16 november , 2018

Vlaigensvlog

‘Gek wordst van dij rötbaisten.’
t Is toch nait meer de tied van t joar, zolst hoast denken. Dij haren zok toch al laank veurberaaiden mouten op de winter of in daipe wintersloap liggen mouten. Niks bliekt minder woar. Onze muggen         – Grunnegs veur hoesvlaigen – darteln nog aal onbekommerd deur koamer en keuken. As de zunne en holtkaggel mien blokhut op temperatuur hebben en ik roeten op n glieve zet, kommen ze zok ook bie mie en nog wel bie bosjes even koustern. Aangenoam waarme omgeven moakt van koldbloudege vlaigjes hinderlieke gasten. Zai loaten zok nait nuigen. Om die tou haauwen helpt nait en aan honden heb k ook niks. Wietske dut heur best en vlogt zok hoast n ongelok over stoulen en toavels om lutje zoemertjes te pakken te kriegen. Famke is allendeg mor doodsbenaauwd. Ervoaren het heur leerd, zai krigt vlaigensvlogge, hoogfrequent zoemende vlaigmesientjes toch nait en kropt mit baange ogen onder toavel of baank.
Strip in keuken hangt der nou al n moand of wat. Het wel wat slachtovvers moakt, mor rezeltoaten binnen nait echt om noar hoes te schrieven. Wie hebben t ook wel es perbaaierd mit n batterij-loaden tennisracket. Onbegonnen waark. Iedermoal as t dochst, k heb hom, was t al weer te loat.
t Mout hoast wel n zindelk baistje wezen. As e ons nait om de kop zoemt of ons plagt tiedens moaltied of vlaisbroaderij, is e drok in de weer om zok op te poetsen. Schone Lena of Lenus. Mit muggenklapper in aanslag wacht ik aaltied dat mement òf om in d’aanval te goan, in de veronderstellen:
‘Zo’n vlaig kin netuurlek ook gain twij dingen tougelieks doun.’
Niks is minder woar. Mit zien hoog ontwikkelde ogen kin e alle kanten opkieken. Hai het wat ik kinder in klazze wel es perbaaierde wies te moaken, as k wat op bord schrieven mos:
‘Pas op, hè, meester het ogen op rogge.’
Mit dij ogen kin e in minder dan n kwart-tel reageren op van boetenkommend geweld. Of dat nou n moorddoadege haand is van vlaigenhoaters of n netuurleke vijand. Hai het n deur evolutie ontwikkeld, goud waarkend òfweersysteem en doarmit is e, ook al is t nait wìnselk, n nait meer weg te denken hoesdaaier worden.
‘Brengt n mugge verder nog gevoaren mit zok mit?’
Dij vroag komt nait oet locht valen. Allewel. t Is zeker nait zo, dat we ons zörgen mouten moaken over onze gezondhaid. Mit tounomen hygiëne huiven vlaigende insectjes gain gevoar op te levern. Zo laank we gain eten- en etensresten op aanrecht of toavel stoan loaten, binnen gezondhaidsrisico’s minimoal, mor virussen en schimmels, overbrocht deur vlaigen blieven op de loer liggen. Wie kinnen ons doar tegen woapen, omreden dat zai n onderdail binnen van onze zichtboare wereld. n In sneltraainvoart veraandernde wereld.
Dou in laankmanstied t woord vlaigensvlog in woordenbouken kwam te stoan, haren ze nooit bedenken kind, dat t woord ook nog es aander toupazzens kriegen zol. Bie ‘vlaigensvlog’ denken wie tegenswoordeg eerder aan supersnelle computers, nog snellere internetaansloetens, mor ook aan t doarbie heurende stroalensgevoar. As onderdail van n onzichtboare wereld.
Woar onze swaarte vlaig, dat irritante baissie, dat zoveul klaaine aargernizzen mit zok mitbrengen kin, nog aaltied grote zaiktes as polio, tbc of bevubbeld salmonella veroorzoaken kin, doar is stroalen de nije zaiktemoaker. Stroalen van telefoons, van onze onmisboare wifi, mor ook van veul ‘slimme’ meters kin ons zaik moaken.
‘Hebben ie ook wel es last van sloapproblemen? Voak kopzere? Of voulen ie meschain n onverkloarboare muihaid, dij sikkom nait weer overgaait? Waitenschappers beweren, t komt aal deur stroalensgolven. Net as n magnetron, n micro-golf-oven eten verwaarmt, kin stroalen liggoamsweefsel opwaarmen en doarmit beschoadegens aanbrengen.
‘Tegenswoordege vlaigensvlogge 5G stroalen ligt hail ver verwiederd van netuurleke stroalensnivo om ons tou,’ las k lestent in kraante.
Omdat t n onzichtboare wereld is, t ook zo gewoon liekt, waist ook nait hou dast doar op reageren moust. Woar k mie, nou ik mie der n beetje in verdaipt heb, best wel zörge om moak?
Dat gevolgen van 5 G op onze gezondhaid nooit goud onderzöcht binnen. t Het vast te moaken mit t grote geld. Dat verantwoordelke overheden dat accepteren en ons nait veur de gevolgen beschaarmen, aan zo’n instellen zol toch vlaigensvlog veraandern kommen mouten.
Dat vlaigen epidemieën kinnen aanrichten, wozzen we al. Da’s gain nijs, mor op n internetgolven-epidemie zitten we nait te wachten. As t al nait lösborsten is.

∼ Continue Reading ∼

• • •

12 november , 2018

Vermoakelk?

In heur oranje weer- en windjazen valen ze makkelk op. Mit de dikke fietstazzen aan weerskanten van pakjedroager en sums ook nog mit n hendege tazze veur t stuur, binnen ze opvalende, kleurrieke verschienens bie pad en weg.
k Haar heur al n zetje in de goaten, dou k mit Wietske noa n störmwandeling langs diek, via Nummer Aine op terogweg was noar hoes. Ik haar héur wel zain, zai mie nait. Dat was hoast ook nait meugelk, omdat zai mit neuze op en mit heur gedachten daip in t lutje schaarmke van telefoon verdaipt zat.
‘Dij zugt gain fozzel van de wereld om zok tou en ons zeker nait,’ woarschaauwde ik Wietske nog, ‘as ik die was, ging k even aan kaante.’
‘t Is laank leden, dat ik die zain heb,’ zee k tegen postbezörgster, noadat wie heur in woord – Wietskegeblaf – en veul aarm-speren tot stilstand dwongen haren.
t Was n alleroardegst teneelstokje, dat wie doar midden op stroat aan t opvoeren waren.
Teneelstok?
k Zol joe t even oetleggen. Zai en ik kinnen mekoar al joaren. Ik in de rol van onderwiezer. Zai speulde de rol van leerling. Woar ik vanoet mien functie beschaauwd worden mog as gezagsdroager, as de man mit gezag, woar mien leerlingen t neudege ontzag veur hebben mos, dee zai doar voak nait aan mit. Tegenstriedeghaid en onberekenboarhaid wizzelden mekoar òf. Zai was t laifste wichie van de school. Wol alles veur die doun, dee heur waark noar behoren, mor sluig om as n blad aan boom, as ze ook mor n spoortje van autoriteit oande. Den was t mis en wuir ze dwaars.
Toch hebben wie midden op stroat sikkom nait over school proat. Dij periode lag ook ja al zo laank achter ons en olde koien oet sloot hoalen vonden we gain van baaident zinvol. Bleek wel.
‘Schier hondje hebben ie doar,’ wees ze op Wietske.
Ik kon t nait ontkennen. Wietske is n gevouleg hondje, voult de situoatsie instinctief voak goud aan. Zai haar vervast deur, dizze baaide mìnsen hebben n bult te beproaten. Kom, loat mie der rusteg bie op kont goan zitten.
Zo kwam proat op heur leven. Dat ze bie de post n mooie, mor drokke boane haar. Dat ze intussentied al meer as twinteg joar noast t postbodevak t mouderschap beklaaidde. t Leek mie n normoale combinoatsie en zeker niks om over te gnivveln. t Was n verkeerde interpretoatsie van mie. t Gnivveln zat hom nait in heur aigen verhoal, mor in Wietske. De zo herkenboare pretlichies in heur ogen waren onmiskenboar en ook vandoage nait aans as zoveul joar leden. Wat der veur verbörgens achter zat, haar ik, hozezokke nait deur. Zai wel. d’Opmaarken:
‘Joen hond gaait der vandeur,’ zette mie in ain klap weer mit baaide bainen op Wiekster grond. Zoals ik t in dat joar, dat wie n hail joar laank tot mekoar veroordaild waren, ook voak vould haar.
Wat der beurd was?
Wietske haar snel genog kregen van mìnsenproat en haar in heur vervelen raaime finoal deurmidden beten. Zai koierde nou op heur dooie gemak bie boskes langs op zuik noar lekkere roek.
‘As ik in de buurte bin, beurt der ook aaltied wel wat biezunders, hè!’ luit ze mie nog es noadrokkelk lagend waiten. Joa, t wuir mie der op n filaine menaaier nog es inwreven. k Mog t nog es vergeten wezen, wat wie dat schooljoar aal mit ons baaident te verhapstokken had haren. Nou, ook al heb k t heur al laank vergeven, sommege zoaken binnen stoer om te vergeten.
‘Bist al oma?’ zee k, om t gesprek over aander boug te goien, dou Wietske mit n dubbele knope weer aan haalsbaand vastmoakt was. Ze schrok. Of dee ze net of ze schrok. Kiek doar hest t al. Echt of teneel. Zai is nog net as vrouger, docht ik. Moeilek te paailen
‘Nee, man, doar paas k wel veur op,’ was t verrazzende antwoord.
‘Liekt mie n swoare verantwoorden,’ zee k eernsachteg.
Mor zai haar t antwoord al kloar.
‘Ik heb deur mien persoonleke omstandeghaiden nooit n echte jeugd had. En dat wil ik mien kinder bespoaren. k Woarschaauw ze aingoal weer, dat ze beter oppazen mouten as ik vrouger doan heb.’
De pretlichies in heur ogen binnen volkomen doofd. Hier sprekt n oprechte en laifdevolle mouder.
Snommedoags zai k heur nog ainmoal en touvalleg is t bie d’zulfde school as woar wie mekoar regelmoateg veur de vouten lopen hebben. Wie mouten klaainzeun Sietse van school hoalen, wachten rusteg boeten t hek, as n klazze kinder, n poar menuten veur de bèle al op schoolplaain aanwezeg is. Leerlingen waiten: pas noa de bèle maggen je van t plaain. Ain wichie liekt dat vergeten te wezen. Zai lopt al boeten t hek en ook al ropt juf, zai mout terogge kommen, zai het doar gain bodschop aan. Alle wachtende ollen, grootollen en bussjefeurs binnen zodounde getuge van n kört en vermoakelk teneelstokje.
t Wichie kikt lagend achterom noar juffie, zwaait even vrundelk noar heur en lopt ieskold deur.
Op dat mement stoa k weer even op Nummer Aine te proaten mit postbezörgster en is t net of ik weer tientallen joaren terogge in de tied schoten bin.
k Voulde wel n beetje mit mit juffie.

∼ Continue Reading ∼

• • •

1 november , 2018

Kastenkemedie

Stel! Hest n kaaste, dij beschaauwd worden mag as de Stradivarius onder de violen. n Betere vergelieken is meschain, n kaaste dij de kritische toets mit n echte Engelse Chippendale mit glans deurstoan kin. Zo’n kaaste hebben wie dus en zo’n meubelstok moust koustern.
Dat hebben wie ook aaltied doan. t Probleem zit hom ook nait in de kaaste, mor in d’aigender. Dij moakt, onbewust en onwillekeureg, voak n verkeerde keuze, mor meschain paast dat wel bie mie.
t Gevolg is dast op dij menaaier in n vervelende, langdureg slepende situoatsie komst. t Is mie d’òfgelopen moanden den ook n touzeboudel west. Noaderhaand zeg k: Onveurstelboar, mor om joe persies oet te stokken hou onze kastendraaimeulen draaid het, zol k bie t begun begunnen.
Al n joar of datteg binnen wie de gelokkege bezitters van n grainen aigenbaauw-kaaste. In mekoar knutert deur n knuteroar in zien knuterkelder. t Rezeltoat was nog mooier dan wie ons veursteld haren. Productie het even duurd, mor dou kaaste bie ons in koamer ston, waren wie der glad bliede mit. Tot zover gain problemen. Kaaste het in de loop van joaren wel wat interne verhoezens mitmoakt. Het nog joarenlaank in keuken stoan, mor bie installoatsie van nije keuken wuir e overbodeg en is e degradeerd tot n stee in biekeuken. Evengoud is e ons aaltied van dainst bleven.
In 2018 besloten wie ons keuken op te klandern. Deurtjes noar n kastenspoiter, n nije schaauw veur òfzoeger en omdat n dail van keuken verhoesde noar biekeuken, mos d’vlouer ook schuurd en lakt worden. t Openvalen stee haren wie reserveerd, je kinnen t hoast al wel roaden, veur onze grainen kaaste. In ere hersteld en bie d’promootsie van biekeuken noar keuken wuir e ook nog es traktaaierd op n nij kleurtje.
‘Bie onze gruine keuken paast n antiek rode kaaste,’ wos Arineke pertinent zeker.
Fout!!
Nee, gain fout van Arineke. Ook de deur heur kozen kleur rood was noar ons aller tevredenhaid. Wat der nait goud aan was? De vaarve. Plakvaarve. Noa weken dreugen bleef boeten- én binnenkaant plakkerg aanvoulen. Borden konst nait schoeven en bekers leken mit klaaine magneetjes vastplakt en wat meschain nog t alleraargst was, vaarve bleef stinken.
‘Ie haren kaaste hailemoal koal schuren mouten en den pas ons product broeken mouten,’ zee vaarffabrikant desgevroagd.
’t Zel best,’ zee k tegen Arineke, ‘mor doar begun ik nait aan. Dizze klus het mie aal mit aal sikkom n moand köst.’
Ingeven deur frustroatsie over t rezeltoat hebben wie besloten, mit pien in t haart, onze eertiedse trots te degraderen tot n stee …. in t fietsenschuurtje.
‘En nou?’ zeden we mismoudeg tegen mekoar. Mit tonen in aaske goan zitten brengt gain oplözzen.
‘Wie hebben nog n schiere maidenkaaste in toenhoes stoan,’ brocht ik enthousiast noar veuren.
‘Dij paast hier meroakels goud en mit n nij loagje vaarve derover, bin ik binnen twij doage kloar en hestoe weer n keukenkaaste.’
Soamen hebben wie n inspektie oetvoerd, mor schaive kaast en nait sloetende deuren hebben ons der van weerholden om maidenkaaste weer in hoes te hoalen.
‘Ik heb n goie kennis in Noord-Grunnen, dij olde kasten opklandert,’ het Arineke dizze impasse dijzulfde dag nog deurbroken.
t Was mie aal goud. d’Lege hörn in keuken was mie n doorn in t oog, mor om zulf aan de slag te goan, zag k ook nait zitten. Oetbesteden aan n aander leek mie den ook t beste alternatief.
Omdat kastenrestauratrice nait noast de deure woonde, volgde n weke van intensief app-ketakt en doarna n moand laank volledege stilte. t Was netuurlek ook best stoer om n kaaste te vinden, dij aan onze wensen voldee en betoalboar was. Mor dou eindelks t verlözzende bericht kwam, dat zai n kaaste vonden haar, konden we ons opmoaken veur de volgende stap.
In t verlengde van veurege ervoarens zel t joe nait vrumd in d’oren klinken, dat wie in dit perses ook nogal wat beren op de weg tegenkommen binnen. De beer zat hom dit moal weer, hou kin t ook aans, in de kleur.
Vaarve wol dit keer ook nait mitwaarken. t Rezeltoat was aans as wat boetenkaante van vaarfbuske beloofde. Old rood, antiek rood, t rood dat Arineke zo goud pazen von in onze vernijde keuken, wuir …..roze!
‘Den mor gruin,’ hebben wie op t lest, lamsloagen deur t aal mor langer durende traject, besloten.
Kaaste staait intussentied op de Wieke, mor nait in d’keuken. d’Kaaste was mooi worden, mor boeten t feit, dat wie tussen Ezinge en Ommelanderwieke aargens n pote verloren hebben, bleek t kastje veuls te klaain. Je kinnen joe soms noast de vaarve en de kleur ook mishebben mit de moaten.
Hou dizze soap, dizze kemedie òflopen is?
d’Maidenkaaste oet toenhoes is opklanderd, renoveerd en promoveerd tot keukenkaaste en mini-kastje oet Ezinge siert nou as n pronkjewail ons toenhoes. En ook al staait rode grainen kaaste in d’schure te wachten op betere tieden, wie binnen blied datter n ìnde kommen is aan kastenkemedie.

∼ Continue Reading ∼

• • •

25 oktober , 2018

Echte vrunden

‘Dastoe doar nog op aanduurfst.’
Evert, op zien doagliekse fietstocht over onze mooie dörpen, woar e nog mor zo kört leden òfschaaid van nomen het, stapt even òf, want Evert het aaltied wel tied veur n proatje.
‘Da’s nog n jonge, nait?’ zegt e, op Wietske wiezend. Lutje boerenfoxje begrout, zoals gebrukelk, ook al is t voak nait wìnselk, mien vrougere schoolkammeroad mit hoge sprongen. Heur enthousiasme is stoer in te tomen. Famke, is persies t tegenovergestelde. Zai het t nait op vrumden, blift ongevroagd rusteg op raante van stoepe zitten en wacht òf.
‘Nee, ik begun der nait weer aan,’ zegt Evert. Zien hond, n retriever, dij aaltied op t haim van boerderij luip – ik kin mie nait aans herinnern dat doar aaltied n retriever luip – was zien leste hond. d’Reden om gain nije hond aan te schavven, het te moaken mit leeftied. t Het ons bie t adopoteren van Wietske ook wel deur kop spoukt. Evert verwoordt t zo:
‘k Wil nait net as mien schoonvoader doudestieds mit n rollator d’hond oetloaten.’
k Herinner mie zo’n zulfde diskuzzie, joaren leden, mit bekìnde Veendammer Henk Nainhoes. Wie kwamen mekoar twij of drij moal in de weke tegen op sportschool. Henk – haar volgens mie ook aaltied retrievers – zagst voak mit ain of twij honden in t Börgerspaark. Hai op fietse en d’honden dartelnd der om tou. Hai haar n zulfde overwegen as Evert, noadat zien hond dood goan was. Noa n zetje het hai wél besloten om weer n hond te nemen.
Twievel is goud. As je besloeten om n hond in hoes te nemen, mouten je der ook vaarkant, veur honderd persìnt achter stoan. Doarom heb k respect veur alle Everts, mor k begreep Henk Nainhoes ook goud.
As Wietske aingoal om mie tou drentelt en regelmoateg op matte onder raaime zitten gaait, den wait ik hou loat t is. Den kist hoog en leeg springen, den moust in t ìnde. Zere rogge, stieve spieren, kopzere of gain zin tellen den nait. Mit d’waitenschop in t achterheufd, dat we mit ons baaident gaauw n uurtje onderwegens binnen, is t den best wel stoer. t Is de konsekwensie van n hond.
Ervoaren het leerd, dat n jonge hond ook veurdailen hebben kin. Zo’n baistje kin der bevubbeld veur zörgen dat dien sosioale status veraandert. Dast as persoon in buurt of dörp in n aander daglicht komst te stoan. Oetleg!! Woar ik mit Famke tien joar laank koos veur stille wegen, omreden dat onze Vraise stabij n sosioaal kwetsboar hondje bleek, doar duurf k mit Wietske alle wegen te bewandeln. Zai is noamelk naargens baange veur, nait veur mìnsen en nait veur honden. Op dij menaaier moakt zai veul vrunden, ook al zel nait elke passerende wandeloar mit hond zo bliede wezen mit heur soms hamtammeg en drok gedrag. Aanderkaant verhoal is, ik zai en spreek t leste joar veul meer lu dan vrouger. Omtrekkende bewegens huif k nait meer te moaken en as honden speulen, hebben begelaaiders tied om even te kwedeln. Joa, zo kommen je, woar aans allendeg n ‘moi’ en dat soms ook aal nog nait, oetwizzeld wuir, nou echt mit mìnsen aan de proat. Allewel. Binnen der nait aaltied mìnsen dij joe ontwieken?
Klopt. Op dezulfde menaaier woarop ik aaltied mit Famke bie pad en weg luip. Opzied kieken is toch n menaaier om mìnsen te ontlopen. n Mìnselke aigenschop? Veul kinnen wie ook ja nait van aanderen velen. Nee, t komt soms hail naauw bie ons.
Mit honden hest dat nait. Dij binnen recht deur zee. Zoals ons Wietske dus. Zai het t vermogen mit open blik nije kennismoakens aan te goan. t Moakt heur nait oet, of t n grote Labrador is of n klaain tekkeltje. Zai discrimineert nait. Zai wil mit elkenain groag vrundjes worden. Dat nait alle hondjes op zo’n droktemoaker zitten te wachten, het ze al ondervonden.
‘t Moakt nait oet,’ zugst heur den denken, ‘even goie vrunden.’
Tekkeltje, dij wie regelmoateg op Nummer Aine tegenkommen het heur votdoadelk bie d’eerste ontmouten al in t oortje fluustert:
‘Aan mien liggoam gain polonaise.’
En zokswat wordt zunder problemen aksepteerd. Wietske let t tekkeltje mit vree, perbaaiert t nog wel es, mor komt maisttied van n kolde kermis thoes. Honden gedogen. Loaten mekoar in aigen weerde, zitten n aander nait op kop. Meschain kinnen wie mìnsen nog wat van dij gedragscode leren.
t Zinnetje van Evert: ‘Dastoe doar nog op aanduurfst,’ schut mie nog wel es deur de kop.
Joa, wie duzzen der wel op aan. Ook al bist nooit zeker van tougestoane tied, woarst aaltied verzekerd van bist, is onveurwoardelieke traauw.

∼ Continue Reading ∼

• • •

19 oktober , 2018

Ainsoam gelok

Ik kin heur oettaiken, hangend over t stuur van heur fietse en mit n klaain schaarmke veur zok. Dat zai mit ellebogen op t stuur steunt, mout. Zai het handen neudeg om aal binnenkommen berichten aan te tikken, te schoeven en nije bodschoppen oet te zenden. In ain laange zin hou veul jongelu zok bie pad en weg bewegen. k Begun t aal beter te begriepen, t sosioale ketakt mit de wereld is nait meer allendeg veurbeholden aan d’mìnsen om die tou en hoestelefoon.
‘Zollen beeldschaarmkoekeloerders wel deur hebben watter aal om heur tou beurd?’
‘Is der allendeg nog sproake van visuele aandacht, zollen ze vogeltjes wel heuren floiten?’
t Levert gevoarleke situoatsies op. Doarom is t ook nait meer dan logisch, dat minister Van Nijhoezen bèllende en appende fietsers van de weg hoalen wil. Telefoneren en appen in auto is ook ja al verboden. Allewel, zunder touzicht en kontrole kist wel doezend wetten moaken, den het t gain zin.
Dat mìnsen sosioale daaier binnen, mag as bekìnd verondersteld worden. Wie kommen tot leven, as wie in gezelschop verkeren, mor hebben wie ook tied veur onszulf neudeg? Noa n drokke dag vinden we t fijn om allendeg en in alle rust van onze vrijhaid te genieten.
Of dat zo is?
Psychologen hebben n joar of wat leden al konkludaaierd, dat de mìns baange is om allendeg te wezen. Hai is baange veur ainzoamhaid en hai is baange om mit zokzulf konfrontaaierd te worden.
Wat is dat nou veur gekkeghaid, docht ik bie miezulf, mor verder lezen in t zulfde onderzuik leverde n biezundere konkluzie op:
‘Mìnsen kinnen nait langer dan zes menuten, hoogoet n ketaaier hailemoal niks doun. t Onderzuik bewees: Ze lieden bevubbeld laiver piene, dan dat ze allendeg wezen mouten mit heur gedachten.’
t Is toch t maist weerdevolle in t leven, dast òf en tou even allendeg mit diezulf wezen kist. Nee dus, mìnsen floreren pas in gezelschop.
Is dat de reden, dat jonge, opgruiende mìnsen zoveul tied besteden aan heur mobiele telefoon. t Wichie, dat ik hoast doaglieks op Ommelanderwieke tegenkom is doar n sprekend, aander woord, stilzwiegend veurbeeld van. k Zai heur wel, mor zai het vervast gain oog veur mie of aander mìnsen.
Roaken wie langsoamaan t gevoul, t vermogen kwiet om n reloatsie mit onszulf aan te goan? Is t roar om aargens in bos of aan zee even niks aan de kop te hebben dan wat d’omgeven die budt. Voult t meschain zo, dast op zokse mementen gewoon aan diezulf overleverd bist. Is t vrumd, dast gelegenhaid hest de normoale doagliekse, mor ook daiperliggende zoaken te overdenken?
k Las in zotterdagkraante twij prachtege oetsproaken in dit verband:
‘Veul mìnsen voulen zok ainsoam omdat ze te veul tied mit aandern deurbrengen.’ Mor wat mie ruik en aan t denken zette, was d’leste stellen:
‘n Leven zunder òfzundern is n oppervlakkeg leven.’
Mìnsen kinnen bliekboar moeilek inschatten, wat de gevolgen binnen van heur aigen handeln. t Is veur veul lu n automatisme om ruiern te zuiken, in n winkelstroat, in t kaffee of bie verainens. t Paast nait in onze soamenleven om die terogge te trekken oet dijzulfde moatschoppij. Den wordst as apaart, as n zunderling beschaauwd.
Nog n ziedstapje. In 1971 trok de doudestieds bekìnde schriever Godfried Bomans veur n weekje òfzundern noar Rottumerploat. t Is hom stoer valen en hai is bliede, dat e òflöst wordt. Zien opvolger op t aailand, Jan Wolkers, is meer mìns van de netuur. Dij voulde zok doar in de onaindege stilte goud op zien gemak. t Overlieden van Bomans in t zulfde joar is opmaarkelk. Kin ainzoamhaid zoveul invloud op joen gezondhaid hebben, dat je t loodje leggen?
k Troost mie mit de gedachte, dat gain mìns geliek is. Woar d’ain gierend gek wordst as t hom of heur achter geroaniums zetst, doar leeft d’aander op, as e n leven laaiden mag in stilte en òfzundern. t Is hou Arineke en ik ons leven indailen. Zai paast volledeg in t eerste gedailte van veurege zin.
Vanmörgen luip k mien rondje mit Wietske over Nummer Aine, via Wildervanckkenoal terog noar hoes. Wie binnnen n lutje uurtje mit ons baaident en woar zai over t laand giert, molshopen onderzöcht en t laifst aal vogels verder t wotter in jagt, budt t uurtje mie n mement van bezinnen.
Ik bin groag allendeg en onder t prachtege gries-witte wolkendek van vanmörgen, dat ons omsloot as n waarme deken, voul ik mie in dij stille ainzoamhaid echt n gelokkeg mìns.

∼ Continue Reading ∼

• • •
1 2 3 … 56