15 mei , 2017 by admin

Ruske

Dat ze bie t Grunneger Bero veur Toalonderzuiken wies binnen mit de professor is gain nijloatje.
Dat z’hom de roemte geven om in alle rust en vrijhaid zien onderzuiken te doun, mag joe intussentied ook wel dudelk worden wezen. Dat z’hom bie t Bero nait op de nekke zitten en zien agenda bepoalen, is onderdail van n overainkomst tussen directie en de professor. Ain van d’punten in datzulfde ketrakt is, dat d’professor op moandag vrij is. Hai is ook nog nooit op n moandag op kantoor west.
Tot vandoage dus, dou e tegen n uur of tiene noar binnen stommeld is, mit n voele jaze en n dik verband om t veurheufd, mor wel zunder zien onòfschaidelke aktentazze.
Dat mout hoast wel n biezunder verhoal oplevern. Hou t zo kommen is? De professor het zok vandoage bie hoge oetzundern achter zien tiepmesien dele plovven loaten om t volgende, onweschienleke verhoal veur joe op te taiken.

Dag lu,
Dat was mie guster toch n knal. Ik schrok mie hoast wezenloos. k Duurf der nou wel veur oetkommen, da’k even docht dat de wereld verging. Hou ain klap de wereld veraandern kin, heb k guster dus zulf ervoaren.
Ree k mie doar rusteg op t Egyptenìnde op weg noar d’N33, dou mien lutje Dafke toch n opsodemieter kreeg, da’k even nait wos, woar k in terechte kommen was. k Haar de swoare regenwolken wel zain, mor dat zok doaroet zo’n bliksomflits ontwikkeln kon, haar k nooit denken kind. Dat dij donderse bliksem doarbie ook nog mien lutje gele autootje oetkozen haar om zien elektrische loaden kwiet te roaken, is zeker d’reden west, dat bie mie t licht oetging.
Dou’k weer bie mien pozitieven kwam, bleken n aantal dingen radikoal veraanderd. Zo ston mien auto mit d’neuze vast in t moeraslaand aargens tussen Muntendam en Maiden, haar de zunne zok al achter d’hoezen in t westen dele zakken loaten en …..ston der n old wiefke nijsgiereg deur mien veurroete noar binnen te koekeloeren.
Woar’k t maiste van schrok?
Van dat olde mìns natuurlek.
‘Wat doun ie hier?’ zee k den ook verbolderd.
‘Wat doun ie hier?’ echoode zai terogge.
Joa, wat mos ik doarop zeggen. k Haar mien Dafke hier toch echt nait zulf in dizze modderpoule parkeerd en terwiel ik over mien aigen ellìnde noadocht, heurde ik weer de stem van d’olde vraauw.
‘Ie trillen ja as n ruske,’ zee ze, ‘binnen ie kold of baange.’
Omdat dij vroage veur mie moeilek te beantwoorden was, of omdat t heur meschain te laank duurde, zai greep mie onverwacht bie de schobbejakken en trok mie roeg oet d’auto.
‘Ik woon doar.’ Zai wees n hoeske aan, woarvan de omtrekken dudelk tegen de oplichtende hemel  te zain waren. Mit n zere kop en bibberende knijen van kolde binnen we mit zien baaident over t smale poadje deur t moeras noar heur hoeske lopen.
‘Ik hait Anna,’ zee ze dou k bie heur in d’achterkoamer op ain van d’keukenstoulen dele plovd was.
‘Ie waren de weg kwiet,’ zee ze.
‘En n stok van de tied.’ Ain blik op d’olderwetse koekoeksklokke vertelde mie dat t al tegen negen uur luip en n snelle rekensom leerde mie, dat meer as drij uur oet mien leven volledeg verswonden waren.
‘Zel k n lichtje aandoun?’
t Leek mie gain overbodege luxe in dat duustere, olderwetse keukentje, woarst hoast gain haand veur ogen zain konst. In ploats van t licht aan te doun, luip ze noar n maidenkaaste, dee n greep in t binnenste en kwam n poar tellen loater mit n bakje aanzetten.
‘k Was toch net aan n nije ruskepit tou,’ zee ze in n veur mie onbegriepelke toal. Zai zette t bakje op toavel, huil der n taauwchie oet en legde datzulfde koordje in n bakje dat boven d’keukentoavel hong, toverde oet n deuske n klaain vuurtje en floep, doar ging t licht aan. t Leek mie mor n olderwetse bedounen in t hoeske van Anna, mor veurdat ik d’gelegenhaid kreeg om doar n vroage over te stellen, haar zai mie veur de twijde keer dij dag bie d’schobbejakken.
‘Ie hebben n leleke wonde op joen veurheufd.’
Dat was dus de reden woarom ik n barstende kopzere haar.
‘Ie binnen in dat node weer vervast mit d’kop tegen veurroete aanvlogen,’ leek mie wel n redelke gevolgtrekken.
Dij oavend het Anna mie n geschiedenisleske geven over ruskensnieders en stoulenmatters.
‘Mien pabbe het viefteg joar leden d’stoule, woar ie op zitten, nog zulf mat,’ begon zai heur femilieverhoal. t Is n laange en hail interessante verhandeln worden, dij tot in de klaaine uurtjes van de nacht duurd het. Dat zai bevubbeld nog aaltied de pit van de rus gebroekt as lamp, het minder te moaken mit t vastholden aan olderwetse gewoonten as wel mit d’neudzoak, omdat gemainte Muntendam gain stroomlaaiden noar heur hoeske aanleggen wil.
‘En omdat der genog rusken hier in t moeras gruien, loat ik t der mor bie.’
En zo kin t beuren, dat mien onverwacht wedervoaren toch nog goud òflopen is. k Heb n onderzuik noar olderwetse ruskensnieders doan zunder da’k zokswat van plan was.
Hou t mit mien Dafke òflopen is? k Heb nog gain tied had om mie doarin te verdaipen. Eerst bin k mit bus noar Stad reden, want dit verhoal mos eerst kloar. d’Aander zörgen kommen mörgen wel.