19 januari , 2016 by admin
De dansoavend
Anjolt het zok zotterdag in Winschoot es goud oetstevaaierd. Nait dat zokswat aan hom besteed is, nee, t is Anjolt gaauw noar t zin. Hai zegt aaltied:
‘Woarom zolst die in de nije klaaier steken, ast olde nog nait versleten is.’
Mor omdat t gezeur van zien Ketrientje hom langsoamaan de keel begon oet te hangen, het e den toch mor tougeven. Ketriene kreeg heur zin en Anjolt? Dij luip aan t ìnde van de middag as n trotse hoane deur Winschoot. t Winkeln, woar hom aans de griezel van over de graauwel lopt, is hom aiglieks nait ains zo slecht bevalen. t Was, von e zulf, ook zien aigen verdainste . Hai haar van teveuren gewoon goie òfsproaken mit Ketriene moakt en zegt:
‘Ik goa zotterdag mit die mit om n nij pak te kopen, mor astoe denkst dat ik van d’aine noar d’aander winkel sjaauwen goa, den begun ik doar nait ains aan.’ t Was Ketriene aal duudlek en d’òfsproak was den ook dat ze zollen begunnen bie Kleedstroa en allendeg as Anjolt doar nait sloagen kon, wol hai nog wel overwegen om nog verder te kieken. t Was nait neudeg west. Kleedstroa haar n grote keuze aan pakken. En omdat jannewoarie oprumensmoand is, vuil de pries ook nog mit. Zulms zo, dat Anjolt zok overhoalen luit om der n biepazend overhemd en mooie strikke bie te nemen. Hai het t nait haarop verkondegd, mor zien begroten wui zulms op dizze menaaier nait overschreden. Kiek en doar haar hai dus d’maiste oardeghaid aan.
‘Nou duurf ik mie vanoavend tenminnent mit die vertonen op onze dansoavend,’ zee Ketriene lagend. Ook zai was tevreden over dizze winkelmiddag, ook al wast om aandere redens as heur kirrel.
In t kaffee van Janske Holvast ist dij oavend drok. Hail aarg drok. d’Joarliekse dansoavend is n tradietsie, woar aaltied veul mìnsen op òfkommen. Nait allendeg oet t dörp, mor ook wel van verder vot. Doarom binnen de Broesdertjes dij oavend al op tied van hoes goan.
‘Ik wil in elk geval n stee hebben, nait te dicht bie t orkest,’ haar Ketriene van teveuren al duudlek moakt, ‘aans kist d’haile oavend gain woord mit mekoar wizzeln.’ Joa en dat zol echt n stravve wezen veur zo’n proatjeboksenm as Ketriene.
Bie d’jaze òflangen mozzen z’al in de riege stoan en terwiel Anjolt mit twij jazen over d’aarm geduldeg zien beurt ofwachde ( Ketriene was de zoal inlopen om alvast n stee te verovern ), kreeg e inains n haarde klap op d’scholder, dat e zo schrok, dat e hoast om zok touhaauwen haar, mor n tel loater keek e in t lagende gezichte van zien kammeroad Kloas.
‘Moin, Anjolt, drok nait. Ik heb al n zetje achter die stoan.’
‘Oh?’ was t verboasde antwoord van Anjolt en veurdat e wat vroagen kon, zee Kloas:
‘Ik haar aal nait deur, da’k achter díe ston, man.’ En in ain toer deur:
‘Wast hest doe ja n schier pak aan. n Nije?’
‘Wast dochst doe nou, da’k in n twijdehands pak lopen ging?’
‘Nee, ik haar al laank schoten, dat t gain twijdehandsie was. Doarveur heb ik laank genog achter die stoan.’ Anjolt keek Kloas es even schuuns aan. Wat n roare opmaarken, wat bedould’e doar nou aiglieks mit … ‘laank genog achter die stoan’, mor Anjolt kreeg nait de kans om Kloas om oetleg te vroagen. Hai was aan d’beurt om zien jazen in te levern.
t Was al nuver drok, dou Anjolt de grote danszoal binnenstapde. Mit de gadderobe-koartjes in d’bovenbuutske van zien nije jaske, wol e noar t toaveltje lopen, woar Ketriene hom oetbundeg swaaiend noar tou laaiden wol. Zover kwam t nait. Haalverwege de zoal, luip e tegen Steven aan.
‘Hé, moi, Anjolt, doe hier ook?’
‘Wie kommen hier toch elk joar, doe haalfmale,’ haar Anjolt veur op de tonge liggen, mor veurdat Anjolt ain woord oetbrengen kon, haar Steven hom bie de scholders grepen en draaide Anjolt as n triezeltoppe in t rond.
‘Wat dust nou, man?’
‘Ik wil dien nije pak even bewondern, kirrel.’
‘Hou waist …?’
‘Ik heb die nog nooit in zo’n krietstrepiespak zain, Anjolt, dus, huifst mie nait wies te moaken, dat dit gain nij pak is.’ En noa n tel vougd’e der aan tou: ‘Kleedstroa, zeker?’
‘Hou waist …,’ wol Anjolt veur n twijde moal begunnen, mor hai docht, ‘stik ook mor mit mekoar,’
en luip vergrèld noar zien Ketrientje.
Hai haar t gat nog mor net aan d’stoule en nog noaprakkezaaiernd over de roare verhoalen van eerst Kloas en dou van Steven Gruin over zien nije pak, wui e deur d’ober in zien gedachtengang steurd.
‘Wat wollen ie ….,’ zee de beleefde ober en onderbrak zokzulf haalverwege de zin, verboasd lagend:
‘Hé, Anjolt, doe bist t ja. Kirrel man, ik haar t aal nait zain, da’k die veur mie haar.’ En hai dee n stapke terogge en bekeek Anjolt bewonderend van n klaain òfstandje en zee vervolgens:
‘Dat liekt mie nou echt n pak van Kleedstroa!’
Anjolt was verbolderd en lamsloagen. Wat haren d’mìnsen toch aal over zien nije pak en woarom mos de verkoper aingoal zo duudlek der bie nuimd worden. Ze leken wel nait goud gozzel. Hai haar toch gain groot rekloamebord achter op d’rogge, woarop ston, dat zien nije …. en dou schoot hom wat in d’zin …
‘Ketriene!’ komdaaierd’e Anjolt, terwiel e zien rogge noar Ketriene draaide, ‘kiek mie es op d’rogge.’
‘Woarom mout ik die…?’ Mor Ketriene kwam nait verder as dij vaar woorden, want dou overvuil heur n lagbuie, woar ze hoast nait van biekommen kon. En omdat t wachten Anjolt veuls te laank duurde, het e zulf zien jaze mor oetdoan. n Groot rekloamebord haar e nait op d’rogge, mor bie d’kroage zat wel hail duudlek zichtboar t prieskoartje, mít de noam van d’winkelier.
‘Anjolt Hozezokke,’ verweet e zokzulms. Hai kon zok wel veur de kop haauwen.
Hou t verder goan is dij oavend mit Anjolt? In ain woord belabberd. Iedermoal, op de dansvlouer of bie de weecees of aan de bar, as der weer aine n opmaarken muik over zien mooie pak, den laagde hai weer as de boer, mor den wel as n boer dij koeskillen het.
Hai het nog wel perbaaierd om n positieve slinger aan t verhoal te geven, dat t òfsproken waark was tussen hom en Kees Kleedstroa, dat as hai vanoavend n beetje rekloame moaken zol veur zien klaaierwinkel, den zol hai zien pak wat gekoper kriegen. t Was duudlek n verhoal mit n draankluchtje.
Kammeroaden hebben Anjolt den ook gewoon geliek geven, mor aan de gezichten kon e wel òflezen, dat zokse zoaken wat langer tied neudeg hebben om vergeten te worden.