7 december , 2016 by admin

n Knibbeltje

Vandoage gaait professor Luttje op stap noar t klaaine. Je mouten nait vergeten, dat t dezember moand is en t grote geven staait dikgedrokt bovenaan op n bult agenda’s. Da’je soms ook wel tevreden kinnen wezen mit wat minder, is de professor vrouger mit d’paplepel in t haalsgat schoven en elk joar zo om-en-noabie diz’tied kommen aal dij herinnerns weer teveurschien. Mor wel kin joe dat beter oetleggen dan de professor zulf.

Dag lu,

t Was mie vanmörgen wel wat, mout ik zeggen. In t haalve duustern van de mörgen – ik haar d’ogen mitschik nog op haalf zeuven – muik ik mie doar mit d’kattebakke op weg noar t schuurtje toch bienoa n slister achter t hoes. t Ging mor net goud en ik kon mie mit veul muite en aarmspeerns net baindeg holden.
‘Aigen schuld,’ docht ik nog bie miezulf, ‘haarst guster deur n knibbeltje zolt te streuen dizze bienoa-bainbrekerij makkelk veurkommen kind.’
n Knibbeltje?
Ik mos inwendeg ook nog wel lagen om mien aigen gedachten. n Knibbeltje? Wel broekt tegenswoordeg nog zokse woorden. As wie vrouger op verjoardagsveziede gingen, den was t de gewoonte om de nait joarege ook nog n klaain knibbeltje tou te stoppen. n Lutje kedootje, n stokje van waineg weerde, mor konst zo aine der toch nait bie stoan loaten.
Op weg noar t Bero heb ik doar nog es even goud over noadocht en in n klaain ploatske, Woudbloem, tussen Slochter en Haarkstee, heb ik mien Daffie tegen de riepe aan parkeerd.
‘Wie moaken der vandoage gain berodag van, professor,’ heb ik tegen miezulf zegd, ‘wie goan vandoage op onderzuik. Op onderzuik noar n knibbeltje.’ Ik heb mien opnoame-appratuur over d’scholder sloagen en bin n klaain stroatje inlopen.
‘Moi,’ was t eerste wat ik heurde, n veulbelovend begun en t kwam van n vraauw mit n bodschoppenmatte aan d’aarm. t Leek mie wel n vrundelke vraauw.
‘Joe binnen der vroug bie,’ zee ik welgemaind.
‘Ik was der vrouger ook al vroug bie,’ zee de vraauw kuurdeg. t Was nait allendeg n vrundelke vraauw, zoals ik al schoten haar, mor ook nog aine mit n zeker gevoul veur humor.
‘Ie binnen vervast op weg noar d’winkel.’
‘Joa, ik bin deur mien man op pad stuurd om n puutje streuzolt te kopen,’ zee ze nou toch wat eernsachteger.
‘Ong?’
‘Joa, man, hai is vanmörgen in t twijdonkern achter t hoes op zien achterheufd valen.’ t Kwam mie nait onbekìnd veur en ik kon oet aigen ervoaren wiedervoaren en zee:
‘Joa, n klaain knibbeltje zolt haar dij problemen veurkommen kind.’
De vraauw begon weer te lagen en keek mie even ondeugend aan:
‘Wat zeggen ie dat ja mooi, n knibbeltje? Da’s laank leden da’k zokswat heurd heb.’
‘Bingo,’ docht ik, ‘mit dizze vraauw kin ik nog wel n zetje deurgoan.’
En zo kregen wie mit ons baaident n hail gezelleg en drok gesprek over knibbeltjes. Over klaaine kedootjes en over verjoardoagen, dou mie inains in d’zin schoot, dat bie ons thoes n maidenkaaste ston mit allerhande lutje knibbeltjes veur dij gelegenhaid en ik vruig in mien onwaitendhaid:
‘Hebben ie ook n knibbeltjeskaaste?’
k Wait nait, wat in ain keer d’gedragsomslag bie d’oardege vraauw veroorzoakte, mor behaalve dat heur gezichte op slag betrok en zok daipe rimpels op heur veurheufd vörmden, wuir ze mie toch n pozzie kwoad. Ze kreeg heur tazze in d’haand en flikte mie doar zo gemain mit boven op d’kop, dat ik hoast van de sokken bloazen wuir. Dat was de twijde keer op ain dag, da’k t mor net baindeg holden kon. Verbolderd dat mie zokswat overkwam en op zuik noar de goie vroag, zee de vraauw as deur n slange beten:
‘Liekst mien moeke wel – ie maarken al: de beleefdhaidsvörm haar in ain klap ploats moakt veur de meer onpersoonleke twijde persoon -, dij zee dat ook aaltied tegen mie: “Paas goud op dien knibbelkaaste,” as ik mit d’wichter op stap ging.’
Dat t gesprek noa dizze onverwachte aanval votdoadelk òflopen was, zel joe nait vrumd veurkommen. Dou de vraauw zok mit n gezichte vol grammiede omdraaid haar, bleef ik ontdoan midden op stroate stoan. Wat haar ik nou verkeerd doan, haar ik wat verkeerds zegd? Ik heb mien bölkiezertje mor weer opborgen en in d’waitenschop dat van verder onderzuik vandoage toch waineg meer kommen zol, bin ik noar d’auto terogge lopen.
In d’weldoadege rust van t bero, mit n gruiende boele boven op d’kop, bin ik op zuik goan noar olde Grunneger gezegdes en spreekwoorden. Dat lutje knibbeltjes en knibbelkaasten ontoarden mozzen in zoveul geweld, mos toch n oarzoak hebben.
Dat n knibbelkaaste n synoniem is veur t vraauwlek geslachtsdail, kon ik toch nait waiten, ik bin ja mor n man allendeg.
Ain ding is wel dudelk, ik heb behaalve n bult op de kop ook weer n bult leerd.