Kobbeltjeboien

Kobbeltjeboien

‘Buurman, buurvraauw.’
‘t Is doan mit de rust,’ denkt Krummel. Hai was der al n beetje baange veur, dou e vanòf zien steechie op d’vensterbaanke Vera, t buurwichie, in de drifte aan zag kommen huppeln.
‘Dat kind het aaltied zoveul lewaai over zok,’ het e wel es tegen baaide aandere katten zeten te kloagen.
‘Dat moust doe net zeggen, doe droktemoaker,’ haren Maartje en Lotje hom dou vinneg toubeten, ‘dat kind komt hier gewoon even bie pabbe en moeke op veziede en doar hest doe gain spier last van.’
Allewel. As der haard aan de poort rammeld wordt en pabbe verschrikt van d’koamer noar d’keuken en zo noar boeten vlogt, zuiken baaide oldere katten, oet veurzörge, toch  mor n rusteger stee op. Krummel nait, dij blift gewoon liggen en heurt pabbe foetern:
‘Kist in t vervolg nait aan d’veurdeure bèllen.’
‘Doar kin ik ja nog nait bie, buurman,’ zegt t lutje ding wat benaauwdeg en votdoadelk doarna op n veul vastberoadener toon:
‘Aans goa ik toch ook aaltied deur de poort hìn. Ik kin t toch nait helpen dat joe veuls te loat ….’ Ze moakt heur zin nait òf, omdat heur aandacht trokken wordt deur n aantal foto’s dij op toavel liggen. Ze klimt op d’stoule en bekikt aandachteg en zunder n woord te zeggen ain veur ain de foto’s.
‘Dij het moeke guster slingern loaten noa t bezuik van Geertje en Hillie,’ konstateert Krummel en net as e d’ogen weer dicht doun wil, heurt e t lutje ding koakeln:
‘Ik zai t al. t Is lutje Krummeltje, dij op dizze fotootjes staait, hè, buurman?’ Ze kikt vroagend noar pabbe dij n beetje mismoudeg aanderkaant toavel is goan zitten en glopt tussendeur ook even noar Krummel op d’vensterbaanke.
‘Joa, dat hest doe goud zain, wicht,’ zegt e en net as e denkt, dat e weer opstoan kin om noar zien krantje in d’koamer te goan, zegt lutje Vera:
‘Mor der staait ook n aander poeske op.’
‘t Mekaaiert die nait aan d’ogen,’ denkt Krummel franterg, ‘mor holdst die nou n zetje de muif dicht, want ik wil sloapen.’ Hai huift t verhoal van zien bruiertje nait veur de zoveulste keer te heuren. Zien bruiertje Remy, dij in t olde hoes in Kiel net even te dicht bie d’vretensbakke van d’hond kommen is en dou n slinger kregen het.
‘Dat was Remy,’ heurt e pabbe zeggen, ‘dij leeft nait meer.’ Vera kikt, nou wat meedliedeg, veur de twijde keer in d’richten van Krummel en zegt den:
‘Wat zieleg.’
‘Joa, wat zieleg, hè.’ Krummel is kloarwakker. Ast aan hom lag, den moggen ze dij foto’s wel verbranden, want ieder moal as dizze foto’s op batterij kommen, den herhoalt zok t olde bekìnde verhoal weer van veuren òf aan. Hou hai, zunder bruiertje-speulkammeroad, de grootste klier wui, dij je joe mor bedenken konden. Dat e de bloumpotten van d’vensterbaanken stötde, dat e de stoulen bekraabde en dat e t vlais van t aanrecht roofde. t Waren aalmoal verhoalen, dij der veur zörgd hebben, dat e in Kiel nait meer te handhoaven was. En zoals Krummel t al veurzain haar, zo gebeurt t ook. Lutje Vera krigt t reloas van zien dramoatiese beguntied in alle geuren en kleuren te heuren.
As pabbe oetverteld is, is Krummel al laank en braid verdwenen. Noar boeten tou, in de frizze locht.
En Vera? Dij is stil, haile stil as pabbe kloar is mit vertellen. Of toch nait?
‘Wat vonden Maartje en Lotje der van, dat zai zo’n klier in hoes kregen?’ vragt ze nijsgiereg.
‘Dat heb’k heur nooit vroagen kind,’ zegt pabbe lagend.
‘Mor …..,’ zegt Vera òfwachtend, net of ze deur het dat ter nog wat volgen mout.
‘In t begun wast wel stoer veur d’oldere katten, want Krummel docht noamelk dat e net as in Kiel gewoon de boas was.’
‘En dat was nait zo?’
‘Ach, waist,’ zegt pabbe oarzelnd, ‘der is hier in hoes natuurlek gainaine de boas, mor wie mouten wel n beetje reken mit mekoar holden.’
‘En dat dee Krummel nait.’
‘Nee, dij docht dat alles mog en alles kon, mor hai haar boeten ons Maartje rekend. Dij was bevubbeld van t begun òf aan wìnd dat ze boven de boudel regaaierde. Lotje zol die dus nooit noar boven tou goan. Zai wos, dat is Maartjes keuninkriek.’
‘En Krummel haar doar gain bodschop aan.’
‘Nee, dij was nijsgiereg en hai wol op n bepoald mement wel es waiten, wat veur biezunders doar boven te zain was, mor dou e noar boven ging, kwam e Maartje tegen. Z’hebben doar boven aan de trappe even frözzeld en Krummel is doarbie vanòf d’bovenste tree noar beneden kobbeltjeboid. Wie hebben dou even dochd, dat t bouk Krummeltje ook sloten worden kon. Mor nee, hai het t leven der òf scheurd.’
‘Gelokkeg mor,’ verzucht Vera, ‘aans was e der net as Remy nait meer west.’
‘Nee,’ zegt pabbe, ‘der wordt wel es zegd, dat n katte negen levens het. Nou, doarvan was dij dag dus in elk geval aine opbroekt.’
Vera het t leste nait recht meer mitkregen. Zokse stoere proat was toch aiglieks niks veur heur. Zai was van d’stoule òfwupt en was op weg noar d’koamer om te kieken of d’buurvraauw ook aanwezeg was.