Griep

t Is al n dikke weke snöttern en snoeven bie Ketriene. Buusdouken en pepieren zaddoukjes binnen hoast nait aan te slepen en stoomapperoat in keuken moakt overuren. Net as de dikke siepel bie bère, puten zitrounen en buiskes aspirines zetten aal dizze moatregels gain zoden aan de diek. t Moakt heur dubbel saggrijneg. Nait allendeg verkoldentjederij dut n aanslag op heur goie gemoud, wat heur t maiste plagt, is, dat griepvirus heur t concert van aankommend weekìnde deur de neuze draigt te boren .
‘Ik kin mien koor toch nait in de steek loaten,’ het zai Anjolt al minstens honderd moal verteld.
De verwachte steun bleef oet.
‘Ie binnen mit zoveul vraauwlu, aine meer of minder moakt toch nait oet.’
Oetsproak het Ketriene roazend moakt. Kifkederij van eergusteroavend het gain oplözzen brocht, de heldere borrel bie dagsloeten wel. Noa n haalf gloaske kreeg Ketriene t inains n stok roemer op borst, buusdouken bleven in t plestieken puutje en heur ogen begonnen veur t eerst sunt doagen weer te stroalen. Zol zai den net op tied verlöst wezen van dij vervelende snötverkolden.
‘As k die was, dee k mörgen n klaain flaconnetje mit dit toverdrankje in tazze,’ het Anjolt soavends loat nog grapt.
Joa, moak der mor grapkes over, Anjolt. Spottershoezen branden licht en de nacht is soms n onbetraauwboare pazzipant. En t komt zoals t komt, mor voak nait goud.
Gustermörgen bie t opstoan was t noamelk aal weer kommer en kwel bie de Broesdertjes. Ketrienes verkolden was in alle heveghaid weer teroggekommen. n Loopneuze en troanege ogen, n dikke keel, dij waineg meer as wat schorre geluden pruduceren kon en keudeldoemkes dij ‘hoamertje tik’ in bovenkoamer speulden waren heur dail.
‘En vandoage hebben we de soundcheck,’ kraste Ketriene as de overbekìnde schorre kraai.
‘Dat wordt hom zo nait, Ketriene,’ beweerde Anjolt eernsachteg en mit volle overtugen.
Of ze hom neuze veur de kop wegbieten wol:
‘Tuurlek wel, proefopnoames binnen ja pas vannommedag,’
As je al zo laank oetkeken hebben noar t grote concert, den loaten je joe toch nait deur zo’n schietverkoldentje in de luren leggen. Anjolt wos t, proaten zol nait helpen en hai het dij dag wieste weg kozen. Hai het zien haail bie kammeroad Jokkop zöcht. Dat was de reden, dat hai der niks van mitkregen het, dat Ketriene snommedoags tegen n uur of twije auto oet gerazie reden het om heur aigen weg te kaizen.
t Lopt tegen vief uur as Anjolt drok in de keuken aan t kokseln is. Ofsproak is, as Ketriene koorverplichtens het, kookt Anjolt. Makkelke Hollandse pot. Eerappels mit n blikje boontjes en n lekker kabbenoadje.
’n Traktoatsie,’ vindt hai zulf.
Ketriene het hom guster nog oetstokt, dat zai allendeg proefopnoames moaken mozzen en zai zeker nait loater as vief uur weer thoes wezen zol. Keukenklokke vertelt kok dat e mooi op schema ligt as der zunder aankondegen n vrumde auto oprit oprieden komt.
‘Hé,’ denkt Anjolt, ‘ik krieg veziede.’
De auto dij vlak veur gerazie stoan blift komt hom noamelk nait bekìnd veur. De sjefeur dij oetstapt wel. De sjefeuze. Heur noam is hom onbekìnd, mor hai zugt in ain oogopslag, t is ain van Ketrienes koorvrundinnen. t Moakt hom onzeker en ook n beetje ongerust, zeker as de vraauw om auto lopt en bierieders-autoportier open dut, zok veurover bokt en noa wat trekwaark en mit veul muite n vraauwspersoon oet auto sjort.
‘Ketriene!?”
Verboazen en ongeleuf vechten bie Anjolt om veurrang, as e zugt, dat Ketriene stoer lopt en ondersteunen van andere vraauw neudeg het.
‘Zol ze n ongelok had hebben?’
Zunder noadenken vlogt Anjolt noar veurdeur, ridt deure open en staait oog in oog mit baaide vraauwlu. Veurdat e ain woord zeggen kin, het biedehande vrundin t woord nomen:
‘Ketriene dus nait meer auto te rieden, doarom heb ik heur mor thoes brocht.’
Ain blik was voldounde om te begriepen, dat Ketrienes toustand dij dag wel hail aarg verslechterd was. Zai hong as n versloagen bokser in de taauwen.
‘Zol ik – mit de klemtoon op ik – joen vraauw mor op bère leggen, want zai kin echt nait meer op heur bainen stoan.’
Nee, dat haar Anjolt al wel zain en omdat e nog aal as n standbeeld op drumpel ston, stötde de vraauw hom aan kaant en sleepte Ketriene over dijzulfde drumpel.
Pas dou Ketriene op bère lag, kwamen bie Anjolt de vroagen bovendrieven. Gelokkeg was noa n zetje t sproakvermogen ook weer terogge.
t Verhoal van koorvrundin – ik hait Geeske – kwam der in t kört op dele, dat Ketriene gedurende de middag bie lutjen aan as n plumpudding in mekoar zakt was en dat t medisien tegen de griep, dat zai van dokter hoald haar, ook gain oplözzen brocht.
‘Griepmedisien?’
‘Joa, zai haar zo’n klaain broen plat fleske in tazze.’
‘Ong?’
‘En doar mos zai veur t beste rezeltoat elk uur n klaain slokje van nemen.’
‘Ong???’
Dat veur Anjolts geestesoog hail aander beelden verschenen as wat Geeske beschreef mag dudelk wezen. Hai kon zok wel veur de kop haauwen.
Mor dat vraauwlu Ketrienes verhoal veur zuite koek slikt hebben, kin der bie hom hailemoal nait in. Dat mouten ze toch roken hebben.
As Anjolt noa n zetje achter verpieterde eerappels en deurkookte boontjes zit en perbaaiert n stokje van zien donkerbroen kabbenoadje te snieden, denkt e:
‘Ketrientje, hest boudel vandoage weer veuls te broen bakken.’