29 januari , 2020 by admin
Aanlopertje
Eerguster wos Anjolt mie over hege hìn te vertellen dat hai n aanloper haar.
‘Da’s nait zo mooi,’ was mien eerste reactie.
k Haar t goud schoten, mor om doarbie nou zo’n onweersgebelskop over kop te trekken, leek mie aarg overdreven.
‘As t zulf nait oplözzen kist, gaaist toch even noar fietsenmoaker,’ roadde ik hom.
Even vuil zien mond open. Dou noa n poar tellen, woarbie de vroagtaikens hom veur op kop taikend stonden, zien kunstkoezen mit veul lewaai weer op nander klapten, keek buurman mie zo aldernoast vergrèld aan, dat ik hoast baange van hom wuir. k Dee veur de zekerhaid n grote stap terogge. De draigende toon was on-Anjolts:
‘Astoe mie veur t zootje holden wilst, kist n seraaize kriegen, doe gollege ……..’
Zo kinnen burenroezies dus ontstoan. Gewoon omdat je mekoar nait begriepen, allendeg omdat luusteroar n aander betaikenis aan t woord toukent, as dat spreker bedoulde. Om n groot misverstand in de kiem te smoren en om der ook nait aal teveul woorden aan te spandaaiern:
Anjolts aanloper was, zoals ik eerst dochde, gain fietswiel dat tegen n spatbord aanluip, mor n koatertje, n aanloopkoatertje.
‘En nou?’ vruig k belangstellend.
k Wos dat Anjolt gain daaiernpuut was. Hai haar der gain hekel aan, mor om zulf n hond, loat stoan n katte in hoes te nemen, leek mie nait aarg weschienlek.
Dat aanlopertje gustermörgen nog aal om t hoes tou keudelde, von k den ook slim biezunder. Op mien vroag of der in t asiel gain plek veur n aanloopkatje was, zee Anjolt berustend:
‘Ketriene mout der nait aan denken, n katte noar t asiel te brengen. Volgens heur worden alle daaier, dij ze nait snel genog slieten kinnen, om haals brocht.’
‘Hou t nou verder mos?’ wol k toch wel geern waiten.
Anjolt begon wat hikkerg te lagen en luit mie dou waiten:
‘Tammo is gustermiddag mit Ketriene noar binnen lopen.’
Ong? docht ik, t baistje het dus ook al n noam? Anjolt was traauwens nog nait oetverteld.
‘Ketriene is onder t eten koken, even tussendeur, mit n òfvalpuut noar container lopen en dou ze weer noar hoes luip, huppelde lutje Tammo gewoon achter heur aan.’
k Zag t haile tavvereeltje veur mie. t Rook vervast lekker in Ketrienes keuken en mit n lege moage was Tammo dus gain koare aan hakken bonden en is hai achter Ketrienes rokken aan mit noar binnen zogen. Tammo was bliekboar n allemansvrund en oet de woorden van Anjolt kon k opmoaken, dat e zok t eten goud smoaken loaten het. Soavends het Anjolt zulvens nog n olde deuze oet schure hoald en het veur Tammo n komfortoabel nuske in biekeuken moakt. Nee, der is niks veraanderleker as n mìns.
Of Anjolt zok votdoadelk schikt het in nije situoatsie, bin k nait gewoar worden. t Liekt mie hoast nait, mor wie huiven deure bie onze buren ook ja nait plat te lopen.
Gustermörgen is mien vraauw Ketriene nog wel tegenkommen. In supermaarkt. Och, dij Ketriene. Zai was kompleet in de wolken. Pruit honderdoet over lutje Tammo. Haar al n haile loaden vleesbakjes veur hom in kare doan. Zo’n laif beestje haar zai nog nooit zain. Op de vroag van mien vraauw hou Anjolt zok onder dizze plötse gezinsoetbraaiden huil, haar ze komplotterg zegd:
‘As we n dag verder binnen, den wil hai Tammo aal nait meer kwiet.’
Joa, zo stonden de zoaken der gustermörgen veur.
Ketriene is snommedoags mit n vrundin aan t oetverkoopwinkeln goan en het de zörge veur Tammo aan Anjolt overloaten. Nait dat der veul over te loaten vuil, want Tammo is den nog wel klaain, mor kin zok hail goud allendeg redden.
t Lopt tegen vaar uur as Anjolt, net terogge van zien wekelkse biljartmiddag deur hoes lopt te snuien. Hai het honger en wait dat Ketriene nait veur vief uur thoes wezen zel. Zai eten den wel opgewaarmde stamppot broene bonen, mor dat staait om vief uur nog nait op toavel. Mit dij kennis duurft hai t wel aan om zokzulf even te verwennen. Hai gript in broodkaaste twij plakken stoete oet broodtrommel en lopt vervolgens noar koelkaast.
‘Woar heb k aiglieks zin in,’ staait e veur open koelkaast zokzulf n beetje lekker te moaken. Zien oog vaalt op n bakje mit vlaissalade. As e t blaauwe dekseltje van plestiek bakje òfhoalt, komt hom n heerleke geur in neuze. Even loater staait Anjolt bie t aanrecht zien stoetje te smeren, as Tammo inains noast hom staait. Hai strikt Anjolt aal bie boksempiep langs en dut niks as jaauwstern.
‘Zelst ook wel honger hebben, doe male Tammo,’ zegt e bruusk, ‘mor doe moust mor even wachten. Doe denkst meschain, dast die hier op n filaine menaaier noar binnen dringen kist, hè. Okee, doe dien zin, mor den zelst ook leren mouten, dat de boas aaltied op eerste ploats komt.’
As Ketriene tegen kwart over vieve weer thoes is, het Anjolt net zien twijde pilsje op. Wat e normoal nooit doun zol, het e dizze middag wel doan. t Vaaruursstoetje het hom nait allendeg goud smoakt, mor ook dörsteg moakt. Van Ketrienes jubelverhoal en de ongevroagde modeshow in keuken het e nait aal te veul mitkregen. Joa, soms kin de draank net even verkeerd valen.
t Is al noa zes uur as Broesdertjes aan toavel zitten. De pane mit broene bonen staait in t midden op toavel en gewoontegetraauw lepeln ze baaiden, elk aan n kaante van toavel, oet de pane. Dat n hongerlappe as Anjolt mor n beetje om zit te ruiern in pankoukspane, komt Ketriene roar veur.
Zai zet zo heur vroagtaikens bie geringe eetlust van heur kirrel, mor omdat zai zulf stikt van honger, wil ze doar ook nait teveul aandacht aan schenken. As de pane haalf leeg is en Anjolt zien vörke al noast t bord legd het, komt Tammo mit veul kattenlewaai keuken binnen.
‘Zo bistoe der ook weer, olde vogeltjesvanger,’ naart Anjolt noar t jonge koatertje.
Ketriene schrikt van Anjolts vranterge woorden, kikt nog es even schaarp over toavel hìn en schoft den heur stoule achteroet en lopt zunder woord of wieze noar koelkaast. As deure opengaait en der n plestieken bakje mit n blaauwe deksel oethoald wordt, binnen in ain klap twije ekstroa alert. Tammo herkent in ain oademtocht n bekìnde geur en Anjolt wordt deur de aanblik van t bakje roeg oet zien apathische holden trokken.
Woarom e n tel loater mit haand veur de mond richten badkoamer vlucht, is Ketriene n roadsel. Net as dat zai nait snapt, dat Tammo’s bakje mit vlais al sikkom leeg is. Zai twievelt staark aan zokzulf:
‘Het zai Tammo al meer as ain keer eten geven vandoage?’
Dat Anjolt dat doan het, komt heur vrumd veur. Hai is boeten zien knienen ja nait zo’n daaiernpuut en onderwiel zai veur lutje Tammo de leste krummels oet t plestieken bakje kraabt, nemt ze zok veur, toch es mit Anjolt over Tammo’s toukomst in huize Broesder te proaten.