23 april , 2021 by admin

Leve de keunegin

Zai het zok der aiglieks al bie dele legd.
’t Zel hom nait, nee nooit meer worden mit proemen.’
Leste takke, dij zai mit n bovenmoatege krachtsinspannen oet heur olde bast toverd het, is al weer van n aantal joaren leden. Zai het gewoon heur maiste proemen schud.
‘Moust toch es kieken,’ heurt zai de man nog mit verboasde stem roupen, ‘der zit nog leven in.’
Woorden waren richt tegen zien vraauw.
‘Zo laank der leven is, is der nog hoop en ik bin nog lang nait dood,’ het zai in heur doodsangst nog oetroupen.
Man haar nait op heur jammerkreet reageerd.
‘Doe pratst tegen dovemansoren,’ wos grote appelboom heur te vertellen.
‘Mìnsen luustern nait.’
Zai haar stief noadenken mouten, wat zai op zokse proat antwoorden mos. Haar buurman appelboom geliek? Aargens in heur binnenste was n berichtje opsloagen, dat nait alle mìnsen boomproatontkenners waren.
Zai schudkopt van vranterghaid. Woarom kin zai zok t rechte der nait meer van herinnern. t Is vast n sprookje west, dat zai ooit n moal opvongen het. Vrouger, dou zai nog mor twinteg joarringen telde, ston der n holten bankje onder heur grote kroon. Mouder dij doudestieds in t grote hoes woonde zat doar wel es heur kinder veur te lezen. Prachtege vertelsters, woar ook zai groag noar luusterde. Verhoalen over kunken en prinzessen.
‘Zollen allendeg prinzessen goave hebben om mit bomen te proaten?’ het zai zok al zo voak òfvroagd.
Op t ìnde van dizze overdenken het zai dou tegen appelboom zegd:
‘Ach, wat moakt t ook oet, dat mìnsen nait noar ons luustern willen, zai doun toch aaltied hou heur t beste oetkomt.’
Dat was weschienlek ook reden, dat leste loot van heur stam schaaiden wuir. Liggoamelke piene von zai t aargste nait. Doar was zai wel aan wìnd. Geestelk haar zai der veul meer muite mit.
‘Haar de man mien leste kind nou mor op wotter zet, den haar k mit n goie onderstam nog noakommelingen had,’ haar zai noa dizze wraide takkenknipperij tegen appelboom zegd.

Veureg joar leek appelboom zulf aan de beurt te wezen. Mit n holle stam en n Coronakapsel van joaren zag toukomst veur olde appelboom der nait florissant oet.
‘As t nait meer vertraauwd is, gaait e ondersteboven.’
‘Zo’n mooie zuid’appelboom?’ haar zai op heur beurt man nog perbaaierd van dwoalsporen òf te laaiden.
t Het nait holpen.
Proemeboom het z’op n vrouge veurjoarmörgen in meert mit oetschoefledders en toakeltaauwen wel zain binnenkommen. Man van t grote hoes was doadelk drok aan t reveln goan mit baaide manlu. Aans as bie heur is appelboom der genoadeg òfkommen. n Viefteger-joaren kapsel, hoog opschoren en mit poar sprieterge takjes dij aarmzoaleg in de locht staken, was t rezeltoat.
‘Doe hest t leven der nog òfscheurd,’ het zai, stikjaloers, noadat hoveniers òftaaid waren, aan koale appelboom mitdaaild.
‘k Schoam mie dood,’ haar e doarop antwoord, ‘moust es kieken hou k der bie stoa mit mien koale kop.’
‘Moust mor goud dien best doun,’ haar zai, toch wel treureg om heur aigen lot, zegd.
n Beetje om hom op te pittjen.
Herinners noar laank vervlogen tieden waren heur bie dij leste woorden overvalen. Dat zai dat nou verdaind haar, noa n joarenlaange hoge proemproduksie. Kilo’s aan prachteg blaauwpoarse proemen haar zai elk joar weer òfleverd. n Snelle blik noar binnen is genog om joarringen te tellen. Gedaild deur twije kwam zai aan t respektoabel aantal van 45 joar.
En was t noa n kold veurjoar meleur west mit bloumkes – ain kolde nacht mit vraislochten was voak al funest – haar zai aaltied heur stinkende best doan om mit overdoadege sapstromen overbleven vruchtjes ekstroa te ondersteunen. Tevreden mìnsen was heur lust en heur leven.
Dat zai nait op n eervolle menaaier van heur pensioun mog genieten, het zai lu in t grote hoes wel es verweten.
Veureg joar het zai n nije buurvraauw kregen. n Klaain, schieteg proemeboomke van n onbekìnd ras staait op n dikke twij meter van heur òf. Ain oogopslag is voldounde om te zain, dat t n klaain liedertje is. Nait veul deegs en zeker nait van dij kwaliteit, woar zai zok aaltied op veurstoan het.
Eerste proemeboomgesprekken muiken dudelk, dat zai gain idee haar wat heur te wachten ston.
‘Bist nait poot veur de poelegrap,’ het zai t lutje ding al veurspèld.
n Beetje swoar aanzet, haar zai zegd:
‘Voldust nait aan aaisen van mìnsen in t grote hoes, den is die gain laank leven beschoren.’
‘Zoere proemen bevubbeld, doar kist bie dizze lu nait mit aankommen,’ haar zai der zoerproemerg op volgen loaten.
t Het n bult troanen en nog meer kloagzangen bie nije buur opleverd.
‘Was ook wel n beetje gemain van die,’ het körtwiekte appelboom heur dou nog toubeten.
‘Zo goan je nait mit jonge kollegoas om.’
Dit joar is t aans. Van t zielege klaaine boompje is waineg meer over. Noa n körte, professionele knipbeurt in feberwoarie staait heur buurwichtje al wekenlaank, mit honderden witte bluiknoppen as n trotske puber te stroalen.
‘Hou vinden ie mien nije blonde kapsel, olde buurvraauw.’
‘Och, wel schier.’
‘Mag k mie der ook even mit bemuien?’
Swoare basstem vanòf t grote plaain haar bie t jonge ding n schrikreactie tewege brocht en verboasd haar zai tegen t olske opmaarkt:
‘Kinnen appelbomen ook proaten?’
‘Joazeker, jonge juffer. Haar dien olde buurvraauw die dat nog nait verteld?’
Netuurlek kon ook appelboom zien woordje wel doun. Alle bomen kinnen ja proaten.
‘As je tenminnent op de goie golflengte zitten.’
Noa dij opmaarken haren baaide oldjes, as zai nait in zo’n strak keset zeten haren, hoast krom legen van t lagen.
Dou appelboom, nog noasnokkend weer proaten kon, het e lutje proemewichtje n groot kompelment veur heur prachtege kroon moakt. Aal aander fruitbomen, dij nog nait in t verhoal benuimd binnen, konden t doar mit ains wezen.
’n Laank leven veur de nije keunegin,’ hebben zai as oet ain mond roupen.
Tot wel drij moal aan tou.
Hou t verder mit d’olde keunegin gaait?
Dij het van t mìnsenpoar in t grote hoes n kroon vol rode, gele en blaauwe lampkes op de kop kregen en staait, as de zunne overdag heur batterijen goud oploaden het, snachts te pronken as d’onbetwiste nachtkeunegin.
En zo krigt ook dit sprookje, zoals t bie n sprookje heurt, toch nog n goud ìnde.
20210423