27 september , 2017 by admin

Koekjes

Van de weke, zo het professor Luttje mie gustern tiedens n kört redaktioneel overleg – even tussen neuze en lippen deur – in t oortje fluusterd, het hai d’schoet veur had.
‘Ong,’ heb k verboasd reageerd, ‘wat het n toalperfessor nou in n keuken te zuiken?’
‘Sst, nait zo haard man,’ beduudde hai mie, mor even loater luit e mie waiten:
‘Goh, man, k was zo flaauw van aal dij toalpreblemen en omreden da’k nog wel wat snipperuren haar, docht ik, k goa mie n zetje nutteg moaken in d’keuken.’
‘En wat hebben ie doar den wel ommans had,’ vruig k nijsgiereg.
‘Dat zol ik die es even hoarfien oet de douken doun, mien jong,’ zee e, dou vergoadern achter rogge was en wie op mien koamer even wat noakwedelden, ‘goa der mor even rusteg bie zitten, den zol k die t verhoal van keuken én schoule vertellen.’
Nou, dat onze toalperfessor zo’n kwedelmoase, zo’n dikke kletskop was, haar k nooit achter hom zöcht, mor om n laank verhoal kört te moaken en ook om nait in herhoalen te valen, loat ik nou perfessor Luttje aan t woord.

Cees Maggelt

Dag lu,

Wat n toustand was dat bie mie in de keuken. Aiglieks mout ik zeggen, perfessor Luttje, wat hestoe der n zootje van moakt, mor om joe nait al in t begun in d’ware te brengen, zel k t verhoal begunnen, woar t begon.
Twij dingen speulden op n gegeven mement.  In d’eerste ploats haar mien zuster aankondegd, dat zai mit man en kinderschoar – vief grommen het z’op de wereld zet – es n keer gezelleg bie mie op veziede kommen wollen en ik haar n pot mit kletskouken.
‘Heerlek bie n hoop geleuter,’ ston der op t etiket. Je mouten waiten, dat de kletskoukjes nog gain kletskoukjes waren, t mos aal nog even bakt worden. En omreden hail Holland, woar Grunnen toch ook bie heurt, aan t bakken is en ik doar sundoags groag even noar kieken mag, docht ik:
‘Ik bak veur mien neeffies en nichies n trommel heerleke kletskopkes.’
t Recept op boetenkaante glas leek eenvoudeg en daigbollechies zollen noa n ketaaier as ronde, broene en platte sukerbommetjes van d’bakploat kommen mouten, haar d’fabrikant mie beloofd. Hou t goan is en wat der fout goan is, wat ik dus verkeerd doan heb, t is mie n roadsel, mor dou noa n ketaaier daigbolletjes zo rezen waren, dat t oet noaden en kieren van d’oven noar boeten begon te lopen, dou heb k wel even mit handen in t hoar zeten.
Dou d’keuken noa n uurtje of twije poetsen en bounen weer schoon was, bin k bie miezulf te roade goan. En omdat n perfessor nooit veur ain gat te vangen is en omdat ik mie veurnomen haar om d’veziede kletskopppen te prezenteren, heb ik mien kammeroad Kees Mejoor beld.
Kees Mejoor is leroar aan d’Noorderpoort en bakker. Hai was vrouger bakker en omdat hai mit krìntstoet en haardebroodjes de kost nait meer verdainen kon, het hai zok omscholen loaten tot leroar. Omdat je t van joen vrunden hebben mouten, heb k Kees om road vroagd.
‘Kom mor n keer langs op school, den zellen we die leren houstoe kletskoppen bakken moust.’
t Veurstel kwam mie dus nait ongelegen, t noadail was dat ik noa mien snipperuren van d’veurege weke nou weer n haalve dag opnemen mos.
‘Kist der toch ook n waarkbezuik van moaken,’ zee mien aaltied aanwezege, alles-beter-waitende-betere-ik.
Doarom bin ik guster in mien gele Dafke stapt en richten schoolgebaauw reden.
‘Om tien uur heb k n klazze ìndejoars-studenten,’ haar Kees Mejoor mie nog touvertraauwd, ‘en dizze jongelu binnen al zo kloar en wies, dij kinnen en willen die vervast wel n bakcursus kletskoppen geven.’
Zo kwam t dat ik, noa n körte introductie over wel ik was en wat ik doar dee, binnen n weke veur de twijde moal n schoet veur t lief knupt kreeg.
Tiedens d’veurberaaidens kreeg ik n moatje en wuir k koppeld aan Justin en omdat mien ‘moi’ wuir beantwoord mit n körte, onzeker kopnikken, bin k eerst even mit dij grote jongkirrel aan t proatjen goan. Of e t wel n leuke oplaaiden von en woar e vot kwam en meer van dat onzinneg kennismoakenproatjederij. t Was netuurlek ook best wel roar, dast inains soamenwaarken moust mit n vrumde kirrel, dij ook nog perfessor is.
’t Is mie thoes hailemoal mishottjet,’ zee k verontschuldegend.
Justin schudde veur n twijde moal zien heufd. Hai snapde dat nait.
’t Is ja zo’n makkelk recept,’ was t eerste, wat e vertelde, mor t ies was broken en wie konden aan t waark.
‘Wordst loater ook bakker,’ vruig k belangstellend, dou k mit handen in daig zat te kneden.
‘Wai’k nait.’
‘Hest den nait bewust veur dizze school kozen?’ zee k verboasd.
‘Nee.’
t Kwam der op n kregelge, bepoald saggerijnege menaaier oet. k Schrok van zien stiekelge opmaarken en omreden dat hai mie nou netuurlek best nijsgiereg moakt haar, vruig ik:
’t Was nait dien keuze?’
‘Nee, pabbe von t de beste oplaaiden veur mie.’
‘Ong?  En woarom den?’ k Was lamsloagen.
‘Pabbe zee: Wor doe mor bakker, mien jong, den kist alles wast verknooist zulf opvreten.’
Hai keek mie doarbie zo eernsachteg aan, da’k hoast meedlieden mit hom kreeg. Onneudeg, bleek al vlog, dou kammeroad Kees even kwam informeren, hou t mit de leerling – mit mie dus – ging.
‘Och, wel goud,’ zee k n klaain beetje bedrukt, dou Kees n braide grijnslaag op zien gezichte toverde:
‘Justin het die zeker t verhoaltje van zien pabbe over d’gedwongen keuze verteld.’
Nou, mooi heur. Den staaist doar wel mooi veur schut, as inains d’haile klazze begunt te lagen. Om dien goudgeleuveghaid. En Justin, dij ston der bie of e nait tot tiene tellen kon, dij kletsmejoor.
‘Zollen we nou mor verder goan,’ zee mien pazzipant, ‘aans binnen dammeet d’aandern kloar en mouten wie nog begunnen.’
‘Kinnen de ballechies nou zo in d’oven schoven worden?’
Justin keek mie aan, of e t in Keulen of nog verder weg heurde dundern.
‘Hou bedoulen ie dat?’ zee e vrundelk verboasd.
‘As t daig kloar is, kin t toch in d’oven?’ zee k verwonderd.
‘Kletsproat,’ was t snelle antwoord en hai luip bie mie vot. Even was ik baange, da’k alles verknoeid haar, mor dat was nait zo, want Justin kwam terogge mit n holten pollepel en gaf mie doar n redelk haarde tik mit op de kop en zee vinneg:
‘Kletskop.’
Op t zulfde mement begonnen z’aalmoal mit pollepels op toavel te haauwen, dat ik even t idee haar, dat d’anarchie bie Kees in d’klazze was oetbroken. Foute konkluzie, perfessor Luttje en dou’k goud keek zag ik dat elkenain mit d’pollepels op d’lutje daigbolletjes aan t haauwen was.
‘Snappen ie nou, woarom kletskoppen kletskoppen haiten. Je mouten ze noamelk plat sloagen, want as je dat vergeten, den worden t reuzenkoppen en barsten ze of oet mekoar of ze lopen die van de bakploate òf.’
Dizze wieze les heb ik in dank aanvoard en nou ook mit joe daild. Ter lering ende vermaak. Mochten je ooit nog es n keer net as ik zulf koekjes – dus kletskoppen – bakken willen.
En waiten je wat t mooiste was. k Bin mit n tazze vol kletskoppen weer op hoes aan goan en dat vonden d’kinder van mien zuster gain probleem.