12 oktober , 2021 by admin

Op verjoardagsveziede

Anjolt en Ketriene binnen zotterdoags nuigd op t verjoarsdagsfeest van Sabine, Ketrienes vrundin. Zai is viefteg worden en zo’n feest mout groot vierd worden. Om t BOBprobleem te omzaailen het Ketriene buurvraauw as taxisjefeuze vroagd.
‘Ie waiten dus zeker, da’k joe vanoavend nait ophoalen huif?’
Nee, t kon wel loat worden, haren zai zegd. Zai zollen wel n taxi bellen.

Oavend verluip wat stroef. Nee, nait veur Ketriene. Anjolt hong der mor n beetje bie. Kon ook ja gainaine. Ook al haar Ketriene hom aan t begun van oavend aan verschaaiden personen veursteld, mor om nou te zeggen, dat n bankdirecteur en n filioalchef zokse goie gesprekspartners waren. Nee, den zol e laigen mouten.
Haalverwege oavend haar hai t den ook wel bekeken. Hai het zok n rusteg houkje in de zoal oetzöcht, woar hai zok plovven loaten het in n makkelke stoule. Hom ontglipt hoast vanzulf n zucht van verlichten:
‘Hè, hè, ik zit.’
Kroakende stem oet duustere houke dut hom verschrikt opveren.
‘Binnen ie ook zo bliede, dat j’even zitten kinnen?’
t Old mìns bleek Sabines moeke te wezen. Tachteg joaren jong, kwam Anjolt al snel te waiten. Nog meroakels bie de tied, luip elke dag haile ìnden deur t Veendammer bos, mor bekìnde:
‘Mien ogen goan leste tied oardeg achteroet.’
‘En wel binnen ie?’ vruig t olske.
In drij zinnen haar Anjolt heur oetstokt, hai was de man van Ketriene, Sabines vrundin.
‘Oh?’
En noa n laange gedachtenpauze kloart heur gezichte op:
‘Den binnen ie vervast dij man, dij voak noar t boetenland raaist.’
As Anjolt begunt te lagen en perbaaiert oet te leggen wel hai den wel persies is, maarkt e dat olde vraauw nait luustert. Kloarbliekelk waren ogen nait t ainegste probleem. Omreden dat zien rust versteurd was, het hai drokte van t gezelschop opzöcht.

Om t middernachtelk uur is t feest nog nait doan, mor wil Anjolt wel geern noar hoes. Omdat Ketriene nait echt aanspreekboar bliekt, nemt hai heft in aigen haand. n Taxibedrief mout gaauw te vinden wezen en doarom zöcht hai achter de tap noar n telefoonbouk. As e op boekebakke wat loatjes opentrekt, wordt hai op scholders tikt en as e achterom kikt, zugt e tot zien verboazen t zulfde wiefke stoan.
‘Zuiken ie wat?’
‘Joa, mien verstand,’ vaalt hom zo oet mond.
t Geft gain pas, mor as oren en ogen toch nait meer waarken, woarom budt zai zok den aan denkt Anjolt. n Jongkirrel helpt hom wel oet de brand en wist Anjolt vervolgens telefoonapperoat. Noa zes tikken gaait bie lokoale Veendammer taxibedrief telefoon over. t Duurt wel n haalve menuut veurdat Anjolt n sloaperge stem heurt:
‘Mit Woltjes.’
‘Joa, moi, mit Anjolt Broesder van de Wieke. Wie wollen geern n taxi bestellen, dij ……..’
Verder komt Anjolt nait.
Aanderkaant liene heurt hai n nou veul minder sloaperge stem, dij hom toubit:
‘Hest zeker n old telefoonbouk veur die liggen. Wie hebben al joarlaank gain taxibedrief meer.’
Haarde bats dut zeer aan bellers oren. t Is t leste wat hai van Woltjes vernemt.
Sabine komt even noatied mit n oplözzen.
‘Mien moeke is hier mit auto en zai het d‘haile oavend gain druppel draank had. Wie brengen joe wel even thoes.’
Zo wordt Anjolt dij oavend veur n daarde moal mit Sabines moeke konfrontaaierd.
As auto van parkeerploats draait het Anjolt t stoer mit n giebelnde Ketriene. Dat beurt der dus as de draank in de vraauw is. Al snel rieden zai op Julianaloan. Ketriene is de giebel kwiet en het zok wat onderoetzakken loaten. Sabine het t stoer hom heur mouder in goie richten te sturen.
Stoplichten op t Oosterdaip stoan op rood, zugt Anjolt vanoet de benaauwde achterbaank van t mini-autootje. Snelhaid en òfstand tot rode stoplicht akkedaaiern nait en aargste schrikbeelden kommen Anjolt veur ogen en hai ropt haard:
‘Stop.’
Noodstop is oorzoak dat drij mìnsen verkreukeld en ontdoan in auto liggen. Sabines moeke nait. Dij zit onbewogen, as n standbeeld achter t stuur. Dat zai in nachtelke drokte aan n ramp ontsnapt binnen, komt haard binnen. Bie t Lloydsplaain mist zai de rondlopende weg en wil rechtdeur. Dat t autootje op t leste mement toch nog rechtsòf draait, komt omdat Sabine aan t stuur trokken het.
Haalverwege de Wieke, woar t pad sikkom rechtoet rechtaan is, denkt Anjolt weer n beetje rusteg te kinnen oamen.
‘Wat wonen ie hier mooi!’ zegt n links en rechts kiekende sjefeuze.
Dat t oetzicht waineg meer budt as febrieken en grote lege plaainen, verboast gain van drijen. Amsterdammertjes in de bochte bie Nummer Aine, vlak bie hoes worden op n hoartje mist en Sabine zegt n tel loater:
‘Stop hier mor, moeke, hier wonen Anjolt en Ketriene.’
Verboasd let zai waiten:
‘Staait hier den n hoes?’
Klokke in de hal slagt aine, as Anjolt sleudel in t slöt stekt.
Ketriene ligt, hailemoal oetteld, om kwart over aine op bère. Anjolt nait. Hai het borrelvlèze op toavel zet. Hai kin noa aal dij haartverzakkens wel n haartverstaarkertje broeken. Of twije. Hai het ja ook genog om over noa te denken.
Meert 2015