18 september , 2015 by admin

n Katte aan de mure

Hai het e dij nacht best wel kold had. Woar e overdag zok groag even koustern mag in t gloazen hoeske achter in toene, doar het e d’òfgelopen nacht ervoaren,dat d’heldere moane best wel veul licht, mor gain waarmte oetstroalt. Op n poar olde, stinkende eerappelzakken het e de twijde helfte van de nacht perbaaierd toch nog wat te sloapen.  As e in t twijduustern van dij mörgen den ook zugt, dat lampen in hoes aanstoken worden, wait e nait hou snel e noar hoes lopen mout. Behaalve de kolle voult e nou ook t liggoamelk ongemak van n lege moage. En dat is e nait wìnd.
‘Moi, mien jong,’ is t eerste wat e heurt, as e vezichies deur t kattenloekje de biekeuken in stapt. Hai het gain idee hou de vlage der bie hangt en den kist, wait e oet ervoaren, beter eerst even goud in t ronde kieken. Mor pabbe is net bezeg de schuddeltjes van de twij oldere katten te vullen en zegt lagend tegen t jonge koatertje:
‘Bist ook weer boven wotter, mien jong.’
Krummel begript ter niks van. Boven wotter? Wat bedoult e doar nou mit. n Katte holdt toch nait van wotter.
‘Zol’k dien schuddeltje hier mor even op de grond hìnzetten?’
‘Joa, dat liekt mie t beste,’ zegt Krummel zachies, ‘as dij twij dikzakken op t aanrechtje zitten, kin’k der ja toch nait meer bie.’ t Eten smoakt hom goud, mor t is zo op. Wat willen je ook mit n lege moage. En as Maartje van t lutje kattenaanrechtje òfspringt, kikt e  toch nog even of ze nog wat over loaten het. Nee dus.
‘Wat n dikke vreetzak, hè,’ zegt e tegen Lotje en hai tikt heur doarbie evenpies tegen t achterìnde aan. Hai wait, dat Lotje niks van hom hebben mout, zulms n beetje baange veur hom is. En nou Maartje vot is, duurft Krummel wel.
‘Bist nou wel zat, nait?’ zegt e opdringereg tegen t grieze tiegertje en as e zien pote omhoog dut, kaist Lotje de wieste weg en vlucht vot. t Klaaine beetje, dat nog over is, is bie lange noa nait genog om Krummel zien hongergevoul te loaten verdwienen. Mor t is nait aans.
In d’keuken is moeke drok bezeg toavel te dekken. Zai zugt Krummel wel binnenkommen, mor t haarte knipt heur nog bie mekoar, as ze denkt aan de revoazie, dij heur lutjeste katte guster veroorzoakt het. Krummel voult de spanning, mor wait, dat e op dit mement waineg keus het. De tied zel t probleem op n duur wel oplözzen. Mor nou eerst sloapen, denkt e en hai nuzzelt zok in t waarme dekentje van zien aigen mandje. Mit de gedachte, dat dit oardeg wat aangenoamer is as voele eerappelzakken, vaalt e in sloap.
Tegen tien uur wordt Krummel roeg oet zien mooiste dreumen hoald. En binnen n poar tellen het e deur, wat ter loos is. Moekes vrundinnen, Geertje Plaas en Hillie Zemel binnen op veziede. En moekes vrundinnen binnen nait zien vrundinnen. Nooit west en t zol der ook nooit van kommen. Kattenhoaters binnen t. En dat bliekt al snel. As kovvie en kouke op toavel staait, kommen de kwooie tongen van baaide vraauwlu al gaauw lös.
‘Doe haarst dij katte nooit in hoes nemen mouten,’ klinkt t hoast verwietend. Hillie kikt es mit n schuun oog en n opgetrokken neuze noar Krummel.
‘Hai haar bie dien dochter in Kiel blieven mouten,’ zegt Geertje op n minachtende toon.
‘Hest de duvel op n koare binnenhoald, mien wicht,’ vult Hillie aan, ‘hai het heur t vlais toch wel es van t aanrecht of stolen.’ Moeke heurt alles geloaten aan. Meschain hebben d’wichter wel geliek, mor zai gaait nait mit heur strieden.
‘Kiek,’ zegt moeke den, net alsof heur inains wat in d’gedachten schot, mor ook om d’negatieve proaterij over Krummel op n aander spoor te brengen, ‘ik heb hier nog n mooie foto van Krummel, dou e nog bie mien dochter in Kiel woonde.’
Hillie pakt mit zichtboare tegenzin t fotootje aan, kikt ter wat zuneg noar en geft hom den onverschilleg deur aan Geertje. Dij kikt mit grote ogen noar de foto en zegt den verboasd:
‘Ik zai gain katte.’ En noa twij tellen, terwiel ze de foto op toavel gooit:
‘Ik zai allendeg t hondje van dien dochter, dij n beetje zieleg noar boven staait te kieken.’
En Krummel zugt, dat moeke laagt en terwiel ze t fotootje van toavel pakt, legt ze oet:
‘Joa, dat is Trixie. En dij was net as joe, Krummel, zien speulkammeroadje, ook kwiet.’ En den komt n twijde foto op batterij, dij net as d’eerste foto wat zunegjes deur d’vraauwlu bekeken wordt.
‘Hangt dij katte doar aan t plavvond?’ Ze kieken allebaaide in d’richten van moeke.
‘Joa, da’s Krummel dij doar aan de mure hangt.’
En den geft ze de volgende verkloaren:
’t Was doar in dij olde kwinte in Kiel zo kold en tochteg, dat Fred Erik besloot om t achterìnde te isoleren. En dat het e doan. Mit olde stokken tapijt het e muren en dak van n ekstroa loage veurzain. En t waarkte meroakel. t Was der in ain keer n stok aangenoamer.’ En terwiel ze t fotootje nog es glimlagend bekikt, zegt ze:
‘En as t gejoechaai van Trixie Krummel even te gek wui, den klom e gewoon tegen zien aigen klimmure omhoog.’
Dat de twij vraauwlu hier gain begrip veur hebben, vaalt duudlek aan d’gezichtsoetdrokkens òf te lezen. Mor Krummel het noa t verhoal van moeke nou wel weer vertraauwen in de toukomst, dat t tussen heur baaident wel weer goud kommen gaait.