30 november , 2021
Kapper
Kapper trimt voaker dan n trimmer kapt. In elk geval as t om honden gaait. Woarom ons honden zo de pest hebben aan knippen, kammen en bozzeln is mie n roadsel.
‘Moust ook nait zo voak kammen,’ zegt dochter, as t onderwaarp ter sproake komt.
‘Ong?’
’t Stimuleert verhoaren.’
Hou t maisttied gaait? Noa mörgenwandeling denk ik:
‘Even onder de bozzel deur, wichter.’
Of zai mien gedachten roaden kinnen, meschain hebben zai n soort van mìnsenkennis, as k ain stap richten overkapping dou – t stee woar hondengeraidschop ligt – bin k dus al te loat en heur k achter mie hondenloekje twij moal kleppern. Of ik kam nait goud of zai hebben echt n hekel aan bozzeln, t mout aaltied mit n gloepstreek. Honden nait votdoadelk oet tuugje verlözzen is n bewezen perboat middel.
Famke het n aigen menaaier vonden om zok te onthoaren. Gaait schoamteloos op rogge op koamerklaaid liggen en begunt zok te schuren. Gries klaaid is binnen körtste keren swaart van hondenhoaren. t Köst mie minstens twij moal zoveul stofzoegerzakken.
Wietske is n aander verhoal. Veurdail is, zai verhoart waineg, mor is verzoameloar van klitten. Onontwarboare hoarkloeten. Benoam achter oren en in heur pluumsteert. Zai kloagt nait. k Heb wel es heurd, klitten vlak op d’hoed mout gain pretteg gevoul geven. Noadail is, ook zai let zok nait kammen en om heur klitten der oet te knippen iest mie tou.
Veurege weke hebben wie knoop deurhakt. Anita van Salon ‘Snoetje’ op Knoal mos der aan te pas kommen en was Wietske aan de beurt. Net as ik.
‘Zai mout der om twij uur wezen.’
‘Goud.’
‘Moust wel allendeg, want ik mout koorzingen.’
Zo gaait dat bie ons.
‘k Mag der toch wel bie blieven?’
Ain moal, laankleden, heb k ais n hond òfleverd. Bie hondenopvang. Wie wollen geern twij weken op vekansie en hond kon nait mit. Vonden wie. Oeregaai, wat hebben wie doar spiet van had. Mit deurligplekken en zunder blaf hebben wie Rakker oet hondenopvang op Börkomnij hoald. n Weke laank het hai ons negerd. Hai mout zok van angst? wìnst? oet mekoar blaft hebben. Arm daaier. t Het hom en mie n trauma veur t leven opleverd. Rakker het nooit weer n pension van binnen bekeken. En ik? Ik lever nait zunder slag of stoot mien hond meer òf.
Tot moandag.
’t Duurt minstens twijenhaalf uur,’ haar Anita veurspèld.
t Bleek n vezichtege schatten.
t Is n laange middag worden. Vanòf drij uur heb k stoef aan telefoon zeten.
‘As t nou echt nait lukt, bel mie den,’ haar k Anita vlak veur òflangen nog mitgeven.
t Was nait neudeg.
t Lopt tegen 5 uur, as Arineke weer thoes komt. t Is hoast duuster en sikkom drij uur leden dat Wietskes behandeln begonnen is. Mit opmaarken:
‘Gaaist mit noar Knoal?’ heb k Arineke begrout.
Ik haar t nait meer. Vrumde hazzenspinsels waren mie haile middag deur kop spoukt.
‘Der is vast wat beurd.’
Om nait veur mietje aankeken te worden, heb k woorden achter koezen loaten. Arineke zee, zai was mui en haar nog wel even zitten wild.
‘Ook goud,’ zee k, ‘den goa’k wel allendeg.’
As we N33 oprieden komt t verlözzende telefoontje: Wietske kin ophoald worden.
‘Wie kommen der aan,’ loog Arineke.
Ik bin sneller oet auto dan Arineke. k Gloep deur ziedroetje en zai dat Wietske as n ruske zit te trillen in houk van behandelkoamer. Aarm daaier. Den pas zai’k dat n jong wicht hoaren aan t opzoegen is. k Haar hoast op roete beukt en willen roupen:
‘Wietske is schietensbenaauwd veur stofzoegers.’
Thoes vlogt zai zok hoast te pletter, as stofzoeger overaal komt. Veur n twijde moal dij middag blift t bie veurnemens.
Weerzain hoalt olde herinnerns aan Rakker noar boven. Zai wil der oet en terwiel wie nog betoalen mouten, kraabt hond aan deure. Strak aan de liene perbaaiert zai nog ain keer mit beknipte poedel aanderkaant hekje te roeziekribben. t Blift bie grommen.
‘Over drij moand weer?’ zegt Anita bie t òfschaaid.
Wie knikken, duurven aiglieks gain besloet nemen. Zeker nait haardop.
Op weg noar hoes zain we n mooi verzörgd hondje in achteroetkiekspaigel. n Hondje, dat doodongelokkeg kikt. Op de menaaier van:
‘Woar zollen zai mie nou weer hìnbrengen.’
Thoeskommen vlaigt Wietske toene in en let heur emoties mit n plas van wel n haalve menuut de vrije loop.
As zai zok vief menuten loater op baanke dele vlijd het, nemen wie de dag nog even deur.
’Anita het n mooi stokje waark leverd,’ is onze konklusie.
Wie waiten, t is nou n kwestie van bieholden. En aans? Dat zain we over drij moand wel weer.
20211130