Bie pad en weg | Grunneger Verhoalenwinkel

6 juli , 2020

Haarke

‘Ligt Abels haarke nog bie ons op aanhanger?’
Mit dizze vroage kwam Arineke veurege weke aanzetten, al kört noadat Abel aanhangwoagen weer bie ons in gerazie schoven haar.
‘Hou dat zo?’
‘Nou, hai bèlt net dat e zien haarke kwiet is.’
t Antwoord, k huifde aal nait te kieken, was kört en negatief. Nee.
Lutje ain-kuubs aanhangertje was neudeg west om dikke buxushege te vervoeren noar Maidemer gruinstört. Joa, dat krigst as t mot krigst mit buxusmot en kroost. Doar is gain anti-mot-poeder tegen te streuen. Bie hom nuzzeln den wel swaalvkes onder windveren van t hoes, dij vlaigen te hoog om dij schietege roepkes in d’hege te kinnen zain. En bomen, woarst koolmeesjesnestkastjes ophangen kist, binnen der ook nait in de buurte. Zo is t kommen, dat de leleke gele hege aan Baarkenloane der oetropt is en sunt n poar doage vervongen is deur n strak holten hek. Dat in dat oproemersgeweld n haarke verloren gaait is biezunder, mor niks is onmeugelk.
’t Was wel de haarke van opa,’ haar e Arineke in t telefoongesprek nog es noadrokkelk oetstokt. Net of dij waitenschop wat aan t verlais van haarke veraandern kon.
Opa’s haarke. Hai was der best wel groots op en ik kin mie ook wel veurstellen dat t verlais van elke willekeurege haarke vervelend, mor nait zo ellìndeg voult as t kwietroaken van dien opa’s haarke. Woar hebben we t over.
Mien pabbe was nait zo’n toentjeman. In de tradietsie van zien ol’heer, mien opa, het pabbe t op Toenbaauwwieke nog wel n poar joar perbaaierd om n gruintetoene bie te holden. Ik kin mie best veurstellen, dat e noa n zetje tegen mien mouder zegd het:
‘Kiny, zol t in de winkel nou zoveul duurder wezen?’
Ik von t n wieze, goud deurdochte beslizzen en zeker nait aarg, dat toenakkertje van ain op aander dag oet mien leven verdween. Ik heb doar noamelk wat kinderaarbaaid verrichten mouten. t Waren in meer opzichten stoere tieden. Soms wuir k, onverwacht en onveurberaaid mit fiets en emmer op pad stuurd om n moaltje bonen te plukken. Of om n poar stam eerappels te kraben. En aaltied op de maist ongelegen tieden. Bevubbeld as k net op weg was noar t zwembad of mit jongens òfsproken haar om te goan voetballen. Dat was traauwens nog niks vergeleken bie de flaauwe, flatterge, smoakeloze gruintes dijst n winterlaank op dien etensbord veurschuddeld kreegst. Gruintes oet de weck. As k der aan denk, kin k mie der nog wel veur schudden. En wie haren wel n kelder vol van dat gruinte achter glas. Wie hebben in ons kindertied wat òfzain mouten.
Dou we bie verhoezen van Komnijsterwieke noar t nijbaauwhoes aan Hugo de Grootstroat inains n lappe grond om t hoes tou kregen, het pabbe vervast docht, doar mout mor gras in. Zo is t ook beurd. Wie kregen veur en opzied van t hoes n groot grasveld. Allewel nog nait in t eerste joar. As k t net al over tradietsies haar, volgens tradietsie kist t beste eerst n joar op grond veur beoogd grasveld eerappels verbaauwen. En flink mizze – lees kunstmizze – streuen. Doar hest as grasveldbezitter joarenlaank perfiet van.
Dat gras maaid worden mout, haar mien voader toch ook bedenken kind. Ik haar doar soms tot twij moal in de weke stief waark aan, want pabbe bleek nait zoveul oardeghaid aan t grasmaaien te hebben. Dat wuir aan mie oetbesteed. t Gerappel van kooimesmaaiertje klinkt mie nog aaltied in oren. Konst der ook beter op tied bie wezen, want wachdest te laank , den kwamst mit dien handmesientje hoast nait deur t veuls te hoge gras. En aaltied zörgen veur de buie aan te wezen, want bie nat gras stoekt t grasmesien. n Duvelsverdrait. En ik haar al zo waineg tied.
Hou voak t nait beurd is, dat ik soavends deur pabbe nog es even bie t oortje pakt wuir en wezen bin of de slecht òfwaarkte kaanten. t Mout zegd worden, pabbe was den gain toentjeman, hai huil wel van n strakke toene en doar paasden strakke kaanten bie. Mor tientallen meters mit n hegeschere biewaarken is monnikenwaark en de hegeschere mit laange aarms von k zo onhandeg, dat ik toch voak weer terogge greep op de gewone hegeschere.
Pas dou k in ’73 in dainst mos en moeke weschienlek kloagd het, dat t kantjes knippen heur ook stoer òf ging, is der n electrische kantjestrimmer aanschaft. Kiek en dat is nou typisch mien voader, hè. Dou Arineke en ik in ’77 traauwden kregen wie boeten aal dij mooie huwelekskedo’s ook pabbes eerste kantjestrimmer mit noar Hoogezaand.
Dat is intussentied 43 joar leden en je maggen t leuven of nait, dat zulfde trimmertje zoemt al evenveul joaren noa elke maaibeurt de kanten van ons grasveld mooi strak. Automoatische snoerverlenger is keduuk en k mout t apperoat hailemoal oet nander hoalen veur n ekstroa stokje snoer. k Heb t der groag veur over.
Is t oet nostalgische redens dat ik zo aan t trimmertje hecht bin? Soms voult t wel net n beetje as bie mìnsen, want trimmer en ik binnen noa aal dij joaren zo aan mekoar wìnd en ook al hest veur n poar cìnt n nije, k zol aal gain aander begeren.

∼ Continue Reading ∼

• • •

29 juni , 2020

Supercell

Weersomslag van zotterdag kwam veur mie as n geschenk oet de hemel. Noa n weke van stìnnen en poesten kon de snelle, deur weerprofeten veurspelde temperatuursdoalen aan t ìnde van de middag mie aiglieks nait snel genog goan. Ik bin n zulfverkloard haarfstmìns. Zo gaauw kwik in thermometer boven de vieventwinteg groaden komt, bin ik maisttied al verdwenen. Nee, tropische temperaturen binnen aan mie nait besteed.
Zotterdag konst der gewoon op wachten. Dat is den ook persies datgene, wat ik doan heb. Ik bin rusteg op mien dooie gemak veur blokhut goan zitten en k heb de grieze en wat loater swaarte wolken ain veur ain, as auto’s in n laange file op mie òf kommen loaten. t Klinkt meschain roar, mor k mag groag kieken noar donkere wolken, dij langs de hemel joagen. Zeker as t zo gaait as òflopen zotterdag, as ontwikkeln van wolkenlochten zo rap gaait, dast denkst:
‘Doar mout ik n filmpke van moaken.’
Haar k mien gedachten volgd, den wast vervast n körte film worden. n Film mit de snelhaid van n stomme film. Wat zok snommedoags òfspeuld het, was, dou t ain moal aan loop was, dou ik in bewegen kwam, n hail biezundere ervoaren. Woar ik t aine mement vanoet mien loie stoule nog ontspannen kon genieten van over mekoar hìn koppeltjeboiende wolkenpertijen, dij vanoet t westen de Wieke overstroomden, doar was n poar tellen loater mien innerlieke rust ver te zuiken. Dit was gain gewone onweerslocht. Dou ekkelbomen aan stroatkaant onder plöts opkommende störm gevoarlek noar t oosten begonnen te boegen en scharedouk boven viever aldernoast begon te klappern, da’k docht, dij gaait de wolken achternoa, kreeg t inains benaauwd. Spoans benaauwd. Dou oma’s gruine stoule mie veur de vouten waaide, von k tied kommen, om op te breken. As eerste dikke druppels mie op kop valen, zai k, dat Saartje en Famke al n vaileg touvluchtsoord in blokhut vonden hebben. t Is n taiken, dat daaier instinctmoateg en sneller as mìnsen op noodsituoatsies reageren. As ik mit muite deure van blokhut sloten heb, de wind ston der vol op, barst t echte onweersgeweld lös.
Vanoet ons dreug onderkommen zai ik vanachter t panorama-roam hou t noodweer over ons hìntrekt. Famke het zok ondertussen onder toavel verstopt en Saartje kikt soamen mit mie mit baange ogen noar boeten. Woar zai persies noar kikt, wait ik nait. Wat der in dat lutje kopke rondmoalt, kom k nooit te waiten. Woar ik noar kiek? Noar overstromende dakgeuten, aan weerszieden van t woonhoes. k Vroag mie òf, hou zokswat meugelk is. Nog gain weke leden heb k dakgeuten nog schoonmoakt. k Moak mie der nait zoveul zörge om. Wat mie veul meer beangstegt, binnen overstromende dakgeuten van de grote loods noast ons. Dat dij t wotter van plensbui nait aankinnen is nait biezunder. Dij lekken al joarenlaank. Ook bie lutje buichies. Omdat ik op steeën woar klaaine en grotere wottervalen goaten in ons toentje moaken kinnen al tegels en vlinten hìnlegd heb, is dat nait mien grootste probleem. Woar k mit noame baange veur bin, is dat dakgeuten van de loods t loodje leggen. Woar nou nog n dail van t hemelwotter via òfvoerpiepen in t gemaintelk riool verdwient, krieg k den d’haile gobbe van dat grote dak op mien toentje.
En den heb k echt n probleem, want t dak is n asbestdak. De geulen, dij k nou noa elke regenbui mit schovvel en kraauwel wel weer slicht moaken kin, binnen mit mìnsenhanden wel te reperaaiern. De stokjes asbest dij k onder t schovveln vin, pak ik vezichies mit handschounen op en leg ze aan kaante. Eventueel breng k versoamelde asbestdailtjes in n plestieken puut ook nog noar de stört.
Zotterdag heb k wel even op kniepnoagels zeten of buurmans dakgeuten t ook dit keer weer redden zollen. Gelokkeg wel.
Woar t nou om gaait?
Dat het supercell van òflopen zotterdag weer dudelk moakt. Net as mit t Corona-virus mouten je eerst slechte tieden mitmoaken, veurdat inzicht deurbrekt en goie tieden aanbreken kinnen.
Nee, t gaait nait om mien buurman. Dat is ook mor n doodgewoon mìns mit alle mìnselke trekken, dij mìnsen mìnsen moakt. Dat hai dakgeuten nait reperaaiern wil, is n duvelsverdrait veur mie, mor t is zien keuze. Elk is verantwoordelk veur zien aigen opstallen.
t Is wat aans as de gezondhaid van mìnsen in t geding is. Dat overstiegt persoonleke verantwoorden.
t Zel mien buurman, veronderstel ik, n zörge wezen, dat ik stokken van zien slecht onderholden asbestdak in toene teroggevinden mout. Ook doar kin k, al is t best stoer, nog wel inkommen. Wat ik nait begriep is, hou de overheid op dit soort gezondhaidvroagstokken reageert. Of mout ik zeggen, nait reageert.
Typisch in dit geval. n Kört berichtje noar de gemainte, dat aine zunder noam bie visstaiger op Sluusweg wat asbest dumpt het, is doar bliekboar nait aankommen. t Binnen ook ja mor n poar stokjes en as t vandoag de dag kikst, zugst t ook nait ains meer. t Gruine gras het zien waark doan en gain hoan of tute dij nog noar dij poar stokjes asbest kraait.
Mor wees eerlek. As gammele dakgeuten dammeet wel noar beneden dondern en ik krieg aal dat mit asbest vervoelde hemelwotter in toene, wel mout ik den aanspreken op zien verantwoordelkhaid.
Ik duurf doar gain veurspellen over te doun.
De riedende rechter?
Nooit van zien levensdoagen. t Mout toch ook op n fesounleke en legoale menaaier regeld worden kinnen.

∼ Continue Reading ∼

• • •

24 juni , 2020

Liguster

Dat Arineke soms mit neuze in de wind lopt, komt omdat ….. k Bedenk mie net op tied, dat ik nou beter even stoppen kin, mor t beeld, dat ik joe schetsen wil van de vraauw, dij mit neuze in de wind over toenpad lopt en mit n vroagende blik in ogen nijsgiereg om zok tou kikt, is nou n dag old.
‘Wat zöchst aiglieks,’ denk ik verboasd, as k heur vanachter mien computer schoten heb.
t Is de verkeerde vroag, mor t duurt nog even veurdat ik doar achter bin.
Bie toenhek, dij plaain en bloumentoene schaaidt blift zai plöts stoan. k Zai, dat zai noar links boegt – veur mie rechts – en heur neuze in de roeg gruiende, tot klimplant promoveerde ligusterhege drokt.
Pas op, wicht, wil k roupen om heur te woarschaauwen veur t geel-swaart gestreepte gevoar mit gemaine angels in t achterlief, dat doar regelmoateg in t gruin rondzoemt. As k mie noar deuropen van blokhut hoast, zai k nuttelooshaid van mien actie in. Zai is al deurlopen. De vroag wat heur opholden het huif k nait te stellen, t antwoord komt as vanzulf.
‘Wostoe wel, dat dij gruine plant, dij deur t goashek gruit, zo lekker roekt?’
Nee. Dat wos ik dus nait. n Ligusterplant dij lekker rokt? Dat heb k ja nog nooit heurd en ook nog nooit roken. t Geft wel t verschil aan tussen man en vraauw. Ik hol van kleur, zai is voak op zuik is noar de lekkerste geuren. Thoes, mor ook in toene. Dat Arineke der achter kommen is, dat dij doodgewone liguster geuren produceert, kin k den ook allendeg mor aan touval touschrieven. Aan t touval en omdat Loi Hannes soms gain zin het om in t goashek, woar ook de kamperfoelie en nog n aander onbekìnd klimplantje gruien te snuien. t Gruin zöcht doar n beetje zien aigen weg. t Is mie aal best noar de zin, want de gruine mure beschaarmt ons zitje achter t hoes soamen mit t bloaderdak van appelboom as n windschaarm tegen zunne en wind.
Op de vroag hou n hegeplant, dij de liguster traditioneel in Nederland toch aiglieks is, doar kommen is, kin k gain antwoord geven. Hai zat der n poar joar leden gewoon. Hest best kans dat n vogel doar n poepje valen loaten het en aargens aans net van n liguster eten het. Swaarte besjes binnen gifteg veur mìnsen mor n lekkernij veur vogels. t Zol n begriepelke verkloaren wezen kinnen. De körte kringloop van de zoadverspraaiden.
Ain ding mout dudelk wezen, ik zol zulf nooit van zien levensdoagen n liguster in toene poten. k Mout der nait aan denken. Ligusterhegen binnen mie noamelk n graauwel. Zai brengen bie mie zokse vervelende assosioatsies noar boven, dat ik der laiver nait ains over proat. Hou voak ik vrouger as kind nait te heuren kreeg:
’Wordt t nait ais tied om hege te knippen?’
En den zegst nait tegen dien voader:
‘Zol k joe even wiezen woar hegeschere ligt.’
Nee, zokswat kwam nait bie die op. t Vervelende zat hom traauwens nait in t hegeknippen op zok. Nee, k von t wel n schiere oetdoagen om as ainege in de buurte onze hege mooi rond te knippen. k Von, dat dat oardeg wat beter leek as dij vaarkaante blokken, dij maiste mìnsen om heur toentje haren, want elkenain haar dou wel n ligusterhege. Mor woar aanderlu twij of hoogoet drij moal in t joar de hege n knipbeurt gaven, doar mos ik minstens wel n moal zo voak op batterij kommen. Mit de hegeschere, want pabbe huil van n strakke hege en doar heurden gain laange pieken op. Mor ook gain körte piekjes. k Heb hom der wel es van verdocht, dat e mit doemstok de moat van de pieken mat en zo gaauw zai boven de vief centimeter oet kwamen, den kwam dij vroage weer, dij k vief centimeter hierboven al optikt heb. t Aargste was traauwens nait t knippen zulf. Wel ooit zulf n ligusterhege had het of net as ik onderholden mos, zel oet ervoaren waiten, dat noa t knippen de grootste klus zok aandaint. t Oproemen. Dij körte verflikste körte stommeltjes, dijst krigst noa t knippen blieven of in de hege hangen en as ze mit veul geweld deroet haauwen hest, loaten ze zok ook nog es stoer haarken. En de rommel liggen loaten von pabbe gain gezichte, mit as gevolg dast op handen en knijen bie d’hege langs most om d’boudel schier te kriegen.
Meschain snappen je nou ook, woarom ik dij aine, verdwoalde exoot, dij per ongelok in mien toene verdwoald roakt is, t laifst ongezain veurbie loop. n Traauma mouten je nait blieven vouern en omdat oetbannen nooit lokt, mouten je hom körtholden. Allewel, t leste woord netuurlek nait de beste woordkeus is.
t Ainegste veurdail van onbelemmerde grui is, dat zien bloumen nou n kans kriegen zok aan de wereld te tonen. En, mout ik eerlieks tougeven, n werkelk onbeschriefelk lekker lochtje verspraaiden, dij elke veurbieloper even stoan let. As je nou weer bie t begun begunnen zollen te lezen, zollen je maarken dat dit verhoal dus n kringloopverhoal worden is.

∼ Continue Reading ∼

• • •

19 juni , 2020

Keze

Dat olders en school soamen der veur kozen hebben om Sietse òflopen weke vrij te geven, haar meer as ain oorzoak. Aanstoande operoatsie mit aal dij vervelende kommootsie der om tou, was wel de belangriekste reden om Sietse even boeten de drokte van doagliekse schoolgang te holden en doarmit de drok van de kedel te hoalen.
Vandoag is hai mit mouder en oma noar Grunnen òfraaisd. t Is hom al veurspaigeld, t wordt n laange dag mit veul onderzuiken én leste gesprekken. n Stoer pad veur zo’n lutje jong, mor n onmisboare schoakel noar de operoatsie van aankom moandag.
Guster haar e nog alle tied om zok even te ontspannen. Bie opa en oma Famke. Op de Wieke.
Mit oma’s stevels om n moatje te klaaine vouten sloft hai tegen ìnde van de mörgen mit opa en baaide honden achter Nummer Ain. t Is elke keer weer n feest veur hom. Der vaalt ook ja zo veul te beleven in t stiltegebied, woar mit noame de vogels nog de boventoon voeren. Guster was t ook mìnsenstil, ook al haren wie al snel deur, dat wie nait allendeg waren. Kampeergasten haren zok bie visstaiger installeerd.
‘Nachtviskelu,’ wees k hom op dichte ritsen. Nachtviskelu sloapen voak overdag. Zo ook guster. Omdat ik aaltied nog n beetje baange bin, dat Wietske zok nait as fesounlek hondje gedroagen kin en bevubbeld onder tentzaail deurkroepen zol, moan ik boerenfoxje om deur te lopen. Dij het doar gain bodschop aan. Der hangen in en rond baaide tìnten ook zo veul vrumde geuren. Zo onstaait de situoatsie dat boas en hond rondjes goan rennen om baaide sloaptìnten. Sietse vindt t komisch en komt hoast nait meer bie van t lagen. Bie de peerden is t nait Wietske dij de gang deroet holdt, mor Sietse. Alle peerden, van groot tot pony, kriegen n knuvvel van hom en elk peerd het nog n gehaime bodschop in oortje fluusterd kregen. As ik Sietse moan, dat oma weschienlek al mit eten op ons zit te wachten, kikt hai n beetje verdraiteg nog ain moal achterom en groet z’aalmoal:
‘Tot de volgende keer.’
Noadat stevels bie achterdeure oettrokken en handen wosken binnen, kinnen wie zo aanschoeven bie toavel. k Zai, dat Sietse n daipe rimpel boven ogen trekt en t woarom wordt ons snel dudelk. Nee, oma, dij zold’heerns lust hai nait en dij Duutse bolletjes lieken hom ook niks.
‘Wilst den n gewoon stoetje?’ zegt oma doarop verboasd.
‘Nee, n haardbroodje.’
‘Ong?’
‘Mit n dikke plakke keze!!’
Zo, dat staait. Hai wait wel wat e wil. n Olderwets haardbroodje, mit olde keze. De rimpel verdwient den ook snel oet t gezicht en hai tovert zien tevredenste laag op t gezicht. t Haardebroodje is zo op en hai bekìnt eerlieks, hai lust der nog wel ain.
‘Mit keze!’
‘Oei,’ denk ik mit n vezichtege blik over toavel noar Arineke, mor k denk veural aan n tied laankleden.
Begun 60-er joaren. Onze eerste vekansie. In n zummerhoeske in Zeegse. Soamen mit oom Hinderk en tante Annie en heur kinder. Wie binnen vanoet OldPekel hailemoal op fietse noar Zeegse fietst.
t Was n best ìnde, kin k mie nog goud herinnern. Woar ons baaide lutje zuskes nog mit vouten in fietstazzen van pabbes zaten, mozzen neefke Bram, grote Bram en ik op fietse. t Was n mooie fietstocht en der was onderwegens n bult te zain. Da’s weschienlek ook de reden west, dat baaide Brammen mit sturen in n ander kwamen te zitten en over Knoalster klinkers stoiterd binnen.
Neef Bram lusde ook groag keze op brood. Net as Sietse. Mit t verschil, dat Sietse ook op zien twijde broodje keze doun mog. Bram nait.
‘Neem nou mor wat aans,’ wuir der zegd.
‘Mor hai lust ja gain zuitgoud.’
k Heur t mien pabbe nog wel zeggen. Pabbe was wel n beetje roeziekribber, mor zien schoonzuster gaf nait tou. Ain broodje mit keze.
Dizze körte, mor veur t gevoul heftege diskuzzie is mie aaltied biebleven. Roar nait?
Veur Sietse gelden zokse strenge wetten nait en nait allendeg omdat wie hom zo groag willen verwennen of omdat e volgende weke n stoere dobber het. Meschain hopen Arineke en ik, dat wie mit onze opstellen n biedroage levern kinnen veur de toukomst.
Hou?
As Sietse over n aantal joaren op welke menaaier den ook nog weer es herinnerd wordt – of deur aigen gedachten of omdat lu hom doar op aanspreken – aan nou nog kommende operoatsie, den hopen wie dat dij traumoatische ervoaren noar achtergrond dreven is en hai inploats doarvan zeggen kin:
‘Och, vuil wel mit, mor dij haardbroodjes van oma, mit n dikke loage keze, von k dou wel zo lekker, hè.’

∼ Continue Reading ∼

• • •

15 juni , 2020

Kolde kikker

t Is al redelk loat op de zundagmörgen, as k mit Wietske aan de wandel goa. Vlak veurdat we bie t daipke van Nummer Aine binnen en Wietske drammerg aan raaime begunt te trekken, komt der n fietser om bochte gieren. Hai stopt noa n poar meter en parkeert pontifikoal zien fietse midden op weg. n Jongkirrel, in körte boksem, mor zo te zain, wel mit n dudelk doul. Zunder te grouten of ook mor op of om te kieken, let e zok in daipswaal glieden en begunt klaprozen te plukken. t Gaait ter roeg om weg. Hai rit bloumen mit worrel en aal oet grond en het binnen n poar tellen n mooi boeketje in haand. Nou mooi. k Denk nog:
‘Dat is nait echt n roekertje om weg te geven.’ t Is n veurboarege gedachte.
Wietske en ik binnen intussentied bie t eerappellaand van boer Bert en Wietske mag, as n witte auto mit twij vrolek lagende wichter veurbiereden is, eindelks lös. In t achteromkieken zai k tot mien grote verboazen dat roege klaprozenplukker midden op weg is goan stoan en de witte auto tegenholden het. Even bin k verbolderd en heb k gain idee, wat dit veurstellen mout, as k zai dat jongkirrel autodeure opentrekt en sjefeuze t boske rode bloumkes in handen drokt. t Tavvereeltje slagt mien eerdere veronderstellens dood en ik kom tot de konkluzie dat ik getuge west bin van n oetzunderliek mooi mement. Openleke laifdesverkloaren midden op stroat van Nummer Aine stemt mie tevreden. Laifde geft hoop veur de toukomst. t Geloksmement duurt traauwens mor even, want Wietske het van de gelegenhaid en mien onoplettendhaid gebroek moakt en ligt op rogge in ondudelke viezeghaid in de baarm te rollebollen.
‘Rötjoekel.’
Joa, soms is t dreug en òf en tou ook nat, mor op de Wieke beurt aaltied wel wat.
Regenveurspellen is oorzoak, dat ik op de loate zundagmörgen nog even mit grasmaaier over t veuls te laange gras hobbel. Noa ain boan is t maaien doan. Nee, nait omdat mien mesien meleur het. k Zai noamelk dat n kikker in t lutje plestieken kikkerbadje haals en bainen brekt om der oet te klaauwstern. Op raand van swaarte bak zai ik dat e oarzelt. Wordt t vluchten of schoelen. Kikker beslot tot t leste. Hai gaait onder grote bloaden van vingerhoudjesskruud zitten en ik kin mie nait aan de indrok onttrekken, dat e mie baange aankikt. Ik kin t mis hebben, mor t liekt net of t kikkertje zit te trillen, te trillen as n ruske. t Verboast mie. Kikkers zollen, net as mìnsen op de Wieke langsoamaan toch wìnd wezen mouten aan grondtrillens. Dat t grasmesiengeweld kolde kikker nait in zien kolde klaaier is goan zitten, het zien overhoaste vlucht wel bewezen. Is hai den toch nait zo’n kolde kikker, as wel es verondersteld wordt? n Baangeschieterd? Of hebben vervelende ervoarens in t verleden dizze traumoatische reactie veroorzoakt. t Holdt mie bezeg en van grasmaaien komt even niks terechte, as k zai dat kikker nait allendeg is. Zien vraauw stekt noamelk ook even kop boven t wotter oet. Ain blik is bliekboar voldounde om heur gerust te stellen, want t volgende mement is zai al weer kopje onder goan.
‘Zollen der nog meer kikkers in t kikkerbadje zitten?’ vroag k mie òf.
Van lutje kikkertjes kin dit joar gain sproake wezen. Japanse koi, de vrumde gast, dij sunt veureg joar in onze grote viever hoest, het in t vrouge veurjoar alle kikkerrit noamelk opeten. Of dij ontiegelke vroatzucht reden west is, wait ik nait, mor t is de koi nait goud bekommen. Op n mörgen lag e noamelk dood aan kaante. t Zol ook kinnen, dat hom n schuldgevoul ploagd het. Deur zien honger is der n wel komplete generoatsie kikkerjongen verdwenen en het dat vreselke besef hom aanzet om harakiri te plegen. t Is, t was per slöt wel n Japanner.
Soms is t best wel jammer dat ik de daaierntoal nait verstoa. Ook al binnen t voak gain levensvroagen, dij mie veur op tonge liggen, k brand soms wel van nijsgiereghaid noar oorzoaken van gedrag. Bevubbeld de vroag, of kikkers bewust de grote viever verloaten hebben en klaainer binnen goan wonen. Ook al is t in zo’n schietege cementbakke. Of dat meschain overbevolking in viever driefveer west is van verhoezen. Of hebben zai soamen t ainsoame laifdesgelok zöcht. As ik mit ze proaten kon, den haar k ze ook vertellen kind, dat t ontvluchten van n grote metropoule, dij de viever nou ainmoal is, nait betaikent, dat je ook rusteg kinnen wonen. Der binnen ook in t landelk gebied onder de olde proemeboom aaltied wel spelbrekers, dij de rust kommen versteuren. Zoals de grasmesienbestuurder mit zien trilapperoat. Haar k ze ook klouk moaken kind, dat Hans Kraai, dij grote rover, aaltied op zuik noar n makkelk moaltje in zo’n ondaip wottertje as woar zai nou touholden, n bult ellìnde tewege brengen kin.
Nee dus. Gain kloukmoakerij. t Is aiglieks mor goud, datter gain universele toal is dij mìnsen en daaier verbindt. t Zol de netuurleke kringloop gain goud doun.

∼ Continue Reading ∼

• • •