16 maart , 2022 by admin

Hou n doefke soms ( nait ) goud terechte kommen kin

Noa joaren van prakkezaaiern en moanden van pokkeln staait den eindelk nije blokhut van Anjolt en Ketriene in toene. Op t zulfde stee as woar veurege ook ston, groter én veul mooier.
’t Is n sieroad in toene,’ zegt elkenain, dij t mit aigen ogen zain het.
‘Mörgen goa k vlouer veur daarde moal in de vaarve zetten.’
Mooie Hindelooper rode vlouer zugt der noa twij vaarfbeurten nog nait hailemoal strak en glimmend oet, vindt Anjolt.
De volgende dag is aine oet doezend. Zokse mörgens trevven je mor zelden. As Ketriene tegen zeuven uur smörgens nog ver weg in dreumenlaand is, is Anjolt al laank en braid in t schuurtje bezeg zien vaarfspullen bie mekoar te zuiken.
‘Smörgens waarken handt mie t beste.’
Hai tuutjefloitjet as n koningsliester op weg noar zien leste klus.
‘Moust der goud om denken, dast dammeet nait over dij natte vlouer lopst,’ woarschaauwt hai zien hond. Dij het gain idee, woar boas t over het, begript oet de draigende toon wel votdoadelk, dat hai net zo goud zien hondennust weer opzuiken kin.
In n poep en n scheet is t vaarven doan en terwiel Anjolt in deuropen tevreden zien aigen kunsten staait te bewondern, heurt e achter zok wat lewaai in appelboom. n Tel loater vlogt ter n doeve blokhut binnen. Hai vlogt in ain sierleke vlucht, mor wel in volle voart tegen grote ziedroete aan, vaalt op vlouer, trekt wat mit poten, dij op n veur hom onverkloarboare menaaier aan de bakkege vlouer vastplakt blieven zitten en schudt den es wat mit kop. Binnen n tel bevindt de doeve, tot grote alteroatsie van Anjolt, zok in n wolke van veren en aander ondefinieerboar stof en perbaaiert den via de veurroete noar boeten te vlaigen, omreden dat der in deuropen n vrumde kirrel staait te speren mit aarms as molenwieken.
Anjolt het al wel schoten, t is n holtdoeve. Mit kop schaif richt dij aal zien aandacht op wiekende en rerende man op twij meter òfstand en perbaaiert den nog es n moal, mor den deur n aander ziedroete zien vrijhaid weer terogge te kriegen.
Anjolt is intussentied ain bonke zenen. Hai kin zok hoaren wel oet de kop trekken van grammiede.
Doef, dij noa drij mislukte ontsnappens onder t ziedroam noar oadem hapt, krigt oeteindelk wel zien verlözzer. Anjolt kin t lieden van t aarme daaier nait langer aanzain en bozzelt trekkebainend, as luip hai op n kaampe natte klaai, mit grote pazzen over zien toch al vernailde vlouer noar doeve, pakt hom op en zet hom achter thoes op toavel hìn.
‘Opa haar hom kop omdraaid.’
Gedachte en t biebeheurende beeld komt hom automoatisch veur ogen. t Is aan Anjolt nait besteed. Hai et gain doef, ook al is t n doef, dij aal t waark van dij vrouge mörgen mit zien klungelge vlaigbewegens noar de Filistijnen holpen het.
Zo treft Ketriene dij mörgen Anjolt en zien doef aan. t Is n vrumd en nait alledoags tavvereeltje, dat zok veur heur ogen ontvòld. d’Aine zit op stoule bie toavel en d’aander der op. t Is zo’n komisch gezicht, dat Ketriene, dij normoal aaltied wat muite het mit wakker worden, in ain moal kloarwakker is en hoast nait meer biekomt van t lagen. Man en doef vinden t gain van baaident om te lagen.
‘Wat zitten ie hier ja gezelleg,’ is t eerste, wat zai tussen twij snokken deur oetbrengen kin. En den wat serieuzer:
‘Woarom vlogt dat baist nait vot.’
Anjolt trekt onverschilleg mit scholders.
‘Dien opa haar der wel road mit waiten.’
‘Vertel mie es wat nijs,’ bromt Anjolt.
Omdat doef nog aaltied nait van plan liekt vot te vlaigen, besloeten twij mìnsen n zetje loater kou bie horens te pakken en perbaaiern mit laauw wotter en gruine zaipe in n olde tobbe t makke baist schoon te kriegen.
’t Is mor goud dat ons katte in gain velden of wegen te bekinnen is,’ laagt Ketriene onder t hemmeln. Zai het wel oardeghaid aan dizze waskebeurt.
Volgende dag, dou alle veren en aander troep oproemd waren en beschoadegde vlouer vannijs in vaarve zet was, het Anjolt veur zekerhaid deuren mor dicht doan.
Zo luip, mit n dikke dag vertroagen, alles toch nog goud òf. Blokhut was, op t dreugen noa kloar, mor wat veur Anjolt nog belangrieker was: Holtdoef haar t leven der òfscheurd.
Aan t ìnde van de mörgen zaten Anjolt en Ketriene, onder t genot van n kop kovvie, achter t hoes nog even noa te proaten over alle kommootsie van veurege dag.
‘Wat zel der noa guster aiglieks van onze doeve terechte kommen wezen?’ zee Ketriene, n beetje hìnneweer schoven tussen lagen en meedlieden.
‘Zol hai behandeln mit hoardreuger overleefd hebben?’
Zai haar noa t bounen en t dreugen mit handdouk, n beetje maaljoagerg, veursteld mit heur aigen hoardreuger doefbehandeln òf te sloeten.
‘As opa hom nait in handen kregen het, leeft e nog,’ antwoordde Anjolt.
Hai zat, zunder aanwiesboare redens, inains wat òfwezeg op stoule hìnneweer te schontjen en kraabde zok es onder zien pette.
‘Is der wat?’
‘k Wait nait,’ zee Anjolt oarzelnd, ‘mor ik docht.. ik docht toch zeker te waiten dat ik verentroep van guster in de gruine container doan haar.’
‘En is dat nait zo den?’
‘Moust es kieken houveul veren onder dij stoule liggen.’
Hai wist op ain van aander toenstoulen, woar Saartje net hail tevreden heur vacht aan t poetsken is. Heufdschuddend murmelt e nog:
‘Heb ik mie den zo mishad?’
Nee, Anjolt, doe hest die nait mishad. In elk geval nait wat betreft dien verenoproemerij. En ook nait wat betreft dien, weschienlek ironisch bedoulde opmaarken over dien opa.
Dou Anjolt noa t kovviedrinken, hìnneweer mit motblik en veger, rommel veur zien aigen gevoul veur twijde moal, alsnog oproemd haar, von hai tussen de veren n pootje. t Leek wel n doevepoot en bie noader onderzuik zag hai ook nog n spoortje rood, van dat mooie Hindelooper rood aan onderkaante.
De doader? Dij ligt op t kaarkhof, wordt der wel ais beweerd. In dit geval liekt t aans te wezen. Hier ligt slachtovver op t vogelkaarkhof en is echte doader nait wied vot.
2014/2022