21 april , 2016 by admin
Schiet
Professor Luttje het sunt kört nij waark.
Oh?
Is e ontsloagen bie t Bero veur Toalonderzuik, was ook mien eerste reaksie op dit bericht. Mor nee, ik kin joe geruststellen, de perfesser zit nog aaltied op t zulfde kantoor in Stad, achter zien aigen tiepmesien en is nog doaglieks bezeg onze Grunneger toal in aal zien facetten aan joe as lezer te presentaaiern.
Professor Luttje is noamelk deur zien boas van t Grunneger Bero veur Toalonderzuiken sunt kört op kinderpad stuurd. Hai het d’bodschop mitkregen om te onderzuiken hou kinder in Grunnen de verschillende toalen in heur lutje hazzentjes verwaarken. En wees mor eerliek, d’kinder van tegenswoordeg hebben t ook nait makkelk. Goa mor noa, noast heur moudertoal t Grunnegs, binnen alle kinder verplicht zok ook nog es te bekwoamen in t Nederlands as twijde toal. t Engels wordt sunt kört al vanòf d’onderbaauw aanboden en hou laank zolt duren dat Frans en Duuts invoerd wordt. En den hebben we nog de digitoal. d’Kinder mouten der mitschik ja wel stoapelgek van worden, ast alles zo op n riegie zetst.
Hou t hom op dit mement vergaait? Dat kin e t allerbeste zulf vertellen.
Dag lu,
t Zol veur joe wel gain nijloatje wezen, da’k mie al n zetje mit aander waark bezeghol. Bezegholden mout, omdat de boas t zo verordonnaaierd het. Ik heb den ook joa zegd, mor nait van haarte, duurf’k joe wel te vertellen.
‘Luttje, moust op kinderpad!’ zee directeur.
Luttje op t pad van de lutjen?
‘Ze binnen zo onberekenboar, boas,’ zee ik nog. t Het nait holpen.
Noa n tiedje prakkezaaiern kwam ik tot de konkluzie, da’k, as ik goud waark levern wol, noar n stee mos, woar veul kinder touhuilen. Mit d’ogen dicht heb ik op de koarte van Grunnen n punt zet en waiten ie woar ik oetkwam? In Ainrom.
Ik docht nog bie miezulf, as’k den oetzuiken mout woar lutje Oabramkes heur Grunneger mosterd vothoalen, den bin’k doar al vast op t goie stee.
t Was n ervoaren op zok om noa zoveul joar zulf es weer op n school rond te lopen.
t Het aans wel wat vouten in d’eerde had, om in Ainrom te kommen.Veurda’k ook mor ain meter in mien Daffie reden haar, was dit kewaai bie veurboat al bienoa òfbloazen.
‘Hou kom ik doar verzaild?’ vruig ik vrundelk aan directeur op de moandagmörgen dat t kinderonderzuik van start goan zol. Weschienlek haar e slecht sloapen of was e mit t verkeerde bain oet bère stapt of haar e roezie had mit zien vraauw, n normoal antwoord kon der nait òf.
‘Moust lu onderwegens mor vroagen,’ snaauwde boas mie tou en of dat nog nait genog negativiteit bie mie opruip, luit e der franterg op volgen:
‘Hest toch n mond kregen om te vroagen.’
‘Mor eh …’
‘Da’s toch schietgemakkelk.’ Hai muik doarbie zo’n wegwaarpgeboar, van:
‘Wat aal n gezemel.’
Zo’n holden moakt mie dus hail onzeker. Ik bin – duurf ik wel tougeven- n dikke schiet-in-de-boksem ast op vrumde wegen aankomt. Ik bin werkelk schietensbenaauwd om verkeerd te rieden. Zunder deegleke aanwiezens bin’k dou op roakeldais via de N361 noar t noorden reden. Dat wast ainegste wat ik aan kennis mitkregen haar.
t Eerste dörpke, woar’k deurhìn tufkede, was n klaain dörpke. n Schietdörpke, nog nait ains n gehucht. Aiglieks mout ik zeggen, n klaain verhoginkje in t landschop, mor wel mit twij hoezen.
‘As hier nou mor aine touholdt, dij mie vertellen kin da’k op de goie weg bin,’ docht ik bie miezulf, mor t eerste hoes bleek onbewoond en in t twijde hoes woonden twij olde mìnskes, dij n toaltje pruiten woar ik – as bekìnd toalonderzuiker – gain taauw aan vastknuppen kon.
‘Wat is de noam van dit dörpke?’ heb ik wel vaar moal vroagd. n Degelk antwoord heb ik nait kregen. d’Olskes hebben mie vast veur gek verkloard, te oordailen noar t geboar dat ze konstant muiken mit d’wiesvinger noar t veurheufd. Ik bin gaauw weer in mien Dafke stapt en bin verder reden.
‘Hazzens’ nog mor net oet, haar ik al snel deur, dat as ik de gruine bordjes van nummer 361 volgde, ik n oardeg ìndje op weg ruik.
Bie Mensingeweer ging t hailemoal fout en heb ik bliekboar n verkeerde òfslag nomen, zunder dat ik doar aarg in haar. Mien Daffie ree zo rusteg en kaalm over nummertje 361, tot inains n blaauw bord van Wehe-den-Hoorn deur mien veurroete zichtboar wui.
‘Schiet,’ docht ik.
In t dörpskaffeetje heb ik de vervelende kaante van t misrieden verainegd mit de veurdailen dij zo’n oponthold mit zok mitbrengt. Zin in n kop kovvie heb ik aaltied wel en t klaaine schieterijtje brocht toch ook wel oetkomst veur mien hoge nood. t Was mor n schietbeetje en ook al was ik nait in de schieterij, t zol die mor dwaars zitten.
‘Hou kom ik in Ainrom?’ vruig ik noa mien twijde kop kovvie aan krougholder.
‘Aal liekoet,’wees e mie deur zien eteloazieroete hìn, ‘en bie mìnske weer linkòf sloagen.’
‘Bie welk mìnske?’
‘Bie mìnske weer noar links tou.’ Hai keek mie aan of ik nait goud gozzel was. Nou, ik docht van hom persies t zulfde.
‘Der stoan toch gain mìnsen aan d’kaante van de weg dij boetenlanders de weg wiezen,’ zee ik ongeleuveg. Wie kregen der hoast nog tikkerij bie, doar in t kaffee.
‘Schiet die ook mor oet,’ naarde de krougholder en luip achter zien tapkaaste. Noadat ik mit hom òfrekend haar, bin’k weer in mien vertraauwd autootje stapt en bin bie Mensingeweer linksòf goan. Ik heb nog even op t kruuspunt stil stoan om te kieken of de kaffee-oetboater geliek haar, mor lu dij mit n aaierbord aan d’kaante van de weg stonden, heb ik nait zain.
Wel bie d’school in Ainrom. Doar wuien net de leste kinder deur verkeersbrigadiermouders de weg overzet.
Dij moandag heb ik mie goud vernuverd tussen en mit de kinder.
En waiten je wat t maist biezundere was? As ik ze n vroage over de Grunneger toal veurlegde, den begonnen ze van al van teveuren te lagen.
‘Da’s ja schietgemakkelk,’ zee d’ain noa d’aander, van klaain tot groot.
‘Wie Ainremers waiten wel woar Oabram de Grunneger mosterd vot hoalt. Joe huiven ons niks wies te moaken, meneer de perfester.’
En om in zo’n klaain dörpke, zo ver van de bewoonde wereld den toch zo’n mooi Grunneger toallandschop aan te trevven, dat dut n perfesser nou echt goud.