29 januari , 2021 by admin

Sloper

‘Stilte doalt over Nederland.’
Zo ongeveer binnen gevoulens van Ketriene te beschrieven dou zai gustermörgen van hoes ging.
‘Zollen lu in t Hoagje stiekom oavendklok oetbraaid hebben,’ docht zai, dou zai bie aaierboer op Zuudveen parkeerploats opdraaide. Der was gain tuut of hoan te bekennen.
‘Aans is t om diz’tied aaltied smoordrok.’
t Klokje in auto wees al over tienen. Meschain haar hoan zok wel versloapen.
Even loater bie gele grootgrutter is t zulfde loaken n pak. Parkeerploatsen zat. Dat is zai nait wìnd. Zulvens vaste plaaingasten, dij op aander doagen boeten t ruiernde volk in de goaten holden, ook doagliekse politiek as n Fré Meis après la lettre bespreken, binnen in gain velden of wegen te bekennen.
‘Baange dat plietsie dammeet plaain schoonvegen gaait, jongens,’ murmelt zai onveurzichtege woorden zachies veur zok oet.
Mit n schoon winkelwoagentje op glee en n kop vol hazzenspinsels gript zai noa t draaihekje in n lege jazebuutse.
‘k Heb mien bodschoppenbraifke vergeten,’ denkt zai, schrokken.
‘Dij ligt op toavel noast dien telefoon,’ perbaaiert n stille stem heur op gemak te stellen.
Woorden kommen haard binnen en ook al is de bodschop dudelk, zai zörgen veur n eerste paniekaanval van de dag. Zai is t lieske in heur alteroatsie bie t vertrek gewoonweg vergeten.
Ketriene wait t wizze. Net as dat zai drommels goud deurhet, wel schuld het aan heur vergeetachteghaid.
‘Denkst ook nog aan mien aanmoakblokjes,’ heurt zai Anjolt vlak veur heur vertrek nog doodgemoudereerd zeggen.
‘Net of t normoal is om noar n supermaarkt te goan om aanmoakblokjes te kopen,’ haar ze hom toubeten.
Aaltied mos hai op t leste mement nog even boudel in toeze schoppen. Net of je as hoesvraauw nait genog aan de kop hebben. t Het der op schaaiden van binnen en boeten, op t smale riggeltje van drumpel nog oardeg om bandjet. t Is toch nait heur toak om zíen kaggel aan loop te kriegen.
Zai wol, ondanks de kommende drokke mörgen wel even kribben. Hom was t de muite nait.
‘Holtkaggel brandt ja nait allendeg veur mie,’ haar hai t körte, mor heftege gesprek lagend òfsloten.
Ketriene is der nog glad van overstuur as zai zunder niks de grote winkel inlopt. Woar moust nou zunder braifke begunnen te griepen.
Noa n poar daipe zuchten herpakt zai zok en denkt:
‘k Begun bie t begun en k zai wel woar k oetkom.’
Prakkezaaiern levert ja waineg op. Dat Anjolts ‘denkst ook aan mien aanmoakblokjes’ heur mit de regelmoat van n vervelende rekloamebodschop deur de kop schaait, is hoast nait tegen te holden. Soms mout ze even opzied kieken, het zai t gevoul, dat hai noast heur staait te drammen.

Mit n haalfvol karrechie het zai nog aal gain vuurtjebranders zain. Nait dat zai zok doar zörgen om moakt. t Stee, woar ze aans liggen, is leeg.
‘Jammer Anjolt.’
Zai wist desondanks mit heur vinger noar open plek in de schap woar nog genog theelichtjes en striekholtjes liggen en zegt in t wilde weg tegen n onbekìnde vraauw, dij allendeg nog mor n kind inloaden het:
‘Roofgoud.’
Dij schrikt en kikt Ketriene bedenkelk aan en veurdat vraauw verderlopen kin, let Ketriene der op volgen:
‘Roven en slopen paast goud in dizze tied.’
En vlak doarop:
‘Joa, t is n male tied, woarin wie leven.’
Bie de zaippompkes is t ho.
‘Twije heb k neudeg,’ wait zai zok te herinnern en automoatisch gaait zai deur de knijen.
t Is n oetgebraaide oetstallen, mor t komt ook naauw.
‘Pas op wicht, Anjolt holdt nait van schaarpe geuren,’ zegt aargenswoar n bedachtsoame stem.
Ook mor even, want binnen n tel het zai alledoagse zörgsoamhaid veur heur kirrel aanzied schoven en zegt vergrèld, mor veuls te haard veur n winkel:
’t Zel mie toch n zörge wezen.’
Fleske mit lelietjesgeur vaalt heur as vanzulf in handen, mor as der inains n swaarte schim vanoet heur linkerooghouke boven heur opdoekt, rakt zai veur n twijde moal in paniek. Evenpies, n fraksie, mor net laank genog om t prachteg versierde bolronde potje weer oet handen te loaten valen.
n Jongkirrel mit olifantjesembleem op borst het t aal ommans had. Hai is zichtboar verlegen mit zokzulf.
‘k Zag joe doar op boekebakke zitten en k wol aans net vroagen of k joe meschain helpen kon,’ zegt t onhandege jongmìns.
‘Van de regen in de drup zeker,’ denkt Ketriene.
t Laank ìndje mìns het intussentied t potje, dat noar t hondenvreten stoiterd was weer opscharreld en as e gedainsteg Ketriene t potje zain let, zegt dij:
‘Toetje is der òf.’
‘Joa, dat heb k ook zain.’
Pazen en meten laaidt ook mit vaar handen tot niks. n Kepot toetje is nait te reperaaiern.
‘Wat bin ik toch ook n sloper, hè,’ perbaaiert Ketriene zok oet de situoatsie te redden.
Verboazen is heur dail. Intussentied is zulfde vraauw mit t inmiddels jeuzelnde kind in t onhandeg iezern zitje nijsgiereg langslopen. Zai bekikt t biezundere tavvereel mit twij heufdrolspeulers en ain stokkend potje aargwoanend. t Is in- en aanlaaiden tot Ketrienes verrazzende slötopmaarken:
‘k Bin den wel n sloper, mor gain plunderoar.’
20210129