10 februari , 2016 by admin
De dochter
t Is schier weer en omdat Ketriene mit heur nije elektrieke fietse nou oardeg wat beter oet de vouten kin, besloeten de Broesdertjes n mooie laange fietstocht te goan moaken. Mit n pongeltje stoet en n thermoskanne mit kovvie in d’fietstazze binnen ze smörgens tegen n uur of elven van hoes goan.
As de torenklokke in Pekel twije slagt, hebben ze der drijkwart van de rit op zitten. Mit nog n klaain uurtje te goan, rieden ze deur t prachtege Pekel, as Ketriene mit n onverwachtse bewegen van heur linkerhaand Anjolt hoast van d’fietse of slagt.
‘Moust es kieken,’ moakt ze Anjolt haardhandeg opmaarksoam op n touloop van mìnsen bie daipswale.
‘Zol der aine in t wotter liggen?’ zegt ze verschrikt, meer tegen zokzulf as tegen Anjolt en zunder der bie noa te denken, zet zai heur fietse op ‘boost’. Zoals zo voak wint heur nijsgiereghaid t van heur gezonde verstand. Anjolt moakt zok vandoage nait drok om heur hieperkonteghaid. Hai het in ain oogopslag al wel zain, wat doar loos is.
‘Ketriene,’ haar e zeggen wild, ‘ze verkopen doar gewoon ijs.’ En dizze ijssalon is bekìnd in de verre omtrek en doar komt nou ain keer n stöt volk op òf.
‘Da’s laank leden, nait?’ zegt Ketriene poeslaif, as Anjolt noast heur komt te stoan. t Het hom minder muite kost om zien vraauw terogge te vinden as wel om n parkeerploatse te vinden veur zien fietse. Ketriene von t nait neudeg op Anjolt te wachten. Zai het zok al n plekke touaigend in n laange riege, dij tot boetendeure deurlopt.
‘Dat ter aine in t daip legen het?’ antwoordt Anjolt onneuzel.
Ketriene kikt hom eerst wat onbegriepend aan en geft hom mit heur elleboge n stöt in d’zied, dat e even noar oadem happen mout en zegt lagend:
‘Nee, maal jong, dat we hier bie Gerringoa n ijsje had hebben.’ En in ain toer deur:
‘Wat veur aine wilst dóe.’
Nou, Anjolt lust wel n woavel en omdat hai nait van laange riegen en al hailemoal nait van wachten holdt, lopt e weer noar boeten.
Doar is traauwens ook meer te zain dan in de drokke ijssalon. Op n hoanetree bie hom verwiederd zugt e dat twij manlu mit mekaar aan t pangeln binnen. d’Aine, in n veul te roem maauwhemd mit oetstekende tattoes en n slobberboksem om de kont, perbaaiert in onvervaalst Pekelhollands n wat oldere man in n leren motorpak zien boot in te proaten. t Is n grote motorboot, zugt Anjolt. t Is meer n motorjacht, verbetert hai zokzulf. En achter n ronde petriespoort staait duudlek: Te koop.
‘As j’hom van binnen zien het, binnen je verkocht,’ zegt de overenthousiaste verkoper. Der lopen ook wat aander mìnsen op de boot, mor dat binnen veur t zelfde geld femilieleden van de verkoper. De motorrieder kikt bedenkelk en beslot den inains toch de stap over de smale loopplaanke te woagen. Anjolt zugt vanof d’wale noa n zetje de motorman deur d’lutje petriespoortjes hìn in t binnenste van de boot strunen. De belangstellen van d’adspirantkoper liekt op t eerste gezicht dus best wel serieus.
‘Magst wel even naar dien pappe toe gaan, mien wicht,’ zegt de verkoper tegen n wichtje van n joar of vieftien, zestien. Anjolt maarkt heur nou pas op. Ze staait wat besloeteloos tussen aal dij ijsko-etende mìnsen. Den zugt Anjolt dat zai twij helms bie zok dragt. Zai is nait zo as heur pabbe in leer kled. Zai dragt n körte broek ( hot-pants? denkt Anjolt ) en n spiekerjassie. Antwoord geft ze nait. t Ainegste wat ze dut is oetkieken, woar heur pappe blift. Dij het t noa n menuut of vieve wel zain en as e weer op daipswale staait, perbaaiert de verkoper nog wel zoaken te doun, mor oet de holden van de motorrieder is duudlek woar te nemen, dat e gain belangstellen het. De dochter is zichtboar bliede, dat ze nait meer allendeg tussen aal dat vrumde volk staait. Ze stroalt hailemoal en op t zulfde mement, dat Ketriene mit twij woavels noast Anjolt komt te stoan, smokt de dochter heur pabbe zo inneg en lopen doarnoa, zai stief aan zien aarm, vot, dat Anjolt even nait meer wait, wat e der van denken mout. En as Ketriene noa n zetje Anjolt vragt:
‘Hou smoakt e,’ zegt e in veur Ketriene volkomen onbegriepelke toal:
‘Zai smokte hom.’ En in gedachten heurt e t verske Een meisje van zestien van Boudewijn de Groot:
‘Ze was geen kind en ook geen vrouw
En wist niet wat er komen zou …….