11 juni , 2018 by admin

Bezörgdainst

t Is moandag en veur Ketriene is t dij dag n wekelks terogkerend fenomeen om t hoes aan kaante te moaken.
‘Zolstoe vandoage wel bodschoppen doun willen veur mie?’
Zai het mit wekelkse bodschoppen wat dingen vergeten en het vandoage echt gain tied om doar achteraan te goan en omdat zangkoor snommedoags ook nog op t pergram staait, zit zai oardeg krap in tied. Vandoar t verzuik aan Anjolt.
Nou kist Anjolt veur n bult zoaken makkelk veur dien karrechie spannen, mor as der ain ding is woar hai n gloeiende hekel aan het, den is t wel op bodschop stuurd worden. Da’s toch gain kirrelswaark. Goie road is duur, mor ast op d’höchte bist mit nijste ontwikkelns, den schudst d’oplözzen zo oet maauwe.
‘Schrief mie mor n lieske, den tiep ik even n stroombraifke veur Appie en kloar is Kees.’
Mor zo makkelk komst doar nait òf, Anjolt. Ketriene kikt heur kirrel schaif aan zegt nait-begriepend:
‘Doe leefst nog in d’veurege aiw man, dou krudenier nog wekelks langskwam mit n deuze bodschoppen.’
Anjolt begunt wat schamper te lagen en zegt mit n wies gezicht op schoolmeesterstoon:
‘Waistoe aal nait, dat zokswat tegenswoordeg ook gewoon weer kin?’
Ketriene schudt wat ongeleuveg mit heufd en zegt:
‘En wat mout dat den kosten?’
’n Cìntekroam,’ antwoordt Anjolt hoopvol. Hai denkt dat e op de goie weg is om nait op pad stuurd te worden en, vougt e der aan tou:
‘Priezen binnen dezulfde as in de winkel. Doar kinnen wie gain schoa van hebben.’
Hai denkt dat e overwinnen al in buutse het, as Ketriene de leste piele oet koker hoalt en zegt:
’t Is mor noodboodschopke en k heb vermicelli en keze veur t eten van vanoavend echt neudeg.’
Zai is wel degelk goud informeerd en wait, dat bezörgdainst nait veur n bedrag onder € 70 langskomt.
Noa de mörgenkovvie zain we Anjolt overall aan spieker hangen en even loater mit n vranterge kop fietse oet t schuurtje schoeven. Mit n lieske in buutse is hai op weg is noar grootgrutterwoarenhoes. Schroale troost. Hai is nait d’ainegste. Hai zugt, der binnen in winkel meer haalve zolen zoals hai, mit n braifke in aanslag en d’ogen boven op de kop, dij n karre deur naauwe gangen schoeven en zok t schompes zuiken noar t spesioale maark krulvermicelli en oet de honderd soorten keze net nait d’soort vinden dij korrespondeert mit de vroag op t lutje kattebelletje.
Bie d’kassa hebben zok al laange riegen vörmd. Hai kikt, overweegt en komt tot de konkluzie dat t nait oetmoakt welke riege je kaizen. Wachten mout en omdat d’mörgen veur zien gevoul toch al noar de filistijnen is, besloet Anjolt achter n jonge vraauw aan te sloeten. Woar Anjolt op haite kolen zit, staait de vraauw in swaarte flodderjurk veur hom geduldeg te wachten tot ze aan beurt is om heur bodschoppen op loopbaand te leggen.
‘Wat duurt t weer laank, nait,’ zegt Anjolt tegen achterkaant van floddermadam. Van aal dij swiegende mìnsen in wachtriege krigt hai t op de zenen. t Is mor goud, dat Ketriene der nait bie is. Dij haar hom om zien vrijposteghaid al laank n stöt in d’rogge geven en hom toubeten, dat e nait mit elkenain aanpappen mos. Dizze vraauw is aans. Zai het bliekboar deur, dat Anjolt tegen heur prat en draait zok om. Zugst datter n spoor van herkennen over t gezicht van de vraauw glidt, as zai Anjolt aankikt.
‘Goh, moi,’ ropt zai, noar Anjolts idee aiglieks veuls te haard, ‘wonen ie nait bie ons op t dörp?’
As Anjolt verboasd mit scholders trekt, draait vraauw zok om en begunt oetgebraaid te vertellen, dat zai n poar moand leden van Stad verhoesd is noar t dörp. Of Anjolt t nou wil of nait, hai wordt in körte tied dailgenoot van grote stokken oet d’levensgeschiedenis van de hom tot dan onbekìnde vraauw. Schaaiden, fysiotherapeute, op zuik noar n nij leven!
Dat intussentied bodschoppenbaand deurlopen is, is vraauw – ‘Zeg mor Jeanet’ – volledeg ontgoan. Zai is aan de beurt. t Gesprek stopt abrupt en Anjolt zugt, dat t haard waarken is om alle bodschoppen op baand te kriegen. Helpen kin e nait, doar is ja gain roemte veur in naauwe betoalgange.
As ze zok inains haalf over d’intussentied lege kare hìnbogt om tazzen te pakken, schrikt Anjolt zok wezenloos. Jeanet zugt dat en zegt op verlaaidelke toon:
‘Kin der net nait bie. Zollen ie mie de bodschappentazzen wel even aangeven willen?’
‘Netuurlek.’
En terwiel Jeanet bodschoppen veur daarde moal in handen krigt en bezeg is tazzen te vullen, valen der plöts twij in plestiek verpakte komkommers op grond.
‘Nou mout ik al weer van joen dainsten gebroek moaken,’ zegt Jeanet, ondeugend kiekend, onder t inpakken deur.
‘As t mor gain misbroek wordt,’ grapt Anjolt.
‘Dat kin aaltied regeld worden,’ ropt ze veur twijde moal, noar Anjolts zin weer veuls te haard. Omstanders begunnen in heur voesies te lagen. d’Veurstèllen dij tussen hom en Jeanet opvoerd wordt, begunt veur Anjolt nou wel wat ongemakkelk aan te voulen. Hai wil der oet. Noar boeten.
As e even loater mit ketonnen deuze bie zien fietse staait en net begunnen wil om fietstazzen te vullen, lopt Jeanet hom weer over tonen. Zai het net kare in stallen zet en blift even bie Anjolt stoan.
‘Da’s toch veuls te swoar, buurman.’
En zai gript Anjolt deuze oet handen en lopt der mit vot.
‘k Zet hom wel in kovverbakke en breng hom wel bie joe aan hoes. As n klaaine dainst veur bewezen dainsten.’
‘Bewezen dainsten?’ vragt Anjolt zok in alle eernseghaid òf.
‘As ie nou snel noar hoes fietsen, den moaken we der n wedstried van wel t eerste bie joen hoes is.’
En vot is Jeanet. Mit de deuze mit bodschoppen. Zien of aiglieks Ketrienes bodschoppen.
Ondanks t haarde fietsen bliekt noa n ketaaiertje dat e dizze wedstried glansriek verloren het. Op n poar honderd meter van hoes het Anjolt Jeanets auto al woarnomen. Net as dat e al laank zain het, dat zien Ketrientje, sperend mit aarms in drok gesprek is mit Jeanet. Woar zollen vraauwlu t over hebben? Over hom?
As Anjolt mit fietse drifte in komt rieden, is Ketriene in gain velden of wegen meer te bekennen. En Jeanet? Dij zit net in d’auto, dut t roetje noar beneden en haalf oet d’roete hangend ropt ze:
‘Bezörgdainst het zien waark der op zitten, mor k denk dat ie dammeet thoes nog oardeg wat noawaark hebben.’
En as Jeanet mit auto wegscheurt, Anjolt t noakieken het, zit e stief te dubben en te prakkezaaiern, hou t meugelk was, dat hai nou weer in zo’n onverkwikkelke situoatsie terechte kommen kon. Ain ding liekt hom hoast zeker. De noadernde wedstried, ook al is t n thoeswedstried, zel hom oardeg wat kopzörge bezörgen.