21 januari , 2016 by admin

Egypte

‘Ik mout toch es mit joe proaten, buurman.’
‘Oh,’ zegt buurman Karel mit n verboasd gezichte, ‘wat heb ik nou weer doan.’
Vera lopt noar de buurman tou, blift vlak veur hom stoan en zegt mit d’handen in d’zied op strenge toon: ’Ik vin, dat t nou wel es tied wordt, dat je mie oetleggen, wat zok bie joe in toene aal òfspeult.’
‘Oh?’ zegt Karel veur n twijde moal, mor mit n van onneuzelhaid vertrokken gezichte, ‘en woarom vinst doe dat?
Vera slagt zok mit baaide knoeskes boven op t heufd en zegt mit n grammietege stem:
‘Ik wor hailemoal gek van joe en joen proatende daaier. Ik wait nait meer wat normoal en wat .. eh ..onnormoal is,’ zegt t lutje wicht. Ze liekt opgelucht, dat t hoge woord der eindelk oet is.
‘Kom mor even bie mie aan toavel zitten,’ zegt d’burman geruststellend, ‘ik haar al n klaain beetje verwacht, dast doe mit dizze vroage kommen zolst.’ Hai kikt Vera even òfwachtend aan en as ze op stoule zit, schoft e heur n groot dik bouk onder d’neuze, mit de woorden: ‘Hier staait t aal in.’
‘Oh?’ is dit moal Vera aan de beurt. Belangstellend begunt ze deur t grote bouk hìn te bloadern. Wat ze nait maarkt het, is dat buurvraauw Lena en Krummel zok ook bie t gezelschop vougd hebben.
‘Wat is dit veur n puntbaarge, buurman?’ vragt Vera.
‘Dat hait n pyramide, wicht.’ Vera kikt hom es aan en zegt:
‘Nooit van heurd.’ As ze n zetje deur t grote bouk hìn bloaderd het, begunt ze inains haardop te lagen en ze wist doarbie op n grote foto.
‘Lopen d’manlu doar in jurken?’
‘Joa, dat klopt. Wie binnen noamelk in Egypte beland. n Laand hier ver vot, woar t aaltied mooi weer is.’ Vera schudt es wat mit t heufd.
‘Den mouten ze toch in körte klaaier lopen,’ vindt zai.
‘Joa, dat zolst denken, mor omdat t zo warm is zuiken ze beschaarmen tegen de zunne en doarom droagen ze doar juust , dus ook d’kirrels van dij laange jurken.’ Vera vindt t mor niks.
‘En wanneer komt nou t verhoal?’ zegt ze wat ongeduldeg.
‘Okee,’zegt Karel, ‘mor wie mouten eerst n ìndje terogge in de tied, den begripst t aal veul beter.’
En den begunt Karel te vertellen van de tied laankleden, dat ter in Egypte n farao woonde in n prachteg paleis mit een nog mooiere toene. In dij toene vlogen de mooiste vogels mit de maist kleurrieke veren, dijst die mor bedenken konst. Zoals bevubbeld de paradiesvogel.
Op n dag zaten de keuningin en heur dochter in dij schitterende toene op n bankje noar t gezang van de paradiesvogel te luustern, dou der inains n wilde katte de toene in sloop. Hai haar net as t keuneklek gezelschop de paradiesvogel op de kieker, nait om zien mooi gezang, mor om hail wat aans. Dou e vlakbie d’onderste takke van d’boom was en n sprong woagde noar t malse hapje, vluig de vogel vot. Dat kiekspel herhoalde zok verschaaiden moal, mor iedermoal mit t zulfde rezeltoat. De prinses von t zo’n vermoakelk schaauwspel, dat ze tegen heur mouder zee:
‘Zollen we papa vroagen of ik ook zo’n poeske kriegen kin.’
Dat haar natururlek wel wat voutenin d’eerde, want aal de katten in Egypte waren wilde katten. Dus mozzen keunekleke laaiwentemmers veur de keunekleke troon verschienen en op stravve van n levenslange opsloeten in n pyramide, beloven, om binnen de tied van twij moand veur t prinsesje n katje te temmen.
Zokswat het wat laaiwentemmerslevens köst, mor op t ìnde van de twij moand haar Hassan, de geduldege, twij jonge katjes omtoverd tot hoeskatje. En vanòf dij tied, mouten poeskes vrundelk en oardeg tegen mìnsen wezen. t Ainegste, wat Hassan ze dou nait leerd het en wat ze tot op de dag van vandoage nooit òfleerd hebben, is dat ze nog aaltied op vogels joagen.
Vera is onder d’indrok van t verhoal van buurman Karel.
‘Dat joe dat aal waiten?’ zegt ze bewonderend in d’richten van heur buurman. Dij laagt allendeg mor en wist op t bouk en zegt den:
‘Boukenwieshaid, mien wicht.’
‘En nou wait ik alles???’ vragt Vera wat ongeleuflek.
‘Nait recht,’ trekt Karel schuldeg mit d’scholders, ’t belangriekste heb ik die nog nait verteld, mor dat dou’k n volgende keer. Doar is vandoage gain roemte meer veur.’