13 december , 2019
Vogels
Vouersteeën veur vogels in toene mouten mit zörg oetzöcht worden. Ervoaren het leerd, dat t aarg naauw komt, woar wie ons broodkörsten, zulfmoakte zoadtoartjes, pinda’s en aal dat vouer woar vogels groag n ommelandse raaize veur moaken, hìnstreuen. Onnoadenkhaid in dit opzicht laaidt tot vogelfrustroatsies en in t verlengde doarvan ook tot grote aargernis bie d’mìnsen, dij t ja zo goud mit vogeltjes in stoere wintertieden veur hebben.
Reden? Ons Wietske. Zai is noamelk n allesetende hond. n Ondnivoor. Zai draait heur pootjes nait om veur oldbakken brood en t vogelvouer, bedould veur zoadeters vret zai, as t ais kin, tot de leste krummel op. Heur aans zo mooie, goudòfwaarkte keudeltjes getugen doarvan. De brij dij ze leste doagen in toene produceerd het, lieken nait op Wietske-keudeltjes. Omdat elk noadail zien veurdail het en de netuur zien aigen wetten kent, komt t aal weer goud. Merels en kraaien doun, nee deden zok mit n ontemboare schrokkerghaid te goud aan aal dat onverteerde vogelvreten, dat mie de griezel over de graauwel luip. Deden, want t vouer, dat ik nou elke mörgen veur hongerge vogels streu, komt op n rond, zinken bord aan vieverpergola te liggen. Net even te hoog veur Wietske. Zai het nog wel perbaaierd via toentoavel t bord te beraaiken, mor dat het heur n nat vieverpak bezörgd. Sunt kört let zai vogeletensbord mit rust. Mit grote tegenzin en veul jammergeluden, mor t is even nait aans.
t Is elke dag vanachter grote roeten in mien blokhut n prachteg gezicht om te zain hou vogels zitten te gaddern. Voak is doef, meschain wel de grootste hongerlappe, as eerste op t appèl. Eerst wantraauweg om zok toukiekend, het e noa n zetje maisttied wel zoveul moud verzoameld, dat e begunt te bunkern. As n slootgroaver. De krop mout vol, denkt e vervast, t verteren beurt loater wel.
Noa n zetje komt twijde doef derbie zitten. Hai stikt net as eerste doef van de honger. Hai is heloas te loat van hoes goan en mout dat nou bezuren. Mochten ie denken dat doeven sosioale daaier binnen, den hebben ie t goud mis. Hai komt noamelk nait aan de zinken bak. Perbaaiert t wel, mor wordt mit ain flinke vleugeltik van t bordes òfmieterd. Veur hom blift der waineg aans over om in wachtkoamer te goan zitten en te wachten tot e aan beurt is. Bie de doeven is t net as bie de mìnsen:
Wel t eerst komt dij t eerst moalt.
Daarde doef op t platje is n boetenlandse törrel. n Törreldoefke. Brutoal as de neten of zol t laifde wezen, vlogt e eerste doef om haals. t Körte gevecht het n dudelke winnoar. Turkse gast, veul klaainer en mit oardeg wat minder aarmslag, mout t loodje leggen. Mui van t wachten komt e even loater mit zien bruier op de proppen. t Moakt niks oet. Eerste doef let zok nait verjoagen.
t Wordt pas aans as twij grote swaarte kraaien zok der mit bemuien goan. Zai moaken körte metten mit doeven heerschoppij. As even loater n verloate ekster toene binnen komt zaailen en likkeboardend op t etensbord ploatstnemt, vindt hai de hond – de spreekwoordelke hond, want Wietske het hier niks mit te moaken – in de pot.
Guster luip k mit Famke en Wietske t doaglieks rondje op Nummer Ain. t Is n hondenoetgoansgebied woar ze noar haartenlust kinnen raauzen. Dat geldt meer veur Wietske dan veur Famke. Dij koiert. As Famke nog staait te snuvveln in stroekerij het Wietske al twij moal noar t daip rund en weer terogge. Nee, weglopen dut ze ( nait) meer. Weschienlek ook omdat ze wait dat ik heerleke snoepkes in buutse heb. k Loat heur doarom ook mor goan. t Geft mie de tied om rusteg in t ronde te kieken. Veul was der guster nait te zain, mor wel n roodborstje.
‘Hai liekt persies op roodborstje bie ons in toen,’ zee k nog tegen Famke.
Op minder dan n meter òfstand hupte – of hipte? – hai, zunder de minste angst, wat tussen broene òfvalbloadjes deur. Vast op zuik noar klaaine kriebelbaiskes. Ook mien aanwezeghaid speulde gain rol. Lutje Robin bleef t haile stok tot grote hunebedstain wat rondom ons hìnflottern.
Dou we weer thoes waren, heb ik t vrumde roodborstjes-tavvereeel aan Arineke verteld. Mor zai haar heur antwoord al kloar en zee lagend:
‘Zol t den toch woar wezen, dat Robin die op zo’n menaaier zien dankboarhaid zain loaten wol?’
k Von t n roar verhoal. Woarom zol n vogel mie zien erkentelkhaid tonen mouten. Veur n beetje vogelvouer?
Arineke kreeg in dit gesprek toch weer t leste woord:
‘Bist vergeten was t in 2016 in dien kerstverhoal schreven hest?’
Om eerlieks te wezen, nait persies. t Was de reden dat ik even op veziede goan bin in mien aigen verhoalenwinkel en heb t verhoal van ’Anna’ ( link: http://bit.ly/2qevqGh ) drij joar noatied nog es mit veul plezaaier lezen.