28 december , 2020 by admin

Koopgroag

Van de weke haar Anjolt gelok, dat e grote deuze bie deure ontvangen mog.
‘Is dij veur ons?’ haar e verboasd tegen t jonge wicht zegd.
Zai ston mit n kubieke meter onbekìnde inhold op n handeg steekkarretje op gepaste òfstand.
‘As ie Broesder haiten, den is dit pakketje veur joe,’ haar zai trankiel zegd.
Mit n körte heufdknik haar ze zok dou op hakken draaid en zegd:
‘Veul plezaaier der mit.’
t Leek Anjolt n veuls te makkelk òfschaaid.
‘Hé, doe,’ haar e heur nog noaroupen, ‘moust gain handtaiken van mie hebben?’
t Was heur bliekboar de muite nait, want zunder zok om te draaien, haar ze zien opmaarken wegwoven. Zo van:
‘Huift nait.’
Heur holden voulde aans:
‘Red joe der mor mit.’
t Zat hom nait lekker. Op drumpel van deure het e nog stoan prakkezaaiern of Ketriene t had het over n pakket dat zai besteld haar. Hai kon zok doar niks van herinnern. t Haar ook niks aan de situoatsie veraanderd. Noadat e mit ogen de meugelkhaiden veur verder transport roegies inschat haar, het e even wanhopeg om zok toukeken. Mor mit kieken kommen je nait verder. Dat hai t grote bakbaist in hoes kregen het, mog n wonder haiten.
Dou Ketriene n uurtje loater mit n matte bodschoppen thoeskwam, zat t ainmans-welkomstcomité net n haalf uur aan keukentoavel. Genog tied om zok veur te beraaiden op n hartelk ontvangst. Hai haar zok wurgen mouten om deuze fesounlek deur veurdeur en loater, omdat smale gaange volledeg blokkeerd was, ook nog in keuken te kriegen. Wat hom tiedens t slepen van onhandege deuze aal aan onparlementaire toal ontsnapt is, huift hier nait herhoald te worden. Waitenschop dat störm in hoes pannen op t hoes goud rappeln loaten het, mout genog wezen.
Dat heur deuze t stoer had het, is Ketriene bie eerste stap in keuken al opvalen. Noa n vrundelk ‘moi,’ mos zai vaststellen, dat bovenkaante nait mit n fien schilmeske lös moakt was. t Kon nait aans, as dat hier n swoare stried streden was.
Van t rappelement, woar Anjolt zo laank op studaaierd haar is noa Ketrienes binnenkomst waineg aans overbleven as:
‘Hest t hom dus toch weer lapt.’
’t Binnen toch nije schounen, dij k besteld heb,’ het ze doar, branderg van binnen, mor uterlek onbewogen op antwoord.
t Onverwacht antwoord haar Anjolt volkomen van de sokken bloazen en t sluig de diskuzzie, dij aiglieks nog nait ais begonnen was, in ain keer dood. Hai haar zok mit n vergrèlde kop oppakt, haar zien stoule tegen toavelraand batst en was mit n kwoie kop noar boeten lopen.
t Speet Ketriene echt. Veur Anjolt. Dat t onderwaarp schounen nou al zoveul joar n wig dreef in heur aans zo kaalme soamenleven, dee heur zeer.
‘Woarom wil Anjolt der aiglieks nait over proaten,’ haar heur vrundin Geertje Bos-Holt volgende dag onder t kovviedrinken zegd.
‘Hai nuimt mie voak Imelda.’
‘Imelda?’
‘Joa, Imelda Marcos, de vraauw van de Filippijnse president. Dij ston ook ja bekìnd om heur grote kollektie schounen.’
‘Och, wicht,’ haar Geertje zegd, ‘zoveul schounen hestoe toch nait.’
‘Nee, dat vind ik ook, mor Anjolt begript mien veurlaifde veur schounen nait.’
Nee, dat klopt. Ketriene het hom al zo voak aan t verstand perbaaiern te peutern, wat schounen veur heur betaiken. Dat zai heur verleden, heur jeugd nait votpoetsen kin. Woarom zai der as lutje wichtje zo’n hekel aan haar, dat heur olden heur op holten klompkes lopen luiten. Dat zai zok dood schoamde omdat zai summers op rubberen sandalen lopen mos, woar ander kinder op school mit leren sandaaltjes luipen. t Trauma, dat zai as kind ervoaren het, het zai nooit van zok òfzetten kind.
Mit:
‘Anjolt denkt dat n soort versloaven van mie is,’ haar Ketriene dit stoere gesprek mit heur vrundin groag òfsloeten willen.
‘Mor woarom bestelst den zo’n grote deuze mit schounen,’ wol Geertje waiten.
Geertje haar beter eerst noadenken kind. In dizze coronatieden kist toch nait zo mor even n schouwinkel binnenstappen.
‘As k die was, zol k t stiekom doun,’ was t advies van Geertje.
Geertje, Geertje, nou het Ketriene t al zo stoer, perbaaierst heur ook nog op dwoalspoor te brengen.
Dat het Ketriene heur beste vrundin den ook hoarfien oetlegd. Joa, zai het in t begun van heur traauwen wel es in t gehaim n poar schounen kocht. n Verkeerde beslizzen, kwam zai al snel achter, want schounen verstoppen zol doodzunde wezen. Schounen heuren nait in kaaste, mouten droagen worden. Traauwens, laigen tegen Anjolt zit nait in heur oard.
Dat t guster, op daarde kerstdag, tiedens t schounen pazen toch nog weer op dikke roezie oetdraaid is, vindt Ketriene vervelend.
‘Houveul poar kochst nou?’ haar Anjolt in n buie van gespeulde belangstellen vroagd.
‘Meschain koop k alle tien poaren wel,’ haar zai grapt.
t Was nait allendeg verkeerd valen, Anjolt was zulf ook verschrikkelk oetvalen. Wat zai wel docht, om zoveul geld over de baalke te gooien en nog zoveul meer onzin. t Haar heur roakt en zai haar hom aargens haalverwegens scheldkannonade veur de borst grepen en zegd:
‘Anjolt, ik koop ain poar schounen.’
Z’haar hom de mooie glimmende lakschounen mit nog mooier glimmende gespen onder neuze drokt en hom toubeten:
‘En as t waiten wilst, k bin doar n haalf joar zuneg veur west en heb elke weke n poar cìnt aan kaante legd.’
Dou zai zag, dat Anjolt noa dizze opmaarken de bliksomstroalen oet ogen schoten, was zai hom net even n slag veur west en haar zegd:
‘Ongeveer t zulfde bedrag as wastoe wekelks bie biljartverainen verknapbust.’
Mörgen het Ketriene bestelbuske weer besteld. In dezulfde deuze as woar veurege weke tien poar schounen tiedens hìnraaize zaten, goan negen poar terogge noar òfzender.
En Anjolt?
Dij mag mörgen d’honneurs woarnemen en meschain wel aan t zulfde wicht van veurege weke oetleggen woarom deuze zo butst is. Ketriene het zok noamelk bie buren oetbesteed om euliebollen te goan bakken.
20201228