Schulden

Woar t zotterdag nog stìnnen en poesten van drokkende augustuswaarmte was, is t zundag n stok aangenoamer. Nait dat t weer bepoalend is veur Anjolts waarkzoamhaiden, mor toch en omdat moandag bie biljartverainen de ballen weer begunnen te rollen, het hai zok zundagmörgen achter toavel mit pepierderij zakken loaten.
‘Puutholder is de belangriekste toak binnen t bestuur van n verainen,’ hebben leden hom bie aanstellen mit veul scholderklopperij al dudelk moakt en omdat nait elkenain dat kin, binnen ze  bliede dat Anjolt dij verantwoordelke toak op zok nemen wil.
‘Stroopsmeerders,’ haar Anjolt op oavend van zien puutholderschop al tegen Ketriene zegd, ‘zai willen t zulf nait doun, schoeven male putjes mor wat groag bie n aander in de schounen en den doun ze ook nog net oft n ereboantje is.’
Dat hai doadwerkelk n man van de penning is, dat zel e dij mooiproaters moandag wel maarken loaten. Van t overzicht van ledenlieste en betoalde – of juust nait betoalde – contribuutsiecìnten het e zundoagmörgen sikkom troanen in ogen kregen. Der binnen gounent dij al n achterstand van moanden hebben. Da’s de reden dat Anjolt veur elke wanbetoaler apaart n braifke schreven het mit de berekende schoa. Niks gain gesoes of der-om-tou-draaierij, recht veur de kop:
‘Hierabaan doe, dat is t bedrag was t mie schuldeg bist.’
Hai het roem veur elf uur administroatsie op orde en het netjes t stoapeltje rekens onder zien kompjoeter legd. Hai is tevreden mit zokzulf en vindt dat hai zien zundagsborrel dubbel en dwaars verdaind het.
Ook Ketriene het zok dij mörgen duchteg weerd. Veur heur gol aiglieks persies t zulfde as veur heur kirrel. Ook zai het doalen van temperatuur aangrepen om es flink in hoes te goan haaistern. Zai het in de eerste septemberkoelte smörgens vroug roeten open gooid en het n frizze wind deur t hoes loaten waaien.
As de Broesdertjes snommedoags op verjoardagsveziede goan bie Ketrienes zuster, zain wie twij tevreden mìnsen gezelleg keuvelnd bie pad en weg lopen. Tevreden mit zokzulf en t goie waark van dij mörgen, op weg noar n vervast hail gezellege middag.
Pas de volgende dag tegen n uur of aine denkt Anjolt weer aan biljartverainen en aan t stoapeltje nota’s, dat e dij middag oetdailen mout. As e even loater noar zien koamer lopt, zegt hai op cryptische toon tegen Ketriene:
‘Ik trek mie even terogge op mien koamer, wicht, om mie alvast n beetje in te leven in mien nije functie as verainsdeurwoarder.’
Hai mout om zokzulf lagen en snapt verboasde oetdrokken op gezicht van Ketriene, mor om heur nou alles in de gaauweghaid oet te leggen, nee doar begunt hai nait aan.
Haar e t mor wel doan, den haar zai meschain begrepen, woarom hai tien tellen loater as n haalfmale van trappe noar beneden vlogen was.
Deurwoarder veur ain dag haar noamelk in ain oogopslag zain, dat zien schuldpepieren vot waren. Woar hai zo’n schier stoapeltje baauwd haar, was nou n lege plekke. t Schriefblad van bero glom wel as n keudel in duustern, mor van pepiertjes was gain sproake.
‘Hestoe pepieren van mien bero oproemd?’
‘Nee, houzo.’
Anjolt gript zok in zien wanhoop bie d’hoaren en zien ogen schaaiten wild in kazzen hìnneweer.
‘Dus doe hest gain pepiertjes verlegd, aargens in n kastje stopt of meschain wel in prullenmand kieperd?’
Ketriene moakt mit twij handen veuroet en veul scholdertrekken dudelk dat zai van niks wait en heur gain bloam treft. t Zel nait ains bie heur opkommen om wat van Anjolts spullen te verleggen en zai zegt:
‘Zelst zulf boudel wel wegmoakt hebben.’
Anjolt zit op de vrouge moandagmiddag mit tonen in aaske. Zien goud veurberaaide biljartmiddag liekt zo op n drama oet te lopen. Of nait, want as zien grammiede noa n zetje verdwenen is en hai weer wat rusteg noadocht het, komt hai tot konkluzie, dat betoalen aaltied nog wel kin en omdat kas nog nait leeg is, nemt hai t verstandege besloet:
‘Den volgende weke mor.’
As Anjolt t kaffee van Janske Holvast binnenstapt, zugt e dat hai nait van d’eersten is. Der zitten al verschaaiden manlu aan de bar achter n glas bier en links en rechts hebben zok wat groepjes vörmd, dij drok mit nander stoan te reveln. Weerzain op zo’n eerste biljartoavend liekt voak op n reünie. t Is net of sommegen mekoar al joaren nait zain hebben, zoveul hebben ze mekoar bliekboar te vertellen.
‘Moi, jongens,’ ropt Anjolt, omdat e t gevoul het, dat z’hom nait hebben zain binnenkommen, ‘hou is t mit joe?’
Omdat gainaine reageert, lopt hai noar Kloas en Berrus, slagt Kloas kammeroadschappelk op scholder en zegt lagend:
‘Ook weer terogge van vekansie?’
Kloas’ reactie is ongewoon kört:
‘Joa netuurlek bin ik weer terogge, aans ston k hier toch nait.’
Nee, dat is ook zo, mor net as Kloas zok weer van Anjolt òfdraaien en noar Berrus toudraaien wil, bedenkt e zok schienboar, gript in zien broekbuutse, holdt der n pepiertje oet, kikt der evenpies bedenkelk op en gript den veur n twijde moal in buutse. Mit n handjevol euromunten op handpaalm telt hai Anjolt €4 ain veur ain in de haand oet en zegt den òfgemeten:
‘Kiek, dij binnen veur die.’
Anjolt is kompleet lamsloagen, wait nait wat e zeggen mout en as langsoamaan woorden zok tot zinnen in zien bovenkoamer formeerd hebben en hai zo ver is om Kloas antwoord te geven op dit vrumd toneelstokje, pakt old Haarms hom bie schobbejakken en zegt vranterg:
‘Hest ons n schiere verrazzen op eerste oavend bezörgd.’
Zunder verdere woorden der aan voel te moaken, krigt e veur twijde moal geld in handen drokt. Hai het nait ains t besef t bedrag noa te tellen. t Ainegste wat hom aal deur kop spoukt is:
‘Wat is hier wel loos, bin k hier in n gekkenhoes beland.’
As Steven n poar tellen loater op hom òfkomt, wait Anjolt al hoast zeker, wat e te heuren krigt. Hai wait twij dingen zeker. Steven haar guster bie d’berekens de maiste schulden van aal leden, mor hai is ook zo grienderg as de pest en nou komt hai vervast mit n verhoal, dat hai gain of in elk geval nait genog cìnten bie zok het.
Stevens verhoal is as n raaize over Onstwedde noar Stad en weer terogge, mor bie Anjolt goan de woorden t aine oortje in en t aander weer oet, zunder dat woorden betaikenis kriegen. Steven plaast wel n ìnde vot, mor Anjolt het t veuls te stoer om zien gedachten op n riegie te kriegen.
‘Ik bin toch nait maal in de kop?’
‘En as ik volgende weke den d’helfte …….’, heurt Anjolt aargens ver weg aine kwedeln.
‘Hou kommen dizze manlu aan ‘mien’ braifkes, ik heb toch gain braifkes rondbrocht,’ moalt der deur zien hazzens.
‘Zollen we t zo òfspreken,’ fleemt Steven.
Anjolt begunt in zokzulf te lagen.
‘Of zol Ketriene dizze pepiertjes vanmörgen stiekom rondbrocht hebben.’
Anjolt wordt oet dizze onweschienleke fantasiewereld hoald deur n haarde klap op rogge. Hai schrikt zok n ongelok en zugt tot zien verboazen n lagende Jokkop veur zok stoan.
‘Hou is t mit die,’ zegt Jokkop op zien aigen, enthousiaste menaaier.
‘Goud,’ logt Anjolt, want t gaait ook ja nait goud mit hom, t gaait zulvens miseroabel slecht mit hom.
‘Woar was t gustermiddag wel,’ gaait Jokkop onverdrutsoam deur.
‘Houzo?’
‘Nou, k was gustermiddag bie dien hoes. k Dochde bie miezulf, ik goa gezelleg bie Anjolt noar formule 1 kieken.’
‘Ong?’ zegt Anjolt òfwezeg en denkt:
‘Autoracen?‘
Hai kikt Jokkop mit gloazege ogen aan en legt den oet:
‘Nee, wie waren bie Ketrienes zuster op verjoardag.’
‘Oh, mor dat kin ook gezelleg wezen,’ grapt Jokkop en slagt nog aaltied verbaauwereerde Anjolt aarm om scholder en trekt hom mit zok mit.
‘Den hest nou zeker wel zin in n pilsje, of nait.’
Anjolt let zok as n mak schoap mitvoeren noar de bar. De vroag, de nog aaltied onbeantwoorde vroag hou manlu hier in t kaffee aan zien braifkes kommen binnen, wordt aan de bar snel oplöst. Jokkop is nait zo’n man mit veul verdaipens en omwegen, dij is recht deur zee.
‘Dou k guster bie die achter t hoes ston, was t aal oet en dood. Dij vogels binnen vlogen, docht ik nog en net dou k weer op hoes aangoan wol, vloog mie der n pepiertje veur neuze langs. Ik griep en kiek en wat zag ik?’
Anjolt haar zo te zain gain idee. Of toch wel , mor wol de gedachte nog nait recht indoalen. Doarom gaait Jokkop deur mit vertellen:
‘Achterstand contribuutsie ston der boven aan t braifke.’
Anjolt liekt nait volkomen verrast.
‘En zo waaiden der nogal wat van dij aanmoanbraifkes deur toene,’ zegt Jokkop eernsachteg.
‘Mien eerste gedachte was: “Da’s niks veur Anjolt om zo roeg mit zokse belangrieke braifkes om te goan”, mor ain blik noar open roete op dien koamer zee genog.’
‘Ketriene,’ brocht Anjolt mit muite oet.
‘Och, dat vechten ie baaident onderling mor oet,’ zegt Jokkop op besliste toon.
‘Ik heb ze veur zover meugelk verzoameld en k haar gustermiddag, noa t autoracen, toch tied over en heb dou braifkes bie d’mìnsen in buzze doan.’
Omdat kommentoar oetblift, zegt e:
‘Da’s toch wel t minste was t as goie kammeroaden veur mekoar dust.’
Anjolt knikt as n joaknikker zunder geluud.
‘En t veurdail is, mìnsen hebben vanoavend gain ekskuus meer om te zeggen, dat ze der nait op rekend haren.’
Joa, zo haar Anjolt t zulf nog aal nait bedocht, mor Jokkop haar dat toch wel goud oetfigelaaierd.
Allewel, mìnsen om cìnten vroagen blift aaltied en aiweg om problemen vroagen.