sloapende honden moust nait wakker moaken. Zai hebben vrumde stem ook heurd en binnen deur ongewone mìnsendrokte in klaaine koamerroemte in t ìnde kommen. Ook al hebben hondjes gain idee, woar konsternoatsie om te doun is, zai stoan blavvend veur dichte koamerdeur. Zai denken vervast datter veziede in aantocht is en as onbenuimde leden van welkomstcomité heuren zai veuraan te stoan.
As ik perbaaier honden weer rusteg te kriegen, het Arineke t stoer mit heur telefoon. Zai snapt zokzulf nait:
‘k Heb ja niks doan.’
‘Zelst toch onbewust wel aargens op drokt hebben.’
t Is n zinloze diskuzzie en omdat twij nikswaiters d’oplözzen toch nait dichterbie brengen kinnen, beslot Arineke mit zeun te bellen. k Heur heur vroagen:
‘Hou kin t poarse pictogram van dokterdainst op mien begunschaarm kommen.’
t Gesprek levert meer frustroatsie op dan n gezellege, ontspannen zotterdagoavend verdroagen kin en da’s de reden dat wie n ketaaier loater in auto zitten op weg noar duuster Maiden.
t Aans zo stille Vosseveld liekt ons de körtste weg noar verlichten, mor ook in t lege, landelke gebied tussen de Wieke en Maiden worden wie onaangenoam verrast, dit moal deur onverwachte obstoakels. Schrikhekken en gele borden mit ondudelke aandudens en witte woarschaauwenslichten mouten weggebroekers attenderen op gevoarleke situoatsies.
‘Wat hebben nummers op gele borden aiglieks te betaiken,’ vroagen wie ons haardop òf, mor wie waiten t antwoord al. Veur de twijde keer binnen n weke worden wie noamelk konfrontaaierd mit t voldongen feit, dat ook hier, net as aan Wildervankster kaant, baauw van windmeulens van start goan is.
‘Dammeet het femilie Wiekens grote wieken in veur- en achtertoene,’ is n flaauw woordgrapje.
‘Mor lu op Vosseveld en KörtAkkers binnen verder van hoes, want dij hebben meulens echt in toene stoan,’ meldt Arineke mit n grote pozzie mitleven in heur stem.
t Probleem van n ongewenst icoontje op telefoonschaarm wordt deur aanstoande realiteit van meulenreuzen ook bie heur even noar achtergrond verdreven. k Bin zulf ook baange, dat dizze grote jongens ons kommende tied nog wel regelmoateg deur de kop spouken goan.
‘As t mor zörgst, dat t die nait tussen de oren zitten blift,’ woarschaauwt n klaain, mor o zo bekìnd innerliek stemmetje en alsof e nog nait genog toustanden moakt het, zet pestkirreltje mie ook nog n ploat op, want tougelieks begunt zachies n vraauw te zingen. k Wait wizze, t is n stem van laankleden en ook al schut noam mie nait votdoadelk in d’zin, heur tekst staait mie zo helder veur de geest alsof t guster drokt is.
Nee, controle over in- en oetgoande berichten heb k nog nooit had.
Woarom mien nait te sturen kopstemmechie Dusty Springfields ‘Windmills of your mind’ kozen het, zit hom weschienlek in t leste stokje:
‘As the images unwind, like the circles that you find, in the windmills of your mind.’
t Beeld van draaiende windmeulens zel de rest van mien leven vervast nait stoppen of goan verdwienen en dat is gain pretteg veuroetzicht. Het de Spoanse schriever Cervantes, meer as 400 joar leden, noa publikoatsie van zien ridderroman ‘Don Quichotte’ de mìnsen al gain spaigel veurholden deur op te maarken:
‘De echte wereld is voak nog gekker dan de maist idiote fantasie.’
t Bezuik zotterdagoavend haar gelokkeg ook nog wel pozitieve kanten. Abel haar ‘dokterdainst’ zo van t schaarm òf. Zien advies:
‘Even n poar tellen stief drokken, den noar boven schoeven en verwiedern.’
k Bin baange, dat t zo makkelk mit windmeulens nait goan zel. Ook al stoan ze der nog nait, wie kinnen windmeulens nait meer oet onze kontraaien wegdenken.
k Reken mor zo, t zel vast n bult energie oplevern én ook n kapitoal aan geld, mor of t de volksgezondhaid daint, is de vroag.

∼ Continue Reading ∼

• • •

10 oktober , 2019

Windmeulens

Guster was t veur ons n vrije dag. Zunder verplichtens en mitkiekogen in n maisttied volle agenda.
Zo kon t wezen, dat wie haalfsmörgens op fietse stappen konden. Ik wol nog geern wat foto’s moaken veur mien verslag van Pekelder Proatcafé en Arineke het haarfststörm in kop en dut niks aans as haarfststokjes moaken. Veur in hoes, in toene en op deure. Dat was dus de reden dat zai ook fietse onder gat schoven haar. Zai holdt nait van kunst, kon dus nogal wat ‘netuurleke’ mattrioalen broeken, dijst gewoon bie pad en weg en slootswaal vinden kinst.
Tied vlogt en t zel even veur twaalven west wezen dou wie Jan Kokweg opdraaiden.
‘Wie mouten hier toch es wat voaker langsrieden,’ zee ik. Mien verboazen over t feit, dat in t waaideland, woar aans peerden droaven, inains twij grote tutenstallen stoan is groot. t Staait evenwel in gain vergelieken mit verbolderdhaid over nije wegen, dij mìnsen, net as vrouger de wieken in ons Veenkelonioal landschop, aanlegd hebben van Kokweg noar N33.
Wegen?
Joa, wegen, dij nou en binnen nait aal te laange tied swoar vervoer droagen mouten.
k Realiseer mie mit grote schrik:
Windmeulentiedpaark in onze noaste omgeven is aanbroken.
Dat baauw van windmeulenjoekels langs N33 in de buurte van Maiden al n zetje aan d’loop is, doar binnen we op ain of aander menaaier al aan wìnd. Waitenschop, dat dij wiekendroagers n haaaail ìnde van ons hoes kommen te stoan én dat wie doar gain last van kriegen zellen, binnen niks meer of minder as struusvogelgedachten.
t Wordt hier nou ook echt eerns.
As we bie de maist noordelke windmeulen – in aanbaauw – binnen, moakt Arineke mie dudelk:
‘Dij kikt ons dammeet recht in de roeten.’
De meulen as de personifikoatsie van t kwoad, dat ons leven binnen nait aal te laange tied op de kop zetten gaait. Tougelieks maark ik, daip in mien binnenste, dat n ondefinieerboare angst zok aan t ontwikkeln is, dij ver oetstiegt boven mien tot dou aanwezege nijsgiereghaid. t Zet mie veur t eerst in aal dij joaren, dat diskuzzie over energie-transitie voerd wordt, mit baaide bainen op de grond.
‘Mor dit komt veuls te dichtbie,’ jammert aargens binnen in mie n onbekìnde stem en wat dijzulfde stem mie in t resterend stokje fietsen noar de Wieke tou aal veur de vouten gooid het, dat duurf k aal nait te herhoalen. t Was in elk geval nait veul gouds.
In mien eerste opwellen heb k dingen roupen as:
‘k Wil verhoezen, hier wil ik nait meer wonen!’
Loater op dag , dou störmwind over komst van windmeulens n beetje bedoard was en ik ook t vervelende kirreltje mond snoerd haar, heb k alles toch nog es op n riegie perbaaiern te kriegen. Onze woonsituoatsie op de Wieke dus. Aan ain kaant inklemd tussen zoltcavernes mit opslaggas en masjienen, dij irritante bromgeluden produceren en mit monstrueuze, 210 meter hoge windvangers dij ons binnenkört van twij kanten aanvalen goan, wordt t leven op ons rustege boerendörp toch wel oardeg op de proef steld.
n Joar of tiene leden kraaide onze dörpshoan nog victorie, dou plannen veur installoatsie van n biogasfebriek op grìns van Ommelanderwiek en Deursnee op t lest òfwezen wuiren. Dijzulfde dörpshoan koakelt en kraait meschain nog volop, mor t liekt derop dat zien geluud allendeg binnenskoamers te heuren is. k Heb t vervelende gevoul, dat t aiglieks ook nait zoveul meer oetmoakt, of en hou je tegen de mìnsen achter dizze grote windprojecten strieden mouten. t Het veur mie wat Don Quichotte-achtegs. Gewone mìnsen zoals ik mouten zok ook nait mit politiek bemuien, doar snappen zai toch gain fozzel van.
Guster las k bie touval t nijs over t grootste zunnepanelenpaark van Nederland. In Kolham. Dat is ook Grunnen, docht ik. Woarom doun wíe dat nait? Dat is toch n stok milieu- én mìnsenvrundelker?
‘Dat haarst wat eerder bedenken mouten, voaderman,’ echoot t zulfde proatgroage mannechie, zunder aankondegen, vanoet t daipste van mien zieleleven en zieleg wezen.
‘Wie binnen nait van dij protestan… eh protesteerders,’ wies k hom terechte. Nee, t zit ons nait in t bloud. Allewel, omdat opa in slechte noaoarlogse joaren communistische sympathieën had het, zolst hoast denken kinnen, dat der aargens wel wat protestgenen mit overaarfd wezen mouten.
De vroag dij op dit mement speult is de vroag of wie nog wat aan komst van windturbines veraandern kinnen. Of, dat nou nog protesteren mosterd noa de moaltied is.
In ’95 waren wie veur n weekje in Paries. Doar stikt t van hoge gebaauwen en tiedens dij vekansie heb ik veur t eerst van mien leven op Tour Montparnasse ervoaren, hou höchtevrees op 210 meter voult. Zokswat as zeezaik, mor den op n aander nivo. Of t meschain n veurbode was, vroag k mie nou òf. d’Aankondeger höchtevrees van laankleden, dij zok guster as n finoale, mor veural filaine herhoalen aan mie manifesteerd het. En ook nait van plan is te wieken.
Bie t zuiken noar n pazend ploatje bie dit verhoal bin k aan t snuustern goan in fotobouken. Kwam k oet datzulfde joar n foto tegen van Tour Sequoia, ook zo’n monsterachtege reus, mor wel aine mit n dikke 10 meter hoge bronzen omhoogstoken doeme bie d’ingang. Prima! As n soort kompliment en aanbevelen veur dat schiere glanzende roamengebaauw? Och, in de stad zol t nog wel kinnen, mor op t vlakke laand heuren zokse hoge gedrochten toch nait thoes.

∼ Continue Reading ∼

• • •

7 oktober , 2019

Voetballer

‘Zo,’ zegt achterbuurman, as k mien fietse toenpad opdraai, ‘dat binnen nogal wat overuren, dij we schrieven kinnen, nait.’
Hai wordt bievalen deur overbuurman, dij as n volleerd toneelspeuler mit n overdreven geboar op zien allozie tikt:
‘Joa, hai het vandoage vervast weer dikken verdaind.’
t Binnen de woorden, dij mie nog helder veur de geest stoan, as k aan t ìnde van de middag wat loater as aans, bie hoes kwam. Wie schrieven begun tachteger joaren en wie binnen net verhoesd van Hoogezaand noar nijbaauwhoes op de Wieke. t Klaaine groepje manlu is n soort standoard welkomst-kommittee. t Binnen krinkiespijers, mor bie t ontbreken van n brogleunen, leunen ze over t hek van buurman van achterbuurman. Maisten binnen al op leeftied, hebben al n waarksoam leven achter de rogge en hebben overal n mainen over. Ook over waarktieden van n schoolmeester.
Sikkom vatteg joar loater is t bienoa komplete welkomstkommittee inhoald deur de tied. Bienoa, want ain van manlu, k besef dat hai doudestieds nog n jongkirrel van om-en-noabie de vatteg was, kom k nog wel es tegen. Zien mörgenfietstochtje en mien hondenoetloatrondje kruzen mekoar regelmoateg. Den kommen wie aan de proat. k Mout doar, net as k destieds as import-Wiekster dee, omdat sosioale ketakten in de buurte best wel belangriek binnen, rusteg even de tied veur nemen. Ook honden hebben wel deur, dat zai zok nou even op de kont zakken loaten mouten. Drieven en aan liene trekken het toch gain zin.
Elke keer as k hom zai, benoadrokt hai t gelok dat in t leven zien kaante opvalen is.
‘k Bin nou al tachteg,’ zegt e nait zunder trots, ‘en k geniet al varentwinteg joar van mien pensioen.’
Hai is n verege man, mit pikswaart hoar, dijst zien tachteg joar nait aanzugst. t Woord grijsaard – griesoard komt nait veur in Grunneger toal – in de zin van olde man, is den ook in gain enkel opzicht op hom van toupazen. Doarnoast is e schaarp van geest. As t den van gelok spreken wilst!
Gespreksonderwaarp is voak voetbal.
‘Ik speulde op mien varendattegste nog in t eerste,’ zegt e veur n twijde moal nait zunder trots. Joa, hai t laank volholden. Net as zien zeun traauwens.
‘Ons jong is pas op zien zezzenvieftegste stopt mit voetbal.’
Zai heuren tot n n staark geslacht, ook al begunnen op n duur liggoamelke klachten toch mit te speulen. t Is nait aans, is ons baaider konkluzie, mor vandoage komt der n vervolg op dit, mie aiglieks al bekìnde verhoal.
Wie stoan vlak bie t sluus en mit t gekletter van wottervaal op achtergrond en schoemvlokken, dij ons om oren vlaigen, zucht hai es daip:
‘En snapst doe nou hou t kin, dat mien klaainzeun niks mit voetbal het.’
k Zai dat t hom rakt en ongewild schaaiten mie beelden van n ballettende Billy Elliot deur d’gedachten. k Von dat n aandounleke film. k Wait nait of mien gespreksmoat van vandoage de film zain het. As t wel zo wezen zol, den haar e waiten kind, dat verwachtingspatronen nait aaltied inlöst worden. Gain mìns is ja geliek en net as mit zoveul aander zoaken, staait t nait op ons veurheufd schreven, welke wegen wie mouten goan.
t Gemis van t voetbalvirus-gen bie klaainzeun is dudelk nog nait verwaarkt, getuge zien opmaarken:
‘Hai lopt laiver mit zo’n apperoat over t lege laand.’
Wie draaien tougelieks ons heufd en kieken op t zulfde mement noar eerappelrudermesien, dij zien grondwaark grondeg dut op t laand aanderkaant daipke op Nummer Aine en allendeg haile klaaine eerappeltjes liggen let.
’n Detector,’ vul ik schoolmeesterachteg zien verhoal aan.
t Liekt mie n leuke hobby en veur aine, dij n beetje interesse het veur geschiedenis n schiere vrijetiedsbesteden. k Heb even overwogen om t gesprek mit mien olde buurman dij kaante op te laaiden, mor k heb der toch mor van òfzain.
Zotterdag het klaainzeun Bram, as lid van Maidemer voetbalverainen, wel d’eerste stappen zet op t voetbalveld. Op veur mie wel hail bekìnd terraain. t Noordsterveld. Mien leste voutstappen doar dateren van november ’73.
t Was veur baaide Brammen best wel n grote stap.
Hou t òflopen is, binnen ie benijd?
Maidemer aaierleggers hebben oardeg wat meer balen achter Noordster doelman hìnvlijd as aansom. Joa, t was n vrumde gewoarworden, dat ik t, veur t eerst van mien leven, nait slim von dat Noordster verloor.

∼ Continue Reading ∼

• • •

4 oktober , 2019

Stoere dag

Vandoage is t 4 oktober, daaierndag.
Guster was t n daaierndag vol kommer en kwel. n Dag woarvan onze daaiern gain idee haren wat de dag brengen zol,, mor woar wie al doagenlaank tegen aanzain haren. Reden? Famke mos noar daaierndokter.
Ong? Is ze zaik? Mos ze opereerd worden?
Nee, wie haren n òfsproak moakt veur gebitsschrobberij. Zai stonk al tieden zo aldernoast oet de bek en ondanks gebitsschroapende kloefkes en kaauwstoaven haren plak en tandstain heur gebit zichtboar aantast.
Dat he’je goud regeld, heur k joe al denken. Daaiernwelzijn mout veur alle daaiernbezitters hoog in t voandel stoan.
Dank je.
Mor woarom binnen ie doar den zo ondersteboven van west.
Dat zel k joe oetleggen. Zo’n dag gaait alles aans as op normoale doagen. Daaiern binnen noamelk – net as mìnsen – gewoontedaaier. t Begon smörgens al bie vouerbakjes vullen.
‘Nee, wichter, dat doun we vandoage nait, want Famke mout dammeet nuchtern bie koezenschrobber binnenbrocht worden.’
Ondanks herhoald oetleggen snappen zai doar dus gain fozzel van en blieven baaide mit neuze aan c.v.-kastdeure – tougangsdeur tot vouerbak – plakt stoan. Beschuldegende blikken in mien richten binnen nait van de locht, mor ik kin toch ook gain staifkinder moaken en Wietske heur vouerbakke vullen en Famke derbie loaten stoan. Mit n vastholdendhaid as kroakers in A-kerkstroate in Stad wieken zai nait van heur plek. Boas kin wel gek in de kop wezen.
t Grootste probleem evenwel is de schaaiden, dij zok rond haalf negen aandaint, as wie Famke in auto zetten. Doar snapt Wietske dus hailendal niks van. Woarom mout zai allendeg in hoes achterblieven. Dat is heur ja nog nooit beurd. Mit heur veurpootjes op vensterbaanke perbaaiern wie bie t roggels van oprit rieden Wietskes ongeleuf en daip triestege blik te ontwieken. Dat lukt dus nait en wie rieden even loater mit beswoard gemoud richten Zuudloaren.
‘Zai mout doar toch aan wìnnen,’ zeggen wie voaker as neudeg is tegen mekoar.
Famke het t zoals verwacht stoer bie daaierndokter. Noa t eerste spuitje mag zai in gezelschop van ons in wachtkoamer narcose zien waark loaten doun. Aarm daaier, zai trilt as n ruske en geruststellende woorden en knuvvelaaien over kopke helpen niks. Noa n ketaaiertje liekt zai te sloapen, mor d’ogen goan bie elke bewegen dij wie moaken nog nijsgiereg open. Ze holdt ons in de goaten. t Liggoam liekt den wel verlamd, heur hazzentjes waarken nog op volle toeren, zo te zain.
‘Wat mout zo’n daaier aiglieks wel deur de kop spouken,’ zeg ik tegen Arineke.
’t Is toch veur heur aigen bestwil.’
Klopt, ondanks dij opmaarken voult t bie mie ieder moal, as zok zo’n situoatsie aandaint, dat wie heur vertraauwen beschoamen.
Klokslag haalf twije binnen wie weer present en worden hartelk deur assistente verwelkomd. Operoatsie is goud lukt, wait zai ons te melden en wie constateren, dat Famke redelk alert is. Gain wankel hondje op vaar poten, mor n zelfbewuste Vraise taante, dij veur twijde keer dij dag stoef mit neuze aan deure staait. Dit keer nait omdat zai honger het, mor mit n aander doul:
‘k Wil noar hoes.’
Zai krigt heur zin.
‘k Zol de kommende doagen nog wel oppazen, as je mit Famke bie pad en weg lopen,’ woarschaauwt assistente ons op drumpel van deure. Deur de narcose kin ze nog wel es schrikachteg reageren.
Thoeskomst is hartelk en t biezundere is, dat Wietske, van kop tot kont maisttieds ain stok klierderghaid, heur oldere zuster mit grote vezichteghaid en terogholdendhaid benoadert. As Famke rusteg op t klaaid liggen gaait, speult Wietske de zörgzoame Wiekster verpleegster. Zai slikt heur oren, bek en ogen op zo’n zachtzinnege menaaier schoon, dat die de troanen hoast in d’ogen springen. Dat is dus d’aandere kaante van onze levenslustege boerenfox. Famke het t nog wel stoer. Zai zugt spoken in de vörm van rondvlaigende, hoogst irritante muggen. Dij der traauwens nait binnen. t Zol de noawaarken van narcose wel wezen.
Dat maarkte ik gusteroavend loat ook. t Leste rondje mit hondjes in toene is maisttied zo beurd. Normoal is t ain plas of grotere bodschop en den hup noar hoes en onder, of op de waarme dekens. Ondanks kolde en natteghaid blift Famke ronddolen. Elke keer as t denkst, nou gaait ze mit, draait ze zok weer om en gaait de duusternis, allendeg verlicht deur wat flaauwe IKEA-zunnecellen, tegemuite. Tot drij moal tou, lopt Wietske noar heur tou om heur te moanen, mor Famke luustert nait.
Narcose noaweeën zörgen bie onze stabij veur onrust!
Bie de vaarde keer pakt Wietske deur. Veur zo ver ik t zain kon en as de beelden mie nait bedrogen hebben, het Wietske Famke bie t oortje pakt en heur noar t hondenloekje laaid. En as ik de hondentoal machteg west was haar k weschienlek dizze zin heurd:
‘Das t grootste dail van de dag op raaize west bist, is tot doaraan tou, mor snachts letst mie nait allendeg.’

∼ Continue Reading ∼

• • •

2 oktober , 2019

Modder

t Grote, veulkleurege bord mit man en trekker hangt al n zetje bie ons op t dörp. Ain vaarkante meter woarschaauwen op kerton, vastmoakt aan n lanteernpoale.
‘Modder weg,’ las k in gaauweghaid, dou k der mit auto langsree. k Von t n roare tekst. Boeren juigen wel mit swoarbeloaden karen over de Wieke richten Veendam, mor t weer was nog zummers en van regen en modder was gain sproake.
‘t Regent ja sikkom al twij joar laank nait meer in Nederland,’ docht ik n poar weke leden nog. Gain wotter, gain modder, t woarschaauwensbord leek mie weggooid geld. Mor tieden veraandern en op schaaiden van september en oktober binnen wie, veural in Grunnen, overvalen deur meer regen dan ons laif is. t Is bie miezulf zulvens zo aarg, dat ik noa overvloedege buien van leste weke twievel aan wotterdichthaid van mien hoes en veur vannommedag n platte-doaken-inspectie regeld heb.
Intussentied bin k der achterkommen, dat tekst wat oetgebraaider is, dan ik bie eerste lezen lezen heb.
‘Modder van de weg?’ Dikke vroagtaiken!
‘Mooi veur mekoar,’ staait der in klaaine lettertjes onder schreven. t Komt voak aan op de klaaine lettertjes. Dat wait elkenain. Ik mos over bedoulen van dij leste zin den ook stief noadenken. Wel het t mooi veur nander. De boer? Of bedoulen ze mooi in de zin van laif? Doagliekse weggebroekers binnen toch nait de wegvervoelers. Op aander, gelieksoortege posters zugst n zulfde soort tekst mit de mitdailen aan weggebroekers:
‘Gas lös!’
Woar t om gaait is, dat trekkerboer en autosjefeur én zeker motorrieder n beetje reken mit nander holden. En ach, wie binnen nait van dij schaarpsliepers. Dat hebben we guster wel zain. Wie kinnen wel n beetje velen van boeren, droagen ze n waarm harte tou.
n Haalve aiw leden haren wie tenminnent nog echt haarfstweer. Dou wuir der, in elk geval nait in t openboar, kloagd over modderge wegen. In die tied kwam t bie n weldenkend gemaintebestuur nait ains in de kop om modderprotocollen op te stellen. Leerdest van jonksòf aan, das t die bie alle weersomstandighaiden aanpazen most.
Zo kwam t, dat ik in 1970 op n deurdeweekse dag, daip in de haarfst, mien rie-eksoamen doun mos.
Goud veurberaaid deur rieschoolholder Horlings – woonde hai doudestieds nait op Hoanekamp? – ging ik mit veul vertraauwen noar t eksoamen. Tegen elk dij t mor heuren wol, zee ik mit meer zulfverzekerdhaid as wat lu van mie wìnd waren:
‘Ik hoal vandoage mien riebewies.’
Joa, k dus dat wel zeggen. Zakken was noamelk gain optie. k Haar in vekansie zes weke laank as postbode mien aigen zakken vuld mit Pekelder braivenbuzzen vullen. Stoer waark? Nee, allendeg t vroug opstoan was wel n punt, mor elke dag ston k om zes uur smörgens wel achter postvakken poststukken te sorteren. Joa, ook op zotterdag. Aal mit ain doul, mit t verdainde geld wol k mien auto-riebewies hoalen. k Haar t goud oetfigelaaierd, mit de leste les in Swiertje Horlings lesauto was ook de bodem van mien spoarpot in t zicht kommen. Dat was ook de reden, dat ik zeggen dus, dat ik in ain moal sloagen zol.
t Het der traauwens nog wel om bandjet.
‘Moust nait te langsoam rieden,’ het Swiertjes vraauw – woarvan de noam mie toch volledeg ontschoten is, mor heur woorden klinken nog aaltied dudelk deur – mie vlak veur t eksoamen as leste roadgeven mitgeven.
‘Ridst te langsoam, den denkt eksaminator, das t nait duurfst, das t onzeker bist.’
k Heb wieze les goud in mien oortjes knoopt. Zai haar doar ja ervoaren mit en mie loaten zakken, omreden dat ik nait dus, dat zol mie nait overkommen.
Op eksoamendag, n deurdeweekse dag, heb k kweekschool veur n poar uur loaten veur wat t was. Verschienensplicht was òfschaft en gain hoan of leroar dij der noar kraaien zol, dat ik even nait in bankjes zitten zol.
t Regende dij dag piepestelen. Ergo, t haar de leste doagen niks aans doan as regen. Haar k t net nait over n olderwetse haarfst? Nou zo’n dag was t. Bie t restaurant op houk van Stationsweg en Wilhelminasingel, woar tegenswoordeg n Chinees hoest, heb k eerst mien schriftelk eksoamen moakt. n Floitje van n cìnt, von ik, in tegenstellen tot t rie-eksoamen.
Eksaminator was n vrundelke kirrel, ain en al belangstellen noar mien oplaaiden. Hai pruit honderdoet en omdat ik zokswat tiedens mien lezzen nait aans wìnd was, voulde t vertraauwd. Man laaidde mie al snel noar Sodommer boetenwegen. Gladde wegen, spaigelglad van regen én modder. Boerentrekkersmodder, mor wat mos ik. Op boetenwegen magst tachteg. Tachteg is prachteg en mit de wieze lezzen van vraauw Horlings in t achterheufd heb k konstant tegen maximum snelhaid aanzeten. Dat ik tougelieks zeuven kleuren scheet van benaauwdeghaid, dat mos k nait loaten maarken. t Zat der daip in. k Was den ook mor wat bliede dou eksaminator mie influusterde:
‘Magst hier op dizze glibberge wegen best n beetje langsoamer rieden.’
Dat ik mit mien wainege ervoaren zunder brokken parkeerploats van t witte hotel weer opreden bin, mag n wonder haiten. Dat de wondern de wereld nog nait oet waren, bleek n zetje loater dou mien schriftelk waark noakeken wuir.
‘Drijendatteg punten,’ zee eksaminator.
‘Oei,’ docht ik, ‘dat het ook niks over.’
Nee, mor dat ik mit ain punt in de plus op t theoretisch en n gewoagde autorit over spaigelgladde modderwegen mien riebewies hoald heb, ligt mie persies negenvatteg joar noa dato nog vers in t geheugen.

∼ Continue Reading ∼

• • •
1 2 3 … 71