3 april , 2016 by admin

Woar bist west

‘Wat dut dij katte van die ja aal biezunder.’
Hillie Zemel kikt mit optrokken neuze en n schaif vertrokken mond bedenkelk noar Krummel, dij zok op d’vensterbaanke aan t hemmeln is.  Lena, dij bie t aanrecht staait en bezeg is mit t inschenken van n kop kovvie en t snieden van n plakje oldwieve, heurt heur vrundin wel, mor zugt nait wat veur n vies gezichte Hillie trekt.
‘Wat bedoulst, wicht,’ zegt Lena, zok nait bewust van Hillies òfkerege gezichtsoetdrokken.
‘Dat vieze baist slikt zok ja hailemoal òf.’
‘Dat doun katten, Hillie, dat hait oeterleke verzörgen,’ laagt Lena, terwiel ze kovvie en kouk op toavel zet. d’Aandacht van Hillie verploatst zok hail makkelk van t ain noar t aander. Krummel liekt inains nait meer zo interessant. t Ekstroa dik stok kouke wel, dat Lena veur heur op toavel zet het. Hillie maarkt ook nait, dat Krummel mit spesioale veurpootbewegens d’puntjes van zien oortjes aan t biewaarken is. Zien trots, zien schiere puntege oortjes mit witte toefkes – dij hom in d’buurte de bienoam ‘mister Spock’ opleverd hebben – binnen nou ain keer zien handeslmaark en doar mout e wel de neudege aandacht aan besteden. t Zel nait meer zo laank duren, dat Blackie en Joris bie hom op stoepe stoan om soamen noar t feest te goan. Noar t kattenbal, t joarliekse feest veur alle jongkatten in de buurte.
t Lopt tegen de middag, as Hillie Zemel de veurdeure oetgaait en Krummel deur d’achterdeure verdwient. t Oetswaaien bie d’veurdeure wordt begelaid mit veul babbels en overdreven gedou, d’òftocht van Krummel blift veur mìnsenogen verborgen. En da’s mor goud ook, want as moeke op dat mement waiten haar, woar heur jongste katte noar op weg was, den haar ze nait zo rusteg bie d’veurdeure òfschaaid van heur vrundin nomen.
Rusteg blift t dij dag ook bie de femilie De Wit. In elk geval gain toustanden mit Krummelse katsones en ook gain geroeziekrib tussen d’katten onder mekoar. Nee, dat kin ook nait, want Krummel vermoakt zich op n aander menaaier op n aander stee. d’Kermis, woar hai touholdt, het zoveul aantrekkelke oetdoagens, dat t prakkezaaiern over doagliekse Dewitse zoaken aan d’kaante schoven is.
t Moeskedoolhof het e al veur n twijde moal deurlopen en baaide keren het e binnen de vief menuten t moeske te pakken kregen. De wotterbrogge, doar het hai zok nog nait aan woagd. Joris wel. Wat hebben ze laagd, dou e haalverwege deur de bale van d’hangbrogge òfsodemieterd wui. Joa, n katte mit n nat pak, da’s n oetzundern, mor wel hail vermoakelk.
De rust van dij dag wordt onrust as de klokke zes uur aanwist en Krummel nog in gain velden of wegen te bekennen is. De onrust wordt zörge as noa t nijs van acht uur Krummel nog nait op stee is. In de tussenliggende uren hebben Karel en Lena al verschaaiden keer in toene stoan te roupen en het Karel op d’fietse d’buurte in alle houken en hörns al deurzöcht. Vera’s voader is inhuurd om as n verklaide örgelman mit n manske mit knabbeltjes op zuik te goan noar de verdwenen Krummel.
Wat zai nait waiten en ook nait waiten kinnen, is dat Krummel hom nog viert. Soamen mit aal dij aander katten. Noa d’kermis staait noamelk nog n vlaisbroaderij op program, mit de moeskes oet t doolhof en de vogeltjes  oet de schaaittìnte as hoofdmenu.
Ast duustern t haile dörp overvalen het en d’moane en stroatlanteerns  soamen mit t wainege licht oet d’hoezen toch nog wat licht in de duusternis verspraiden, zitten Lena en Karel mit tonen in d’aaske. Krummel is nog nooit zo laank vot west. Zai hebben d’hoop opgeven heur Krummel ooit nog weer leventeg veur zok te zain. In d’vaste veronderstellen, dat d’onveurzichtege Krummel vast deur n auto schept is, hebben ze zok der al bie dele legd, dat Krummel  verleden tied is.
Vlak veur t sloapen goan, lopt Karel nog even mit Trixie toene in, kikt nog es in de kas, omdast ja nooit waiten kist. t Rezeltoat is negatief. Trixie dij deur n bale veur Karels vouten te gooien nog wel perbaaiert d’aandacht van zien boas te trekken, wordt ter ook moudeloos van, as inains wat over heur koppen zoeft, dat Karel van schrik in mekoar doekt en Trixie begunt te blavven.
‘Stil,’ sist Karel tegen d’hond, baange dat d’mìnsen in de buurte wakker worden, ‘dat was vervast n vleermoes.’ Allewel.
’Ist veur vleermoezen nog nait te vroug in tied?’ vragt e zok òf.  Terwiel ze noar hoes lopen en Karel t veurval ook alweer vergeten liekt, staait Trix onder d’appelboom aal mit steert te swaaien. Hai let n zacht gejank heuren en springt toesjoer mit d’veurpoten tegen de stam aan.
‘Dij vleermoes komt echt nait noar die tou, mien jong,’ strikt Karel Trixie even laifdevol over d’kop.
‘Kom wie goan in hoes, t is wel genog west veur vandoage.’ De toon is geloaten en verdraiteg tougelieks en as e Trix bie d’haalsbaand wil pakken om hom mit te nemen, zugt e dat Krummel oet de boom noar beneden klaauwstert en vereg op de grond springt. Hai lopt mraauwend en kopjes gevend om Trixie en Karel hìn. Van bliedschop wait Karel nait wat e doun mout en in zien alteroatsie begunt e haard te roupen, zo haard, dat d’haile buurte hom ook wel heurd hebben mout:
‘Lena, Krummel is der weer!!’
Van sloapen is dij oavend nait veul meer kommen. d’Konsternoatsie over Krummels terogkeer is hoast nog groter dan over zien verdwienen.
Noa n dikke bakke mit t lekkerste vreten is Krummel op zien kuzzen in sloap valen. En Karel en Lena hebben nog laank noaproat en noaborreld. Allendeg al t feit, dat Krummel doar zo rusteg ligt te sloapen mit t kopke op zien veurpoten, is de muite van t opblieven wel weerd. Of en tou ist net of e dreumt. Den moakt e n zacht vibrerend geluud en t liekt Karel en Lena net of den weer noar links en den weer noar rechts beweegt, net of e in n vlaigtuug zit.
Dou de klaaine uurtjes al nuver aan t wegtikken waren en t toch bèregoanstied wer, het Karel d’jongste katte nog even over t kopke streken.  t Vrumde veurval mit de vleermoes blift hom bezeg holden en hai het  in zokzulf zegd:
‘Woar bist doe vandoage wel west, mien jong.’