15 maart , 2016 by admin

Te koop

Anjolt wil der gain woord meer over heuren.
‘Schoamst die toch d’ogen oet de kop, ast mit zokswat aan komst zetten. ’ Hai is vergrèld op zien Ketriene.
‘Woarom moust doe nou overal n sloatje oet sloagen. Dij olde baanke van ons is gain stuver meer weerd,’ revelt Anjolt aan ain stok deur. Mor omdat aan d’gezichtsoetdrokken van Ketriene wel te zain is, dat ze toch heur aigen kop gaait volgen, stievelt Anjolt mit grote pazzen noar boeten. De koamer is vandoage net even te klaain veur heur baaident en hai zöcht de roemte op van de toene. Doar kin e weer roem oamen en huift e zok nait aal te aargern aan aal dij fiebelekwinten van zien vraauw.
‘Dij baanke is nog wel viefteg euro weerd,’ gaalmt aal deur zien hazzens hìn.
‘Viefteg euro toubetoalen, mainst zeker,’ het e heur al verschaaiden moal perbaaierd duudlek te moaken.
’Bie d’kringloop willen z’ hom zulms vervast nait meer hebben.’ n Opmaarken, dij volgens Anjolt wel holt snee, mor nait bie Ketriene.
‘n Baanke mit zokse slietplekken en verkleurens, dij kist toch nait meer aan n aander verkopen. Wie doun hom toch ook vot, omdast mit goud fesoun gain mìns meer op zo’n olde baanke zitten loaten kist,’ het ook gain indrok op heur moakt. Hai het proat as Brugman en doezend en ain argumenten aandroagen, dast mit n versleten drijzitsbaanke nait meer pangeln kist, mor mit hulp van d’buurman is t meubelstok mit foto en aal toch op Marktploats zet. Soavends het ze Anjolt mit veul  trots heur aigen, heur eerste avvertensie op Marktploats zain loaten. Anjolt het t nait zegd, hai zol wel oppazen, mor hai mos wel tougeven, dat d’buurman der n mooi stokje van braaid haar. Mit n schiere foto, woarst nait aan òfzain konst, dat hier n baanke van vieftien joar old òfbeeld ston. Zien kommentoar:
‘Ik wil hier niks mit te moaken hebben en as hier aine aan deure komt, moust t aal zulf mor regeln,’ kwam Ketriene nait onbekìnd veur, mor doar wui zai dus nait hait of kold van. Zai was der kloar mit en ook kloar veur t vervolg.
De volgende dag  begon t leven in t hoes van de Broesdertjes al vroug. Tegen n uur of aachte wui der bèld.
‘Wel kin dat nou wezen,’ was d’franterge reaksie van Anjolt. Hai zat net rusteg mit n stoetje en n kopke thee veur zok t begun van de dag te verwaarken. Hai was nait zo bliede mit dizze abnormoal vrouge onderbreken van zien mörgenritme. Opstoan en goud wakker worden is veur Anjolt n perses, woar je best wat tied aan besteden maggen.
Zo nait bie Ketriene. Dij vloog noar d’telefoon en noa n kört gesprek, kwam zai hailemoal bliede de keuken binnen.
‘Wie hebben, denk ik, de baanke al verkocht,’ luit ze Anjolt op heur aigen enthousiaste menaaier waiten, ‘de man, dij’k net aan d’telefoon haar komt om negen uur de baanke al ophoalen.’
‘Ong?’ wast ainegste wat Anjolt doarop te zeggen haar. t Kwam hom roar veur, dat t aal zo rap goan kon.
Mor der waren meer koapers op de kust. De telefoon ston vanòf dat mement nait stil. Ketriene haar t drok as telefoniste. De twijde aspirant-koper wui om tien uur verwacht, mor bie de daarde begon zai al te twieveln, hou dat verder mos. Zai haar ja mor ain bank in de verkoop. As d’eerste nou mit de bank vot ging, den zollen aal dij aander lu ja vergees aan deure kommen.
d’Eerste òfsproak was gain sukses. d’Jonge man en vraauw haren nog nait ains de baanke oetperbaaierd, dou z’al weer richten deure luipen. t Was toch nait wat ze zöchden, zeden ze.
‘En hai zag der op t ploatje toch echt wel mooi oet,’ zee de vraauw zachies tegen heur kirrel, dou ze net weer boetendeure waren, mor nait zo zacht, dat Ketriene t heurde. Bie de twijde wast n herhoalen van d’eerste, de daarde kwam nait opdoagen en de vaarde haar nait meer as tien euro, zoals e zee, veur zo’n versleten baanke over. De viefde wol hom nog nait vergees hebben en de zesde, tegen t sloeten van de maarkt, dij n òfsproak haar om vief uur, was n kribberd, dij Ketriene dudelk te verstoan gaf, dat ze zoks old spul mit goud fesoun – woar haar ze dat al eerder heurd – , nait in d’verkoop goien kon.
En zo luip de zo mooi begonnen dag op t ìnde en zaten Anjolt en Ketriene dij oavend net as ze dat al vieftien joar doan haren, op heur mooi gebloumde, mor redelk sleetse en verkleurde baanke.
De baanke wui nait verkocht. In elk geval nait op de menaaier, dij Ketriene zok veur ogen holden haar. Mor hai ging wel vot. Noar Anjolt zien grote kammeroad Jokkop.
Dij was soavends nog even op veziede west om te kieken hou d’verkoop òflopen was en dou Jokkop t sneue verhoal van Ketriene aanheurd haar, zee hai in n mallotege buie, mor ook om Ketriene weer n beetje op te pittjen:
‘Ik koop hom veur n kilo drop.’
‘Verkocht,’ wast directe antwoord van Ketriene west. Het ‘joa, mor ….’ van Jokkop, doar het ze zok niks van aantrokken.
En zo haar Anjolt, hailemoal tegen zien zin en ook tegen zien vrougere oetsproaken in, toch nog n pongel waark om de baanke n stroate wieder op stee te kriegen.